Ann Maxwell - Diamentowy tygrys

Mimo że Cole patrzył bardzo uważnie, nie znalazł żadnego znaku świadczącego o tym, że równina podczas pory deszczowej zmieniała się w tymczasowe jezioro. Kiedy sobie to uświadomił, poczuł małą iskierkę podniecenia, dzięki czemu zapomniał o pragnieniu, które stopniowo nadwątlało jego siły.

– Czego szukasz? – zapytała Erin, również rozglądając się po okolicy.

– Zastanawiam się, gdzie stąd spływa woda w porze deszczowej.

Przez kilka minut Erin patrzyła uważnie na rozciągający się wokół krajobraz. Potem z zadumie zmarszczyła brwi.

– Czy wczoraj już tędy nie przechodziliśmy?

Cole zerknął na nią ukradkiem, w obawie czy upał, odwodnienie i głód nie zaćmiły jej umysłu

– Nie – zaprzeczył.

– To wszystko jest takie… znajome.

– Stąd aż do Zatoki Admiralicji wszystko wygląda tak samo.

– Jesteś pewien, że jeszcze tu nie byliśmy? – Erin zmrużyła oczy przed blaskiem. Czuła coraz większą pewność, że już kiedyś widziała te okolice.

– Nie denerwuj się. Nie jestem jeszcze tak wycieńczony z pragnienia, żebym chodził w koło. Prześpij się – dodał wstając. – Niedługo znowu trzeba będzie ruszać.

– Gdzie idziesz?

– Tam. – Wskazał wzgórze, z którego przed chwilą zeszli.

– Po co?

– Chcę się rozejrzeć ze szczytu. Może zobaczę zieloną roślinność albo przelatujące ptaki.

Zostawił plecak, ale wziął strzelbę, a do kieszeni włożył zapas naboi. Erin spojrzała na niego ostro.

– Czy ty coś przede mną ukrywasz? – zapytała.

– Zaśnij, jeśli ci się uda. Niedługo wrócę.

– Cole!

– Wszystko w porządku. Ze wzgórza będę cię dobrze widział.

Odszedł, zanim Erin zdążyła wydobyć z niego odpowiedź na swoje pytanie.

Westchnęła i położyła się. W dziwnym otępieniu patrzyła na gęstniejące chmury, które nieco tłumiły wściekły żar słońca i obniżały temperaturę o kilka stopni. Powietrze stało się jeszcze cięższe, zbyt wilgotne, żeby nim swobodnie oddychać, a zbyt suche, żeby gasiło pragnienie. Obłoki zbijały się w coraz gęściejsze chmury i nabierały od dołu sinej barwy, która obiecywała deszcz. Jedna z takich chmur zawisła nad jej głową. Po niewidocznej błyskawicy rozległ się przeciągły grzmot.

Rzadkie krople zabębniły o baldachim, który rozpiął nad nią Cole. Erin skoczyła na równe nogi i wypadła na otwartą przestrzeń. Podniosła do góry głowę i rozłożyła ramiona, żeby złapać w nie deszcz. Pojedyncza kropla spadła jej na górną wargę. Zebrała ją językiem. Miała czysty, słodki smak, mimo że zmieszana była z jej potem i drobnym pyłem, który spowija w Kimberley wszystko.

Kilka kropel spadło na ziemię. Błyskawice co chwila wykwitały na niebie, jakby flirtując ze światem, a grzmoty przetaczały się z zadziwiająco głośnym hukiem. Więcej kropel uderzyło o spieczoną ziemię. Były ciężkie i grube, niosły ze sobą obietnicę życia. Każda zostawiała na piaszczystym gruncie poszarpany ciemny ślad, który znikał w ciągu kilku sekund.

– No, dalej! – powiedziała Erin ochryple, starając się ściągnąć ulewę z wiszącej nad głową sinej chmury. – Jeszcze!

Deszcz ustał równie szybko, jak się zaczął. Chmura przesunęła się, odepchnięta gorącym podmuchem. Erin opadła na kolana. Znów poczuła zmęczenie, o którym na chwilę zapomniała wyczekując deszczu. Spojrzała na zamglone srebrzyste niebo, gdzie jeszcze przed chwilą wisiała chmura.

Nie zauważyła, że Cole już wrócił, dopóki nie wziął ją za rękę i nie pomógł się podnieść.

– Wracaj do cienia – polecił. – Jest za gorąco na prawdziwy deszcz. Prawie wszystkie krople wyparowują, zanim dotrą do ziemi.

Odrętwiała Erin skinęła głową i weszła pod baldachim chroniący ich przed rozpalonym słońcem. Opadła na ziemię, nie czując żwiru i kamieni.

– Znalazłeś coś? – zapytała ochryple, kiedy Cole wyciągnął się obok niej.

– Jeśli jest tu jakaś woda, to pod ziemią.

– Jak głęboko?

– Pytanie za milion dolarów. Nie znam odpowiedzi – odparł szorstkim głosem, krzywiąc się ponuro. Drżącą ręką dotknęła jego ust, tłumiąc gorzkie słowa.

– To nie twoja wina – wyszeptała.

Ujął jej dłoń i przytulił. Zapadli w niespokojny sen, zakłócany pragnieniem, głodem i suchym dudnieniem odległych grzmotów.

Erin obudziła się i zobaczyła, że jest sama. Na miejscu Cole'a leżała strzelba i garść naboi, ułożonych na plastykowej płachcie, na której wciąż jeszcze połyskiwało kilka kropel wody zebranej podczas ostatnich godzin, kiedy plastyk służył jako destylator. Żar spływał w dół z poszarpanej, skłębionej pokrywy chmur. Domyśliła się, że zachód nastąpi dopiero za kilka godzin. Usiadła i czekała, aż miną jej zawroty głowy.

Na ziemi obok strzelby Cole nakreślił trzy słowa: Poszedłem na polowanie.

Pozostałe destylatory nadal były nieopróżnione i chłonęły wilgoć z liści. Erin wzięła strzelbę, sprawdziła, czy jest załadowana, i położyła ją w zasięgu ręki. Przeciągnęła się jeszcze raz. Zastanawiała się, co było aż tak pilne, że Cole, wypiwszy zawartość jednego destylatora, wyruszył na polowanie mimo okrutnego popołudniowego skwaru.

Dostała odpowiedź dopiero tuż przed zachodem słońca.

Usłyszała jakiś szelest w suchym skrubie po lewej. Chwyciła strzelbę, odbezpieczyła i czekała.

– Kochanie, to tylko ja.

Głos Cole'a rozległ się z prawej, nie z lewej. Odwróciła się i zobaczyła go stojącego nie dalej niż trzy metry od niej. Zadrżała, kiedy uświadomiła sobie, jak groźnym byłby przeciwnikiem. Zabezpieczyła broń i wolno wstała.

– Masz szczęście, że cię nie postrzeliłam – oznajmiła.

– Właśnie dlatego rzuciłem kamieniem w skrub. Gdybyś postąpiła zbyt nerwowo i nacisnęła spust, strzeliłabyś do skały, nie do mnie.

Spojrzała na jego puste ręce i nóż przytroczony do przedramienia.

– Wytropiłeś swoją zwierzynę?

Cole z roztargnieniem otrzepał z rąk zeschłe liście i drobny żwir.

– Tak.

– Co to było?

– Aborygen. Jest jakieś czterysta metrów za nami.

– W tej chwili?

Cole skinął głową.

– To nie żaden młody śmiałek, który dla fantazji wyruszył na włóczęgę. Idzie za nami, od kiedy straciliśmy samochód. Już raz, kiedy spałaś, próbowałem go wyśledzić, ale był za dobry.

Potrząsnęła głową, starając się zrozumieć sytuację.

– Dlaczego nas śledzi? Czy chce nas zabić?

– Nie. Jest jak sęp. Krąży w pobliżu i czeka, aż umrzemy. Wtedy wezwie helikopter i ktoś odnajdzie nasze ciała, tak samo jak odnaleziono Abe'a – powiedział Cole sucho. – Nieszczęście, smutna historia, dwoje Amerykanów zginęło w interiorze, kiedy ich samochód się popsuł. Żadnych ran po kulach ani śladów przemocy na ciele. Śmierć nastąpiła w wyniku odwodnienia, głodu i wyczerpania. Nie będzie kłopotliwych pytań, międzynarodowego dochodzenia czy drobiazgowego śledztwa, prowadzonego przez CIA albo twojego ojca.

– Nikt nie uwierzy, że tak beztrosko poszliśmy przed siebie i zginęliśmy. Wszyscy zobaczą, że ktoś uszkodził samochód!

Cole uśmiechnął się ponuro.

– Czyżby? Może po prostu zabrakło nam wody, opróżniliśmy chłodnicę i chcieliśmy iść dalej pieszo? – Kiwnął głową, kiedy zobaczył, że Erin już wszystko zrozumiała i przerażenie ściąga jej twarz. – Wymienią uszkodzone przewody, włożą radio na swoje miejsce, być może coś w nim popsują, żeby było wiadomo, dlaczego nie wezwaliśmy pomocy, a potem zadowoleni będą pozowali do fotografii w gazetach – ciągnął Cole. – Wszystko szło zgodnie z ich planem. Nie przewidzieli tylko jednego. Ja zawsze noszę w plecaku plastykowe płachty na destylatory. Wytrzymaliśmy dwa razy dłużej, niż oczekiwali. Temu nieuchwytnemu aborygenowi, którego za nami wysłali, w końcu zabrakło wody. Drań musi jej szukać tak samo jak my. Właśnie teraz to robi, szuka wody.

– Co zrobimy?

– Módlmy się, żeby mu się powiodło.

W ciemnościach nie można było tropić aborygena. Po zachodzie słońca Cole zdjął baldachim i rozłożył go na ziemi jako posłanie. Jak to jej weszło w nawyk, mimo gorąca, Erin przytuliła się do Cole'a i zapadła w stan pośredni między snem a jawą. Noc minęła w męczarniach wywołanych pragnieniem, które w bardzo niewielkim stopniu gasiła aromatyczna woda z destylatorów.

W przeciwieństwie do poprzednich nocy, tym razem chmury nie rzedły wraz z upływem godzin ciemności. Szerokie błyskawice przecinały niebo, zamieniając połowę mroku w oślepiające, niebieskobiałe światło. Dudniły grzmoty. Jeszcze nie przebrzmiały ich ostatnie echa, kiedy niebo rozświetlił inny rodzaj błyskawic, podobnych do małych, wężowych języków, liżących chmury w konfiguracjach nasuwających na myśl pradawne rysunki na skalnych ścianach.

Nękani pragnieniem i wizjami spadającego deszczu, Erin i Cole spali niespokojnie. Kiedy pierwszy brzask oddzielił niebo od ziemi, Cole wymknął się, żeby sprawdzić, czy ich strażnik powrócił. Znalazł szerokie ślady bosych stóp tam, gdzie aborygen obszedł ich obozowisko, zanim ruszył dalej.

Tuż po świcie spadło nieco deszczu. Krople były ciężkie i nabrzmiałe. Jednak okazały się fałszywym alarmem. Prawdziwy deszcz nie zaczął padać i znowu wschodziło rozjarzone, prażące słońce.

– Pośpiesz się – ponaglił Cole. – Ukośne światło, w którym łatwiej odnaleźć tropy, nie trwa tutaj długo.

Pierwsze ukośne promienie sprawiały, że zostawione na ziemi ślady robiły się widoczne, niby namalowane jaskrawą farbą. Cole pokazał je Erin.

– To jest początek linii, która łączy nas z życiem – powiedział, rysując kreskę przy śladach. – Jej koniec jest gdzieś tam, przy wodopoju.

Jeśli trop był wyraźny, Cole maszerował szybko. Obrysowywał znaleziony ślad kółkiem i wypatrywał następnego. Kiedy gubił trop, wracał do ostatniego i jeszcze raz zaczynał poszukiwania. Z początku tropienie było dla Erin tak ciekawą nowością, że zapomniała o pragnieniu i zafascynowana obserwowała, jak Cole sprawnie odczytuje zapisane na ziemi informacje.

Jednak kiedy słońce weszło wyżej i miażdżyło ich promieniami niby młotem, Erin poczuła, że opuszczają ją siły. Cole parł naprzód bez przerwy, przeklinając zmieniający się kąt światła, które teraz zacierało odciski stóp, wcześniej tak wyraźnie zaznaczające się w pyle.

Ślady zniknęły na rozległej, wygładzonej przez wiatr i spalonej przez słońce skale.

– Stań tutaj – polecił Erin, wskazując jej ostatni odnaleziony trop.

Erin stanęła w pełnym słońcu, a Cole otoczył całą skałę, zanim znalazł kolejne ślady.

– Mam. Idziemy.

Dziewczyna stąpała po kamieniu, zastanawiając się, czy rzeczywiście jest tak rozgrzany, że dałoby się na nim usmażyć jajko. Nawet przez grube podeszwy turystycznych butów czuła, że jest gorący.

W miejscu, gdzie piechur mógł wybrać wiele kierunków marszu, Cole uklęknął, pochylił głowę i z tej pozycji wypatrywał śladów aborygena.

– Jak długo mógł iść, żeby znaleźć wodę? – zapytała w końcu Erin.

– Aż do skutku. Ale utrzymuje dobre tempo marszu. Nie zawraca, nie błądzi ani nie wspina się na wzgórza, żeby obejrzeć okolicę.

– Czy to dobrze?

– Oznacza to, że wie, dokąd idzie. Musimy tylko trzymać się jego śladów.

Cole zmrużył oczy, kiedy dostrzegł jakieś nikłe, nieregularne wgłębienia w ziemi. Kiedy podniósł głowę, wgłębienia zniknęły mu z oczu. Przysiadł na piętach i spojrzał tam, gdzie prowadziły ślady. Przed sobą zobaczył niewielką kotlinę. Za nim wyrastało strome wzgórze o płaskim szczycie, które wcale nie wydawało się bliższe, mimo że od paru godzin posuwali się naprzód.

Cole wstał. W ręku trzymał dwa kamienie. Wytarł je o koszulę i dał jeden Erin. Drugi włożył sobie do ust.

– Pomyśl, że to kawałek cytryny – poradził.

Gruczoły ślinowe Erin zareagowały błyskawicznie. Po raz pierwszy od kilku dni nie czuła w ustach suchości.

– To działa tylko za pierwszym razem – wyjaśnił Cole. Miał ochotę się uśmiechnąć, kiedy zobaczył minę Erin. – Jednak nawet jeśli nie zadziała, to kamyk w ustach pozwala zapomnieć o suchości.

– Taki figiel, co?

– Właśnie tym jest życie – odparł matowo. – Figlem, który płatamy śmierci.

Erin szła za Cole'em w coraz większym upale i wilgotności.

Chmury monsunowe nawarstwiały się i kłębiły, zapowiadając deszcz, w którego nadejście przestała już wierzyć. Ślady stały się trudno uchwytne i Cole często musiał w ich poszukiwaniu zataczać kręgi, podczas gdy Erin stała i patrzyła. Nagle świat zawirował jej w oczach, a kontury straciły ostrość. Opadła na kolana, podparła się rękami i zwiesiła głowę. Powoli wracała jej świadomość. Znów dostrzegła wokół pastelowe, zakurzone barwy spieczonej słońcem Australii Zachodniej.

Zdała sobie sprawę, że Cole nad nią stoi i osłania ją koszulą jak przenośnym baldachimem. Spróbowała wstać, ale położył jej rękę na ramieniu.

– Odpocznij. Zawroty głowy zaraz miną. Tym razem.

Tego jednak nie powiedział głośno. Spodziewał się, że Erin straci siły już dzień albo nawet dwa wcześniej: Wytrzymałość na klimat, do którego jej ciało nie było przyzwyczajone, zadziwiała go i sprawiała, że jeszcze bardziej mu zależało na ocaleniu życia dziewczyny.