Danielle Steel - Łaska losu (Nadzieja)

– Jesteś głupiutką gąską, wiesz? – Pociągnął ją do siebie na kanapę i pocałował. – Ale ja i tak cię kocham.

– Ja ciebie też kocham! – wyznała tajemniczym tonem. Do obiadu Charlie podał jej ulubioną markę szampana, indyk udał się nad podziw, więc pod wieczór humor mu się poprawił. Barbie przebrała się w różowy atłasowy szlafrok, który dostała od niego na urodziny i usiadła mu na kolanach.

– Wesołych Świąt, Barb! – wyrecytował, całując ją w szyję. Zaraz jednak odsunęła się od niego i czule spojrzała mu w oczy. W tym spojrzeniu Charlie zauważył coś dziwnego, ale za nim się zorientował, co to było – pocałowała go.

– Mam ci coś do powiedzenia – wyszeptała.

– Ja też. Chodźmy do sypialni, to ci powiem.

– Ja pierwsza! – mruknęła z łobuzerskim uśmieszkiem. – Na pewno spodoba ci się to, co usłyszysz!

Rozbawiony, usiadł na krześle i czekał. Już samo przebywanie w jej towarzystwie wprawiało go w lepszy nastrój.

– Tylko żeby to była dobra wiadomość! – przestrzegł żartobliwie. – Bo jeśli nie, to nie będę czekał, aż dojdziemy do sypialni!

Barbie zwlekała z odpowiedzią i milczenie przeciągało się w nieskończoność. W końcu wyznała z niepewnym uśmiechem:

– Jestem w ciąży.

Ze zdumienia początkowo zaniemówił, a potem pobladł.

– Mówisz serio?

– No pewnie. W takich sprawach się nie żartuje. – Wyglądało to jednak na okrutny żart, zważywszy, co powiedział doktor Pattengill.

– Jesteś tego pewna? – A może doktor się pomylił i to wcale nie było jego nasienie… – Po czym poznałaś, że to to?

– O rany, co to, śledztwo? – obruszyła się, schodząc z jego kolan i odpalając papierosa od jednej ze świec na stole. – A myślałam, że się ucieszysz, kiedy ci powiem! Oczywiście, że jestem pewna, bo dwa dni temu byłam u lekarza.

– Kochanie, tak mi przykro! – Zamknął oczy, żeby nie widziała napływających do nich łez. – Po prostu nie rozumiem…

Trzymał ją w objęciach i płakał. Patrzyła na niego zdumiona. A on nie wiedział, czy paść na kolana i dziękować Bogu, czy raczej zrobić jej piekielną awanturę? Zanim jednak postawi jej jakikolwiek zarzut, musi się najpierw upewnić.

Przez resztę dnia zachowywał dziwny spokój. Kiedy zmywał naczynia po obiedzie, Barbie wykonała kilka telefonów. Nie rozumiała, dlaczego nie zareagował na jej rewelacje tak, jak się spodziewała. On zaś, kiedy już się położyli, modlił się, aby wynik badań okazał się pomyłką, i to dziecko było jego. Zanim jednak otworzył przed nią serce, wolał jeszcze raz zapytać doktora Pattengilla.

Doktor mógł go przyjąć dopiero za trzy dni, które dla Charliego wlokły się niemiłosiernie. Przez ten czas prawie nie widywał Barbie, gdyż umawiała się na mieście z koleżankami, robiła zakupy, a raz nawet oświadczyła, że ma próbę, mimo że był to pierwszy dzień po świętach. Nie kwestionował jej prawdomówności, bo najpierw chciał się skonsultować z Pattengillem. Kiedy jednak usiadł już po przeciwnej stronie biurka w jego gabinecie, lekarz zdecydowanie potrząsnął przecząco głową.

– Nie przypuszczam, Charlie, aby to było możliwe. Chciał bym ci powiedzieć, że widziałem w życiu dziwniejsze zdarzenia, ale w twoim przypadku jest to wysoce nieprawdopodobne. Owszem, nieraz zadziwiali mnie pacjenci, których leczyłem z powodu niepłodności, ale wierz mi, Charlie, nie wierzę, byś mógł spłodzić to dziecko. Naprawdę mi przykro.

A więc sprawy miały się tak, jak od początku podejrzewał. Nagle wszystko zaczęło mu się układać w jedną całość – te jej powroty w późnych godzinach nocnych, które tłumaczyła odwiedzinami u Judi bądź „wieczorami panieńskimi”, te tajemnicze „próby” i „zajęcia”, z których nic nie wynikało, bo przecież od miesięcy już nie dostała żadnej roli… Teraz po prostu wiedział, że dziecko, które nosiła pod sercem, nie było jego.

Wracał od lekarza powoli i prawie z przykrością zobaczył, że Barbie jest w domu. Rozmawiała akurat z kimś przez telefon, ale odłożyła słuchawkę, kiedy tylko go spostrzegła.

– Z kim rozmawiałaś? – spytał niezobowiązująco, jakby liczył, że naprawdę mu powie.

– Ach, to tylko Judi. Pochwaliłam się, że będziemy mieli dziecko.

– Aha. – Odwrócił się, aby nie widziała wyrazu jego twarzy. Wolałby nie mówić jej tego, co miał do powiedzenia, ale przecież musiał. Powoli, jakby miał nadzieję, że tymczasem nastąpi koniec świata, obrócił się do niej. – Musimy porozmawiać.

Usiadł naprzeciw niej, przy czym zauważył, że wyglądała dziś szczególnie pociągająco.

– Coś się stało? – Spojrzała na niego z przestrachem. Rozprostowała nogi, zapaliła kolejnego papierosa i czekała na odpowiedź.

– I owszem.

– Wylali cię z pracy? – Ta wizja przejęła ją szczerym lękiem, więc odetchnęła z ulgą, kiedy potrząsnął głową. Ale co jeszcze mogło się stać, by wymagało to takich wstępów? Przecież nie zrobił skoku w bok, na to był zbyt przyzwoity!

– Ba, żeby to było takie proste! – westchnął. – Jakiś czas temu, zaraz po Święcie Dziękczynienia, pojechałem do lekarza…

– Jakiego lekarza? – spytała z pewną obawą.

– Endokrynologa, specjalisty – wyjaśnił z naciskiem. – Dziwiłaś się, pamiętasz, dlaczego nie zachodzisz w ciążę, chociaż wcale nie uważaliśmy. Mnie to też zaniepokoiło, więc postanowiłem zbadać, jak się sprawy mają. No i już wiem!

– Co wiesz? – Siliła się na obojętny ton, ale serce się w niej tłukło, bo domyślała się odpowiedzi.

– Że jestem niepłodny.

– Co ci ten głupek nagadał! – Wstała i zaczęła nerwowo przechadzać się po pokoju. – Może jeszcze chciałby sprawdzić, czy rzeczywiście jestem w ciąży?

– A jesteś? – Przecież mogła go okłamać! Jakże chciałby w to uwierzyć!

– No, chyba wyraźnie powiedziałam, że jestem. Mam zrobić test, żeby cię przekonać? To już trzeci miesiąc. – Charlie rozpaczliwie usiłował sobie przypomnieć, co robiła pod koniec października. – Ten twój doktorek chyba zwariował!

– On nie, już prędzej ja! – zaprotestował stanowczo. – Co jest grane, Barb? Czyje to dziecko?

– Twoje! – palnęła, ale zaraz odwróciła oczy, spuściła głowę i zaczęła płakać. – Zresztą mniejsza o to, czyje… Wiem, że zrobiłam ci świństwo. Przepraszam cię, Charlie.

On jednak wiedział, że gdyby prawda nie wyszła na jaw, oszukiwałaby go nadal.

– Myślałem, że nie chcesz mieć dzieci, więc dlaczego tym razem…

– No, bo… zresztą nie wiem. – Doszła jednak do wniosku, że już za późno na kłamstwa, skoro Charlie i tak znał prawdę. – Może dlatego, że tyle razy w życiu usuwałam ciążę, a ty tak bardzo chciałeś mieć dziecko… Może już się starzeję albo mam za miękkie serce, albo jestem po prostu głupia?

– Czyje to dziecko? – Zadawał jej te pytania z bólem serca, bo wiedział, że i tak są bezcelowe. Zadręczał tylko siebie i ją.

– Takiego jednego faceta, którego znałam jeszcze z Vegas, tylko w październiku przeprowadził się tutaj… Obiecywał, że załatwi mi angaż, bo ma znajomości w Vegas, więc poszłam z nim raz czy drugi… Myślałam po prostu, że… – Głos jej się za łamał.

– Kochasz go czy poszłaś z nim tylko dla angażu, a może chciałaś się zabawić? Co ten facet znaczy dla ciebie?

– Nic – rzuciła, nie patrząc mu w oczy.

Charlie przypuszczał, że tamten facet miał to coś, czego jemu brakowało. Może Barbie nigdy go naprawdę nie kochała, a całe ich małżeństwo było jedną wielką pomyłką? Tak marzył o prawdziwej rodzinie, ale czy miał do tego prawo? Jak mógł stworzyć dziecku odpowiednie warunki, skoro sam nigdy takich nie miał? Co w ogóle o tym wiedział?

– Dlaczego to zrobiłaś? – spytał z żalem, chlipiąc jak mały chłopiec.

– Ponieważ mnie wystraszyłeś! – odpowiedziała, tym razem chyba szczerze. – Żądałeś ode mnie tego, od czego udało mi się uciec. Chciałeś mieć dzieci, dużą rodzinę, a mnie to zwisa i po wiewa. Nie chcę być do niczego uwiązana.

Słuchał jej, i łzy ściekały mu po policzkach. W tej chwili rozpadały się w proch i pył wszystkie jego marzenia, a ona o tym wiedziała.

– Pewnie chciałbyś wiedzieć, dlaczego taka jestem, co? Może nawet powinieneś to wiedzieć. Owszem, miałam taką niby normalną rodzinę, matkę, ojca, braci i siostry… I wiesz co? Mój braciszek dmuchał mnie przez siedem lat, a mamuśka przymykała na to oczy, bo niby był trudnym dzieckiem i musiał „spuścić parę”… Pierwszą skrobankę miałam w wieku trzynastu lat, też dzięki niemu, a rok później dwie następne. Potem do akcji wkroczył tatuś… Fajna rodzinka, co? Dlatego uciekłam do Vegas i od walałam numerki przez rok, dopóki nie dostałam angażu w rewii… Zrobiłam wtedy jeszcze dwie skrobanki, a jedną już tutaj, kiedy przeleciał mnie mój agent. Dlatego nie chciałam tego dziecka, ale wydawało mi się, że ty chcesz.

Owszem, chciał, ale swoje, nie czyjeś. To, co mu powiedziała, sprawiło mu prawdziwy ból.

– Naprawdę nie wiem, co ci mam powiedzieć, Barb. Przepraszam cię za wszystko. Chyba oboje mieliśmy po prostu pecha.

– Aha. – Wysiąkała nos i zapaliła następnego papierosa. – Nie powinnam była w ogóle za ciebie wychodzić. Wmawiałam sobie, że potrafię być taka, jakiej pragnąłeś, ale po prostu nie potrafię. Dostawałam kota, kiedy musiałam zgrywać twoją słodką, małą żoneczkę i patrzeć, jak dla mnie sprzątasz i gotujesz obiadki. Ja chromolę obiadki, Charlie, ja chcę się bawić!

Porażony brutalną wymową tych słów, Charlie aż przymknął oczy. Nie mógł uwierzyć w to, co mówiła, ale wiedział, że mówi prawdę. A kiedy otworzył oczy – zadał sobie pytanie, czy w ogóle przedtem znał kobietę, którą poślubił.

– No więc co zamierzasz teraz zrobić?

– Jeszcze nie wiem. Pewnie na razie zamieszkam z Judi.

– A co z dzieckiem?

– To żaden problem. Wiem, co się robi w takich wypadkach. – Wzruszyła ramionami, jakby mówiła o czymś bez znaczenia. Charlie zaś za wszelką cenę chciał zapomnieć, jak uroczo wyglądała, kiedy po raz pierwszy przekazała mu tę nowinę.

– Dobrze, a ten twój facet? Może chciałby, żebyś urodziła to dziecko?

– Nawet mu o tym nie wspomniałam. On ma żonę i trójkę własnych dzieciaków, więc wątpię, aby był zachwycony.

– Naprawdę nie wiem, co mam powiedzieć. – Charlie czuł, że całe jego życie zostało przewrócone do góry nogami. Nie był w stanie myśleć, a co dopiero podejmować ważne decyzje! – Czy nie mogłabyś dać mi jeszcze trochę czasu?

– Po co? – spytała ze zdziwieniem.

– Żebym mógł to sobie porządnie poukładać. W tej chwili nie wiem, co mam o tym myśleć, co właściwie czuję ani co powinienem ci powiedzieć.

– Nie musisz mi nic mówić – wyznała ściszonym głosem, bo po raz pierwszy w życiu czuła się winna. – Ja cię doskonale rozumiem.

Teraz już Charlie rozpłakał się na dobre, bo poczuł się jak ostatni idiota. Ona bowiem okazała się w porównaniu z nim twardsza i zahartowana życiem, a on potrafił tylko płakać tak samo jak wtedy, gdy ludzie, którzy go adoptowali, oświadczyli, że nie mogą podjąć się trudu wychowywania dziecka z astmą… Nie przestawał płakać, dopóki Barbie nie wzięła go w ramiona i nie utuliła. Po pewnym czasie poszła do sypialni spakować swoje rzeczy. Zaraz potem zamówiła taksówkę i kazała się zawieźć do mieszkania Judi.

Charlie przepłakał resztę dnia, bo to, co się stało, przekraczało jego wyobrażenia. Nie miał odwagi zadzwonić do Marka, bo wiedział, co usłyszy – że z tą dziewczyną miał tylko krzyż pański i chwała Bogu, że się jej pozbył. Ale jeśli to była prawda, dlaczego w takim razie nie poczuł się choć trochę lepiej? Przeciwnie, nigdy w życiu nie czuł się tak źle. Mało tego, że okazał się bez płodny, to jeszcze rzuciła go ukochana żona.

Brad i Pilar spędzili sylwestra w gronie przyjaciół. Wszystkich zaskoczyła rewelacja o ciąży Pilar. W ciągu minionego roku przebyła długą drogę – od zagorzałej starej panny do żony i matki. Dwadzieścia lat temu głosiła zupełnie inne poglądy, ale w obecnym, nowym wcieleniu też było jej do twarzy.

Po kolacji całe towarzystwo tańczyło pod melodie ze starych musicali, a o północy wszyscy złożyli sobie życzenia i wznieśli toast szampanem. O wpół do drugiej Brad i Pilar zdecydowali się na powrót do domu, gdyż Pilar czuła się bardziej zmęczona niż zwykle. Przedtem lubiła długie, nocne posiedzenia, ale miała już dość niekończących się rozmów o swojej ciąży. Poza tym ostatnio stwierdziła, że ciąża potęguje u niej senność.

– Jacy ci ludzie są zabawni! – komentowała w drodze powrotnej. – Widziałeś ich miny, kiedy oznajmiłam, że jestem w ciąży? Najpierw myśleli, że żartuję, potem ich zatkało, wreszcie zaczęli się oburzać. Można było boki zrywać!

– Sama jesteś zabawna! – Brad się uśmiechnął, ale równocześnie zauważył, że wzdrygnęła się, kiedy pomagał jej wysiąść z wozu. – Źle się czujesz?

– Bo ja wiem… złapał mnie jakiś skurcz…

– Gdzie?

– Gdzieś w brzuchu – rzuciła niedbale, bo przed kilkoma dniami miała podobne skurcze i konsultowała się w tej sprawie z doktor Ward, która je zbagatelizowała. Uspokoiła, że takie skurcze na początku ciąży są zjawiskiem normalnym, związanym z powiększaniem się macicy. Tak więc Pilar była spokojna, ale wieszając rzeczy do szafy, poczuła następny skurcz, tym razem silniejszy. Po nim jej wnętrznościami targnął jeszcze jeden i jeszcze… aż poczuła, jak coś ciepłego cieknie jej po nodze. Spojrzała w dół i spostrzegła krew.