Judith McNaught - Doskonałość

– Nic mi nie jest, nie przejmuj się mną.

– To nieprawda! – zaprotestował. Pochylił się, ujął ją pod ręce i pomógł wstać. – Wyglądasz, jakbyś zaraz miała zemdleć.

Zawroty głowy i mdłości w końcu minęły i Julie jakoś zmusiła się do uśmiechu. Zack zamierzał wziąć ją na ręce, ale powstrzymała go.

– Mój brat jest gliniarzem, zapomniałeś? Już zdarzało mi się oglądać broń. Tym razem nie byłam… przygotowana.

Poszli do domu. Ulga, jaką poczuła na wiadomość, że helikopter zjawił się całkiem przypadkowo, jak alkohol uderzała do głowy.

– Ted, podczas studiów w Akademii Policyjnej, miał zwyczaj ćwiczenia na naszym podwórku różnych sposobów zatrzymywania podejrzanych – próbowała żartować. – To było bardzo zabawne. No bo po co ćwiczyć coś takiego?

Nalał do szklanki brandy i podał jej.

– Wypij to. Wszystko! – polecił, gdy po przełknięciu łyku resztę chciała mu oddać. Upiła następny i odstawiła szklankę na ladę.

– Więcej nie chcę.

– W porządku – zgodził się. – A teraz marsz do łazienki! Weź długą, gorącą kąpiel.

– Ale…

– Nie spieraj się. Następnym razem… – zaczął ją instruować -…postąpisz, jak ci polecę. – Szybko uprzytomnił sobie, że następnego razu nie będzie. Chociaż tym razem alarm okazał się fałszywy, niebezpieczeństwo i jej strach były jak najbardziej autentyczne. Nigdy nie zapomni widoku Julie, skulonej w śniegu, przerażonej i bladej.

Zapadł zmrok. Julie weszła do salonu wykąpana i przebrana w dżinsy i sweter. Zack stał przed kominkiem, wpatrzony w ogień, z twarzą jak wykutą w granicie.

Z jego miny, zachowania przed chwilą, całkiem prawidłowo wywnioskowała, że dręczy go poczucie winy spowodowane świadomością niebezpieczeństwa, na jakie ją naraża. A ona, gdy było już po wszystkim, nie myślała o sobie. Odczuwała wściekłość. Zack nie zasługiwał na takie życie! Była zdecydowana dowiedzieć się, co zamierza, by koszmar raz na zawsze się skończył. Przekona go, by pozwolił sobie pomóc, wtedy pokaże, co potrafi!

Nie poruszała od razu drażliwego tematu, poczeka z tym do końca kolacji. Przy niezwykłej zdolności Zacka do odsuwania zmartwień na drugi plan godzina czy dwie beztroskiego nastroju w zupełności powinny wystarczyć, by się rozpogodził. Podeszła do niego bliżej i rzuciła lekkim tonem:

– Usmażysz dla nas steki w tym luksusowym piecyku z grillem, czy ja mam się wszystkim zająć?

Odwrócił się i patrzył na nią przez chwilę, z twarzą zamyśloną i gniewną.

– Przepraszam. O co pytałaś?

– Zastanawiałam się nad podziałem obowiązków kucharskich. – Wcisnęła dłonie za pas spodni. – Łamiesz kartę praw zakładnika – zażartowała.

– O czym ty mówisz? – zdziwił się Zack. Z całych sił starał się przekonać samego siebie, że Julie nic nie grozi, z nim i tutaj… zapomnieć, jak wyglądała, przycupnięta pod drzewem, kurczowo przyciskająca kurtkę do piersi… wmówić sobie, że to tylko odosobniony incydent, który więcej się nie powtórzy.

Posłała mu jeden z tych swoich zapierających dech uśmiechów.

– Mówię o pracach kuchennych, panie Benedict! Według Konwencji Genewskiej więzień nie może być poddawany okrutnemu lub niesprawiedliwemu traktowaniu, a czymże innym jest zmuszanie mnie do gotowania przez dwa kolejne dni? Nie mam racji?

Zackowi udało się wykrzywić w uśmiechu usta, potakująco skinął głową. Niczego więcej nie pragnął, jak wziąć ją do łóżka, zatracić się w niej. Przez jedną czarowną godzinę nie pamiętać o tym, co się wydarzyło i o tym, co, jak wiedział, nieuchronnie musi się wydarzyć na pewno o wiele wcześniej, niż zaplanował.

Tym razem nadzieja Julie na szybką poprawę ponurego nastroju Zacka okazała się zbyt optymistyczna. Wprawdzie przez całą kolację zachowywał się z wyszukaną uprzejmością, ale zdawał się nieobecny duchem, pogrążony w myślach, jak przypuszczała niewesołych, więc zaraz po odniesieniu do kuchni talerzy uciekła się do sprawdzonego sposobu, dzięki któremu pomoże mu się rozluźnić: sięgnęła po wino. Zamierzała zadać mu kilka pytań i sądziła, że będzie miała większe szanse na szczerą odpowiedź, jeżeli Zack się odpręży – przestanie mieć się na baczności.

Pochyliła się nad stołem, uniosła butelkę, napełniła po brzegi jego kieliszek, już po raz czwarty tego wieczora, i podała mu, gratulując sobie sprytu.

Zack znad kieliszka popatrzył jej w twarz.

– Mam nadzieję, że nie próbujesz mnie upić – odezwał się oschłym tonem- bo jeżeli tak, wino nie jest do tego najlepszym trunkiem.

– Mam przynieść szkocką? – Stłumiła nerwowy śmiech.

Zatrzymał rękę w pół drogi do ust. Czyżby po to przez cały wieczór poiła go, napełniała jeden kieliszek po drugim? I przez cały czas ta tajemnicza mina…

– Czy to konieczne?

– Nie wiem.

Niespokojnie czekał, co będzie dalej. Patrzył, jak Julie zmienia pozycję, opiera się na kanapie tak, by siedzieć do niego twarzą. Pierwsze pytanie zabrzmiało niewinnie:

– Czy nie sądzisz, że zasłużyłam na tytuł „wzorowego zakładnika”?

– Z całą pewnością – zgodził się. Jej humor działał zaraźliwie, zmuszał do przyjęcia zaproponowanej konwencji.

– I przyznasz, że jestem posłuszna, chętna do współdziałanie, miła, zdyscyplinowana… a w kuchni robię więcej, niż do mnie należy?

– Zgoda na wszystko poza „posłuszna”.

Uśmiechnęła się.

– Jako wzorowy więzień, musisz przyznać, zasługuję na pewne… wyjątkowe przywileje.

– Co masz na myśli?

– Otrzymanie odpowiedzi na kilka pytań.

– Być może, zależy od pytania. – Z miny Zacka widać było, że budzi się w nim czujność.

Trochę zdenerwowana niezbyt zachęcającą odpowiedzią, brnęła dalej:

– Czy zamierzasz dowiedzieć się, kto zabił twoją żonę?

– Następne pytanie – odparł beznamiętnym tonem.

– Dobrze. Czy kogoś podejrzewasz?

– Może jakiś inny temat…

Pomimo szorstkości jego głosu, na którą, jak uważała, nie zasłużyła, i która wyprowadzała ją z równowagi, zachowała spokój. Miłość do Zacka uczyniła ją niesłychanie wrażliwą na wszystko, co się z nim wiązało, dawała prawo do wiedzy o niektórych sprawach.

– Nie zbywaj mnie tak, proszę – powiedziała spokojnie.

– No to zmień temat.

– Przestań zachowywać się nonszalancko, zacznij słuchać. Spróbuj mnie zrozumieć: w czasie twojego procesu byłam na praktyce uniwersyteckiej za granicą. Nie znam szczegółów sprawy i bardzo bym chciała, byś mnie oświecił.

– Wszystkie informacje znajdziesz w każdej bibliotece, w archiwum prasowym. Po powrocie do domu poszperaj w starych gazetach.

Sarkazm zawsze wyprowadzał Julie z równowagi.

– Do cholery, nie chcę czytać dziennikarskich sprawozdań, chcę od ciebie usłyszeć, co się wydarzyło!

– No to masz pecha. – Wstał, odsunął kieliszek i wyciągnął w jej stronę rękę.

Julie, tylko po to, by nie patrzył na nią z góry, też uniosła się z miejsca i podała mu dłoń w pojednawczym geście.

– Chodźmy do łóżka.

Mocno urażona, wyrwała rękę.

– Nie ma mowy! Proszę cię o tak niewiele w porównaniu z tym, czego ty żądałeś ode mnie, i to od chwili, gdyśmy się spotkali. Świetnie o tym wiesz!

– Nie zamierzam po raz kolejny opisywać z detalami tamtego dnia. Ani tobie, ani nikomu innemu – warknął. – Przed procesem musiałem przejść przez to setki razy. Słuchały gliny, słuchali adwokaci. Koniec, kropka.

– Ale ja chcę pomóc. Minęło już pięć lat i może przypomnisz sobie jakiś szczegół. Zacznijmy od zrobienia listy wszystkich obecnych na miejscu w chwili zbrodni. Opowiesz mi o każdym. Z żadną z tych osób, poza tobą, nie jestem emocjonalnie związana, niektóre sprawy widziałabym inaczej. Może pomogłabym ci przypomnieć sobie, co przeoczyłeś…

Dalsze jej słowa powstrzymał śmiech Zacka.

– Jakim cudem akurat ty mogłabyś mi pomóc?

– Spróbowałabym.

– Jesteś śmieszna! Wydałem ponad dwa miliony dolarów na obrońców i detektywów i żaden z nich nie potrafił wskazać innego niż ja podejrzanego.

– Ale…

– Daj spokój, Julie!

– Nie przestanę! Mam prawo do wyjaśnień!

– Do niczego – warknął. – A ja nie potrzebuję twojej pomocy.

Julie zesztywniała, jakby ją uderzył, ale skrzętnie ukryła gniew i upokorzenie.

– Rozumiem. – I zrozumiała, nie potrzebował od niej niczego poza jej ciałem. Nie miała prawa nad niczym się zastanawiać ani czegokolwiek odczuwać. Jej obowiązkiem było bawić go, gdy się nudził, i na każde zawołanie rozkładać nogi.

Położył dłonie na jej ramionach, przyciągnął do siebie.

– Chodźmy do łóżka.

– Zabierz ręce! – syknęła i uwolniła się z uchwytu. Trzęsła się z gniewu i żalu. Jak mogła być tak łatwowierna! Cofnęła się za kanapę i stolik, teraz miała wolną drogę do własnej sypialni.

– Co ty, u diabła, kombinujesz?

– Po prostu dotarło do mnie, jaki z ciebie zimny drań! – Złość na jego twarzy była niczym w porównaniu z malującą się na obliczu Julie furią. – Będziesz dalej się ukrywał, jak stąd odejdziesz, prawda? Nie masz najmniejszego zamiaru szukać mordercy.

– Nie!

– Chyba jesteś największym tchórzem świata! – szydziła, zbyt wściekła, by przejąć się widoczną na jego twarzy żądzą mordu. – Albo… sam ją zabiłeś! – Otworzyła drzwi do sypialni i przez ramię rzuciła: – Rano stąd odchodzę, a jeżeli będziesz chciał mnie zatrzymać, przygotuj broń!

Jego spojrzenie nie wyrażało nic poza pogardą.

– Zatrzymywać cię? Jeszcze zaniosę ci bagaże do samochodu!

Ostatnie słowa Zacka zagłuszyło trzaśniecie drzwiami. Walcząc ze łzami, Julie usłyszała jeszcze kroki mężczyzny idącego do swojego pokoju. Rozebrała się, z szuflady komody wyjęła koszulkę i włożyła ją. Dopiero gdy zgasiła światło, straciła nad sobą panowanie. Naciągnęła koc pod samą brodę, przewróciła się na brzuch i wcisnęła twarz w poduszkę. Płakała ze wstydu i gniewu, z powodu własnej głupoty i naiwności, z upokorzenia. Płakała, dopóki starczyło łez, potem, wyczerpana, położyła się na boku i w milczeniu patrzyła na oblany światłem księżyca zimowy krajobraz za oknem.

Zack, u siebie w pokoju, ściągnął sweter. Starał się uspokoić i zapomnieć scenę, jaka rozegrała się w salonie, ale nadaremnie. Jej słowa uderzały weń z okrutną siłą, jeszcze bardziej dręczyło wspomnienie pełnego pogardy spojrzenia, gdy nazwała go mordercą i tchórzem. Wydawało mu się, że po procesie i pięciu latach w więzieniu uodpornił się na wszelkie ludzkie uczucia, ale jej jakoś udało się go zranić. Znienawidził ją, siebie także, za pozwolenie na to.

Rzucił sweter na łóżko, ściągnął spodnie. Dotarło do niego jedyne sensowne wytłumaczenie jej dziwnej reakcji. Jest… – zamarł bez ruchu – tak, to oczywiste, Julie wydaje się, że jest w nim zakochana. Stąd to jej prawo do poznania wszystkich jego tajemnic.

Pewnie sądziła, że on też ją kocha, potrzebuje jej.

Niech to szlag! Nie potrzebował Julie Mathison ani dodatkowego ciężaru winy i odpowiedzialności za tę naiwną nauczycielkę, która nie potrafi odróżnić zwyczajnej chuci od mglistych emocji zwanych miłością. Lepiej dla niej, jak go znienawidzi. Jemu też będzie lżej. Nie łączy ich przecież nic poza seksem, w końcu sprawiającym frajdę obojgu. A ona wzbraniała im tych uciech z infantylnej chęci postawienia na swoim!

Z niejasnym postanowieniem przekonania o tym wszystkim jej… i samego siebie, podszedł do drzwi sypialni i jednym szarpnięciem otworzył je na oścież.

Julie zastanawiała się właśnie, co zrobi jutro, jeżeli Zack odstąpi od obietnicy uwolnienia jej, gdy stanął w drzwiach, całkiem nagi. Wszedł do środka.

– Czego chcesz?

– Też pytanie! – zadrwił, odrzucając z niej koc. – Jest niemal tak samo idiotyczne jak twoja decyzja, by spać samej tylko dlatego, że ci się nie podporządkowałem.

Rozzłoszczona jego dość jednoznacznym zamiarem, Julie odsunęła się na drugą stronę łóżka i wstała, starając się znaleźć jak najbliżej drzwi. Pochwycił ją i przyciągnął do nagiej piersi.

– Puszczaj, do cholery!

– To, czego chcę – z opóźnieniem odpowiedział na jej pytanie – jest tym samym, czego pragniesz ty, ilekroć spojrzymy na siebie!

Julie odrzuciła w tył głowę. Zaprzestała walki, zbierała siły.

– Ty draniu! Jeżeli przyszło ci do głowy mnie zgwałcić, uważaj, zastrzelę cię z twojej własnej broni!

– Zgwałcić? – powtórzył z zimną pogardą w głosie. – Ani myślę. Za trzy minuty sama będziesz błagała, bym cię wziął.

Natarła, gdy poczuła jego wargi na swoich; uniosła kolano i z całą siłą uderzyła w krocze. Krzyknęła z rozczarowania – nie trafiła – i natychmiast wylądowała na plecach, przyciśnięta jego ciężkim ciałem.

Nie odpowiedział na atak brutalnym gwałtem, czego prawdę mówiąc się spodziewała. Poczuła jego palce błądzące we włosach u szczytu ud, potem delikatne głaskanie i masowanie, z dobrze jej znaną biegłością. Nie zamierza jej zmuszać, uświadomiła sobie; chce pełnego współdziałania. Ale jeżeli odpowie na jego pieszczoty, czyż jej duma nie poniesie bardziej druzgocącej klęski, niż gdyby była tylko bezwolną ofiarą? Ciało wbrew jej woli już reagowało, wściekła na siebie chciała sprowokować go, zanim całkowicie skapituluje.