Judith McNaught - Doskonałość

– Wygadujesz bzdury.

– Naprawdę? No to może powiesz mi, dlaczego tak uparcie chciałeś dowiedzieć się, czy spała z Benedictem? Dwa razy powiedziała ci, że jej nie zgwałcił ani w żaden sposób nie zmuszał do uprawiania seksu, a tobie to nie wystarczyło. Dlaczego nie spytałeś wprost, czy pozwoliła mu się pieprzyć? Jezu, nie wierzyłem własnym uszom – dodał z niesmakiem – gdy poprosiłeś, by opisała pościel na jego łóżku, abyśmy poprzez jej producenta mogli namierzyć właściciela tej kryjówki!

Richardson rzucił mu pełne zażenowania spojrzenie.

– Czy było to aż tak widoczne? – zapytał. Otworzył drzwi samochodu i wysiadł. – Myślisz, że jej rodzina także to zauważyła?

Ingram też wysiadł.

– Oczywiście! – warknął. – Miła, drobniutka pani Mathison chciała ugłaskać cię swoimi ciasteczkami. Rusz głową, Paul! Julie Mathison to nie anioł, jako nieletnia była notowana…

– Ale nigdy byśmy się o tym nie dowiedzieli, gdyby kopia raportu nie została w Illinois, w urzędzie do spraw rodzin zastępczych, choć powinni byli zniszczyć ją wiele lat temu… – przerwał mu Richardson. – Co więcej, jeżeli chcesz wiedzieć prawdę o tym raporcie, o jej drobnych wykroczeniach, skontaktuj się z doktor Theresa Wilmer z Chicago, tak jak ja zrobiłem, zobaczysz wtedy, jak ci zmyje głowę. Była pewna i dalej tak uważa, że Julie jest i zawsze była uczciwa. Powiedz szczerze, Dave, czy widziałeś kiedyś takie oczy jak Julie Mathison?

– No pewnie – zabrzmiało lekceważąco. – Bambi takie ma.

– Bambi to jelonek, jego oczy są brązowe. Ona ma niebieskie – jak przezroczyste, granatowe kryształy. Moja siostrzyczka bawiła się kiedyś lalką z identycznymi oczami.

– O czym my, na Boga, rozmawiamy! – żachnął się Ingram. – Żebyś mógł siebie usłyszeć!

– Spokojnie – westchnął Paul. Przeczesał palcami czuprynę. – Jeżeli masz rację i ona pomagała Benedictowi od samego początku albo da nam powód do przypuszczeń, że ukrywa jakieś ważne informacje, osobiście odczytam, jakie przysługują jej prawa. Chyba w to nie wątpisz?

– Wiem o tym – powiedział Ingram. Włożył do zamka klucz i otworzył drzwi swojego pokoju, Richardson postąpił tak samo z drugimi. – Ale wiesz, Paul?

– Tak? – Richardson wysunął głowę zza framugi.

– Co zrobisz, jeżeli jedyną jej winą okaże się spanie z Benedictem?

– Znajdę drania i własnoręcznie zastrzelę za uwiedzenie jej.

– A jeżeli nie była z nim w żaden sposób związana, co wtedy?

Na ustach Paula powoli ukazał się uśmiech.

– Wtedy będę musiał znaleźć sobie serce, jakie spodoba się jej i załatwić transplantację. Zauważyłeś, jak patrzyła na mnie na początku? Jakby mnie znała, jakbyśmy oboje się znali. I lubili…

– Są w Dallas kobiety, które znają cię w biblijnym sensie tego słowa i lubią twojego wspaniałego, wielkiego…

– Jesteś zwyczajnie zazdrosny, bo ta seksowna blondynka, była żona brata Julie, jak się zjawia w domu Mathisonów, nawet na ciebie nie spojrzy – przerwał Richardson z drwiącą miną.

– Jak na takie małe, rozkoszne miasteczko – z niechęcią przyznał Ingram – są tu niezwykłe kobiety. Tylko trudniej o przyzwoity motel.

– Nie mogę uwierzyć, że musimy przechodzić przez to wszystko, żeby zapewnić sobie chwilę spokoju! – zawołała zdenerwowana Julie. Późnym popołudniem siedziała obok Teda, w jego wozie patrolowym, którym, po włączeniu świateł i syreny, wystartowali niczym rakieta sprzed domu rodziców, spod przewieszonego nad Main Street transparentu: WITAJ W DOMU, JULIE. Za nimi w gorączkowym pościgu ruszyły samochody dziennikarzy. – Jak ja będę uczyć, gdy w poniedziałek wrócę do pracy? Wczoraj, zanim zdołałam przedrzeć się, reporterzy mało mnie nie stratowali. A i potem nie miałam chwili spokoju – telefony urywały się. Flossie i Ada Eldridge z powodu tego zamieszania w ich najbliższym sąsiedztwie są w siódmym niebie. Mają zapewnioną rozrywkę przez cały dzień i temat do plotek – dodała znużonym głosem.

– Jesteś tu od dwunastu godzin, a jeszcze nie złożyłaś żadnego oświadczenia. – Ted w lusterku obserwował samochody niestrudzenie podążające za nimi.

Aż dwanaście godzin, pomyślała. Tak długo i ani jednej wolnej minuty na wspomnienie Zacka, rozpamiętywanie tych słodko-gorzkich wspólnych chwil, na odzyskanie sił, uporządkowanie myśli. Wstała wymęczona, a agenci FBI już czekali w salonie, by ją przesłuchać, i skończyli dopiero przed dwoma godzinami. Katherine zadzwoniła z propozycją, by Julie zamieszkała u niej i właśnie tam teraz jechali. I ciągle nie mogła uwolnić się od niemiłego przeczucia, że w domu jej byłej szwagierki Ted i Carl zamierzają zadać pytania, których nie śmieli postawić w obecności rodziców.

– Dlaczego nie pozbędziesz się tych reporterów? – spytała poirytowana. – Za nami ciągną się ich chyba setki, nie wierzę, by nie naruszyli jakichś przepisów.

– Burmistrz Addelson mówił, że odkąd dowiedzieli się o twoim powrocie, zjawiają się tłumnie w ratuszu. Oczekują od ciebie czegoś w rodzaju oświadczenia. W pełni korzystają ze swych uprawnień, jakie daje im pierwsza poprawka, ale, jak mi wiadomo, nie łamią żadnych przepisów.

Julie obejrzała się. Kawalkada samochodów ani na metr nie pozostawała w tyle.

– Zjedź na pobocze i ukarz ich wszystkich mandatami za przekroczenie prędkości. Jedziemy dziewięćdziesiąt mil na godzinę, więc oni robią to samo. Ted – dodała, nagle osłabła ze znużenia – nie wiem, czy uda mi się pozostać przy zdrowych zmysłach, jeżeli ludzie nie zostawią mnie w spokoju chociaż na chwilę.

– Jak zostaniesz na noc u Katherine – powiedział, obserwując w lusterku drogę – będziesz miała dość czasu na sen… po kilku pytaniach, moich i Carla.

– Jeżeli zamierzacie urządzić następne przesłuchanie – oświadczyła trzęsącym się ze zdenerwowania głosem, gdyż domyślała się, że braci nie zadowoliły odpowiedzi, jakich udzieliła agentom w jadalni poprzedniej nocy – uprzedzam, beze mnie.

– Tkwisz w tym po same uszy, moja panno! – rzekł ostrym tonem, jakiego nigdy wcześniej wobec niej nie użył. – Ja i Carl wiemy o tym, Ingram i Richardson domyślają się, tylko ty zdajesz się niedoinformowana. Postanowiłem, że porozmawiamy u Katherine, bo jej dom jako jedyny w Keaton ma elektronicznie otwieraną bramę i wysokie ogrodzenie, dzięki czemu nikt nas nie podsłucha. – W chwili gdy to mówił, nacisnął mocno hamulec i gwałtownie skręcił. Samochód patrolowy w poślizgu wpadł na prowadzący do domu Cahillów podjazd; pędzili pomiędzy drzewami ku bramie, która, sterowana z domu, już się otwierała. Jadące za nimi samochody z dziennikarzami pomknęły prosto, ale Julie zbyt była wyprowadzona z równowagi słowami Teda, by poczuć ulgę. Blazer Carla stał już zaparkowany na półkolistym podjeździe przed obszerną, zbudowaną z czerwonej cegły posiadłością Cahillów. Julie chciała już wysiadać, ale Ted położył jej dłoń na ramieniu.

– Myślę, że odbędziemy część naszej rozmowy na osobności, tutaj. -Zwrócił się do niej twarzą i położył ramię na oparciu siedzenia. – Jako twój obrońca nie będę musiał powtórzyć niczego, co usłyszę. Carl nie może korzystać z tego prawa, Katherine też nie.

– Obrońca? Zdałeś końcowe egzaminy?

– Jeszcze nie dostałem zawiadomienia – odpowiedział krótko. -Przyjmiemy, że tak, a brak wiadomości potraktujemy jako nieistotny szczegół.

Ogarniający ją zimny dreszcz nie miał nic wspólnego z wyłączeniem przez Teda silnika.

– Nie potrzebuję żadnego obrońcy!

– Myślę, że w najbliższej przyszłości przyda ci się.

– Dlaczego?

– Bo wczoraj nie powiedziałaś całej prawdy. Kiepsko kłamiesz, Julie, z pewnością z braku doświadczenia. Przestań patrzyć na mnie z takim oburzeniem, próbuję tylko pomóc.

Julie, by rozgrzać dłonie, wsunęła je w kieszenie swej wykończonej barankiem kurtki i zmieszana spuściła wzrok.

– No mów – nalegał – tę część nie dla uszu FBI.

Kochała Teda tak bardzo i od tak dawna, że nie mogła znieść potępienia malującego się na jego twarzy. Ale opanowała się, uniosła brodę i spojrzała mu w oczy.

– Czy dasz mi uroczyste słowo honoru, że nikomu nie zdradzisz tego, co ode mnie usłyszysz?

Na dźwięk udręki brzmiącej w jej głosie, odchylił w tył głowę i zaklął pod nosem:

– Siedzisz w tym głębiej, niż sądziłem!

– Nie wiem, co myślałeś, Ted. mam twoje słowo, czy nie?

– Oczywiście tak! – odrzekł gwałtownie. – Dla ciebie poszedłbym do samego piekła, Carl też! Chyba nie wątpisz.

Starała się zapanować nad wzruszeniem wywołanym słowami brata. Przypomniała sobie obietnicę, że nigdy więcej nie uroni łzy, i wzięła głęboki oddech.

– Dziękuję ci!

– Nie dziękuj, tylko mów, co nakłamałaś wczoraj FBI!

– Nie miałam zawiązanych oczu. Wiem, jak trafić do tego domu w Kolorado.

Widziała, ile wysiłku kosztowało go opanowanie się, nieokazywanie, co czuł.

– Co jeszcze?

– To wszystko.

– Naprawdę?

– Więcej nie kłamałam.

– A czego nie powiedziałaś? Co pominęłaś?

– Nic, co by nie było wyłącznie moją sprawą.

– Skończ te gierki ze swoim prawnikiem! Co opuściłaś? Muszę wiedzieć, by móc cię chronić, a jeżeli okaże się to dla mnie za trudne, znaleźć doświadczonego adwokata.

– Chcesz wiedzieć, czy z nim spałam? – Znużenie Julie nagle przemieniło się w gniew. – Bo jeżeli tak, to przestań kluczyć jak Richardson, zapytaj wprost!

– Nie czepiaj się Richardsona – równie gniewnie odpalił Ted. – Tylko on powstrzymuje Ingrama od wyrecytowania ci twoich praw. Ingram wie, że coś ukrywasz… może nawet domyślać się bardzo dużo… ale Richardson jest tobą tak olśniony, że pozwala ci się owinąć wokół małego palca.

– Richardson to gbur!

– A ty zdajesz się nie zauważać wrażenia, jakie robisz na mężczyznach. Richardson jest cały spięty – zauważył Ted – zupełnie stracił dla ciebie głowę. Biedny sukinsyn!

– Dziękuję za komplement! – burknęła Julie z ironią.

– Zamierzasz ciągnąć tę niepoważną zabawę czy wreszcie się dowiem, co ukrywasz przed FBI?

– A nie przyszło ci do głowy, że mam prawo do odrobiny prywatności i szacunku…

– Jeżeli się go domagasz, to nie pieprz się ze zbiegłymi więźniami…

Julie poczuła się jak po niespodziewanym uderzeniu w żołądek.

Bez słowa wysiadła z samochodu i trzasnęła drzwiami. Sięgała właśnie do dzwonka, gdy Ted przytrzymał ją za ramię.

– Co ty sobie właściwie wyobrażasz?

– Już ci powiedziałam o tej jedynej rzeczy, o której skłamałam, i która, gdyby wyszła na jaw, mogłaby narazić mnie na konsekwencje prawne – odrzekła Julie, przyciskając guzik dzwonka. – I zaraz opowiem tobie i Carlowi o tym, co tak was intryguje. Potem nie pozostanie już do powiedzenia nic.

Drzwi otworzył Carl.

Julie bez słowa przeszła obok niego do wyłożonego terakotą przedsionka i odwróciła się gwałtownie. Nie zauważyła Katherine, która właśnie schodziła po schodach. Wściekłym wzrokiem obrzuciła zaskoczonego Carla i z goryczą powiedziała:

– Jak mówił mi Ted, obydwaj wykombinowaliście sobie, że kłamię we wszystkim. Uważa, że jeżeli pragnę szacunku i prywatności, nie powinnam pieprzyć się ze zbiegłymi więźniami. Trudno odmówić mu racji! No więc oto cała prawda: powiedziałam FBI, że Zack pod względem fizycznym nie skrzywdził mnie, w żaden sposób, i nie skłamałam. Zaryzykował życiem, by mnie ratować, i nawet wy dwaj, mocno do niego uprzedzeni, nie dacie rady wykorzystać tego przeciwko niemu! Nie zrobił mi nic złego, nie zgwałcił. Spałam z nim i robiłabym to do końca życia, gdyby tylko zechciał! Jesteście zadowoleni? Wystarczy? Musi, bo nie mam wam nic więcej do zakomunikowania! Nie wiem, gdzie Zack teraz się podziewa ani dokąd się wybiera! I żałuję…

Carl objął ją i gniewnie popatrzył na Teda.

– Co się z tobą, u diabła, dzieje! Żeby tak wyprowadzić ją z równowagi!

Ted był do tego stopnia oszołomiony, że proszącym wzrokiem popatrzył nawet na swą byłą żonę, jakby i ją prosił o pomoc, ale Katherine tylko potrząsnęła głową.

– Ted jest niezastąpiony w doprowadzaniu do łez kobiet, które go kochają. Nie chce tego, ale nie potrafi wybaczyć nam, gdy naruszymy którąś z jego zasad. Dlatego właśnie został gliną, dlatego będzie adwokatem. Lubi, jak wszystko się kręci według ustalonego porządku – jego porządku! Julie – wzięła eks-bratową pod ramię – chodźmy do biblioteki. Jesteś wyczerpana, czego twoi bracia nie raczą zauważyć.

Mężczyźni poszli za nimi.

– Nie zamierzałem jej denerwować, powiedziałem tylko, by niczego przede mną nie ukrywała! – Ted popatrzył na Carla z rozpaczą.

– Mogłeś spróbować postąpić taktownie, a nie sprawiać, by poczuła się jak jakaś dziwka! – rzucił gniewnie Carl. Weszli do biblioteki.

Julie opadła na fotel. Zdumiona przysłuchiwała się rodzinnej kłótni, toczącej się z coraz większą intensywnością, przy znaczącym udziale Katherine.

– Jak wy dwaj macie czelność włazić z buciorami w osobiste życie Julie, jak możecie ją osądzać?! – rzuciła gniewnie. Podeszła do mahoniowego barku i nalała wina do czterech kieliszków. – Co za okropna hipokryzja! Zawsze udawaliście przed nią świętych, ale ja i tak wiem swoje! – Wzięła kieliszek Julie i własny, pozostałe dwa zostawiła na barku. – Ted, zerwałeś ze mnie ubranie właśnie w tym pokoju, zanim jeszcze odbyliśmy naszą pierwszą oficjalną randkę, a ja dopiero co skończyłam dziewiętnaście lat!