LaVyrle Spencer - Dwie Miłości

Rye stopniowo przechylał ją do tyłu, aż ustąpiła pod naporem i opadła wraz z nim na żaglowe płótno. Objęła jego plecy, on spoczął na niej całym ciałem i całowali się nadal z niespożytą zachłannością debiutantów.

Gdy jego wargi oderwały się od jej ust, przeczuła, dokąd zmierzają, lecz leżała nieruchomo, przyciśnięta do podłogi. Oddech Rye'a owiał jej szyję i zatrzymał się tam na chwilę, nim przesunął się niżej i zaciśnięte wargi leciutko musnęły jej pierś.

Miała wrażenie, że twarda obręcz ściska jej żebra, niemal całkowicie pozbawiając tchu. Lecz chęć pojęcia tego, co nazywa się dojrzewaniem, była silniejsza od niej. Na próbę pogłaskała Rye'a po głowie. Jego wargi rozwarły się i poczuła śliski język przesuwający się po wrażliwym pączku sutka. Jęknęła głucho i wygięła się w górę, instynktownie poddając się pieszczocie.

Płynny ogień rozlał się w jej żyłach. Głowa opadła w tył, a całe ciało zarazem naprężyło się i omdlało. Rozumiała teraz, dlaczego Rye zareagował tak gwałtownie, gdy poprzedniego lata dotknęła jego nagich pleców.

Rye zerwał się nagle, zdarł z siebie sweter i ukląkł przed nią, jakby czekając na jej zgodę.

Dotąd nie zwróciła uwagi, że ma owłosiony tors, ale teraz, w padającym z okna świetle, zauważyła delikatną smugę jasnego puchu, przecinającą w poprzek kwadratowe mięśnie. Powiodła wzrokiem w dół, do pępka. Przez chwilę oboje sycili ciekawość, nim odważyli się posunąć dalej.

– Jaki ty jesteś muskularny! – stwierdziła ze zdumieniem.

– A ty nie – rzekł bez uśmiechu.

Widziała – naprawdę widziała! – jak w zagłębieniu jego krtani pulsuje żyłka i zastanawiała się, czy z nią jest tak samo. Krew bowiem tętniła jej wszędzie, w skroniach, w brzuchu, i w tym sekretnym miejscu, w którym teraz wszystko zdawało się ogniskować.

Rye nachylił się i pocałował ją, nim oparł swą nagą pierś na jej piersi. Oboje byli zdumieni, spostrzegając różnice w fakturze swojej skóry. Na próbę otarli się o siebie, a dotyk ten w niewyjaśniony sposób przyniósł im jedwabistą rozkosz.

Język Rye'a z coraz większą maestrią tańczył na nabrzmiałych sutkach. Laura wplotła palce w jego włosy, podświadomie zapraszając go, by legł na niej, sycąc tęsknotę jej ciała. Bez niego czuła się dziwnie kaleka.

Kolano Rye'a przesuwało się ciężko wzdłuż jej uda, przez wzgórek łonowy aż na brzuch. Po chwili Rye przylgnął do niej, nakrywając biodrami jej biodra, kotwicząc ją przy ziemi, z której ciało Laury wyrywało się w niebiosa. Jej nogi niejako z własnej woli rozsunęły się, robiąc miejsce dla tego twardego, natarczywego kolana, które zaczęło pocierać ją rytmicznie. Odruchowo uniosła biodra, zacieśniając kontakt, potęgując rozkoszne doznania.

Rye przewrócił się na bok, jego dłoń roztrącając szeleszczące halki pełzła po jej udzie. Serce Laury tłukło się jak oszalałe, a oddech Rye'a uderzał ją w ucho niczym fala przyboju. Jego palce musnęły falbankę pantalonów, przesunęły się wyżej… jeszcze wyżej… dłoń nakryła delikatny wzgórek i Laura z przestrachem uświadomiła sobie, że lniana tkanina w tym miejscu jest wilgotna. Rye zawahał się nieco, jakby był zdziwiony, lecz gdy nacisnął mocniej, doznała uczucia, że jest w raju, choć równocześnie spodziewała się, iż ręka Opatrzności lada moment sięgnie ku nim i porazi ich karzącym gromem.

Tymczasem dłoń Rye'a poznawała jej ciało przez ostatnią warstwę bielizny. Gdy jednak sięgnął do guzików, w Laurze odezwały się resztki rozsądku.

– Wystarczy, Rye – szepnęła drżącym głosem, chwytając go za nadgarstek. – Chyba powinniśmy się już ubrać. Ja… muszę wracać do domu.

Przez moment jego oczy patrzyły na nią z ledwie hamowanym gniewem. Potem Rye wypuścił długo powstrzymywany oddech, zerwał się, odwrócił i pospiesznie wciągnął sweter. Przygładził włosy i zerknął na nią przez ramię, lecz speszony, szybko odwrócił wzrok. Doprowadziwszy do ładu własny przyodziewek, Laura przyglądała mu się przez chwilę.

– Rye?

– Co? Kiedy przez długą chwilę nie odzywała się, obejrzał się ponownie.

– Czy pójdziemy do piekła? – spytała. Popatrzyli na siebie ze zgrozą.

– Chyba tak… – bąknął Rye.

– Oboje czy tylko ja?

– Myślę, że oboje. Laurze zrobiło się słabo ze strachu, bo nie mogła znieść myśli, że przez nią Rye skazał się na potępienie.

– Może jeśli więcej tego nie zrobimy i będziemy się żarliwie modlić…

– Może – posępny ton Rye'a niósł niewiele nadziei. Wstał. – Wracajmy już, Lauro, i lepiej nie przychodźmy tu razem. Wezmę te sidła i… – urwał, gdy zobaczył jej minę.

Rzucili się sobie w ramiona i przywarli do siebie rozpaczliwie, nie mogąc się uporać z tym, co ich spotkało. W górze krzyczały mewy, a pale, na których stał hangar, skrzypiały pod naporem przypływu.

– Och, Rye, nie chcę, żebyś poszedł do piekła!

– Nie płacz… Może… może ten jeden raz nam się upiecze…

Nazajutrz w kościele Rye przez całą mszę unikał jej wzroku. Na twarzy miał wypisane wyrzuty sumienia, skutkiem czego strach przed karą niebios zmącił Laurze urzekające wspomnienia przeżytych chwil. Co więcej, była pewna, że nawet owo niesprecyzowane uczucie napięcia w dole brzucha było grzeszne. Po wyjściu z kościoła Rye umknął do domu, nie zamieniwszy z nią nawet słowa. Czuła się porzucona i było jej tym bardziej smutno.

Trzymał się z dala od niej przez dziewięć dni, ale dziesiątego, kiedy poszła na targ po łupacze ze świeżego połowu i przeciskała się właśnie między straganami, zobaczyła go z daleka. Na jej widok zawahał się, lecz szedł dalej w jej stronę. W końcu musiał się zatrzymać.

– Jak się masz, Rye – uśmiechnęła się promiennie.

– Witaj – odparł krótko, nie patrząc jej w oczy. Poczuła ukłucie w sercu.

– Nie widziałam cię już ponad tydzień – bąknęła.

– Byłem zajęty w warsztacie – Rye uporczywie wpatrywał się w przeciwległy kraniec placu.

– Aha… – Odniosła wrażenie, że się niecierpliwi, pośpiesznie więc szukała w myśli słów, którymi mogłaby zatrzymać go jeszcze chwilę. – I co, udało ci się nałapać homarów?

Jego spojrzenie prześliznęło się po niej i uciekło.

– Kilka.

– Odniosłeś już sidła?

– Nie. Zastawiam je każdego ranka i wyciągam wieczorem.

– Dziś też będziesz wyciągał? Usta Rye'a wydęły się lekko, jakby nie miał ochoty odpowiadać.

– Tak – rzekł po chwili.

– Kiedy?

– Koło czwartej.

– Może… może potrzebna ci pomoc? Spojrzał na nią kątem oka, po czym odwrócił wzrok w kierunku Zatoki Nantucket. Laura spodziewała się, że jak zawsze chętnie przyjmie ją do kompanii, ale Rye tylko wzruszył ramionami:

– Muszę już iść.

Patrząc w ślad za nim czuła, że serce jej krwawi. O czwartej po południu czekała na niego jednak na przystani.

Zobaczywszy ją, przystanął gwałtownie, ale Laura nie miała zamiaru ustępować. Bez słowa pochyliła się, by odwiązać cumę na dziobie,, on Zaś zajął się rufową. Wiosłowali w milczeniu. Rye wyjął z sideł dwa Wyrośnięte homary i wrzucił je do worka, po czym obrócił łódź dziobem w stronę brzegu.

Kiedy płaskodenka dobiła do przystani, Rye z rozmachem wyrzucił sidła na pomost.

Laura podniosła zdziwiony wzrok.

– Co robisz?

– Wystarczy tych homarów – bąknął, unikając jej wzroku. – Odniosę je do hangaru.

Serce Laury rozpłynęło się w mieszaninie radości i obawy.

Przycumowali łódź, po czym każde wzięło jedno sidło i milcząc pomaszerowali w stronę plaży, mijając starego kapitana Silasa, który tylko skinął im głową i pyknął z fajki. Mieli ochotę zapaść się pod ziemię, ale decyzja została już podjęta.

Wewnątrz szopy nic się nie zmieniło, tylko z powodu gęstej mgły otulającej okno panowała w niej jeszcze bardziej tajemnicza i przesycona grzechem atmosfera. Przekroczywszy próg, Laura zatrzymała się sztywno, zaciskając palce na poprzeczce sidła. Kiedy Rye z brzękiem rzucił swoje w kąt, podskoczyła ze strachu. Wyjął jej z rąk sidło i położył na ziemi, lecz gdy się wyprostował, oboje nie wiedzieli, gdzie podziać oczy. Rye wsunął dłonie za pasek spodni, Laura splotła swoje kurczowo na podołku.

– Muszę iść – oznajmił nagle Rye. – Powinienem z tym zdążyć do domu przed kolacją.

Jego sakwa jednak nadal leżała pod drzwiami.

– Ja też muszę iść – rzuciła pospiesznie Laura. – Mama prosiła, żebym jej pomogła.

Rye zwrócił się do wyjścia, ale zrobił zaledwie trzy kroki, gdy Laura odważyła się wreszcie wykrztusić:

– Rye?

Przyjrzał się jej wzrokiem, który mówił wyraźnie, co zaprzątało jego myśli przez ostatnie dni.

– Co?

– Czy ty… jesteś na mnie zły?

Jego grdyka podskoczyła, gdy z wysiłkiem przełknął ślinę.

– Nie.

– No to o co chodzi?

– Nie… nie wiem.

Podbródek Laury zadrżał, a obraz Rye'a nagle rozmazał się, mimo iż ze wszystkich sił starała się powstrzymać łzy. Rye wszakże dostrzegł je i nagle pokonał dzielącą ich przestrzeń, a w chwilę później gwałtownie przycisnął Laurę do piersi. Siła jego młodych ramion była już całkiem męska, a pocałunek namiętny. Gdy język Rye'a wkradł się do jej ust i okrążył je, Laurę ogarnęło słodkie przyzwolenie. Jej język wygiął się tak mocno, że poczuła na wpół podniecający ból.

Rye tulił ją mocno, kołysząc się w tył i w przód. Głowę opierał w zagłębieniu jej ramienia. Stanęła na palcach; tak bardzo wyrósł w ciągu ostatniej zimy, że nie dorównywała mu już wzrostem.

– Było mi tak przykro, kiedy dziś na targu nie chciałeś na mnie spojrzeć – słowa Laury tłumił gruby brązowy sweter. Rye nadal kołysał ją delikatnym ruchem, który miał ją uspokoić, lecz zamiast tego rozpłomieniał ją jeszcze bardziej. Odchyliła się nieco, by na niego spojrzeć. – Dlaczego tak się zachowałeś?

– Nie wiem – w jego błękitnych oczach malowała się udręka.

– Nigdy więcej tego nie rób, Rye.

Przełknął ślinę i wymówił jej imię w ten nowy, dziwny sposób.

– Lauro…

I naraz znów jego ramiona przyciskały ją mocno, usta szukały siebie, przerażone potrzebą ciał, której przecież uległy bez walki. Nieomal bezwiednie ruszyli w stronę porzuconego żagla. Jak na komendę opuścili się na kolana, wciąż złączeni pocałunkiem, potem wspierając się na biodrach i łokciach, osuwali się, szukając tej bliskości, której już doświadczyli i nie mogli zapomnieć.

Tym razem, kiedy ręka Rye'a wśliznęła się pod jej spódnicę, nogi Laury rozchyliły się skwapliwie w oczekiwaniu rozkosznych, intymnych dotknięć. Jak poprzednio, jej ciało tęskniło do pieszczot i rozkwitało coraz bardziej za każdym muśnięciem. Gdy Rye zaczął rozpinać jej pantalony, wiedziała, że powinna go powstrzymać, ale nie była do tego zdolna. Jego dłoń wśliznęła się pod tkaninę, badając ciepłą powierzchnię jej brzucha, ze zdumieniem napotkała kępkę włosów, zawahała się na progu jej kobiecości, aż Laura poruszyła się niespokojnie i jęknęła cicho, gardłowo.

Miała wrażenie, że serce pęknie jej ze strachu, kiedy zbliżało się to, co zakazane. Palce Rye'a pokonały ostatnich kilka cali odkrywając jej miękką, wrażliwą tajemnicę…

Szarpnęła się gwałtownie.

– Zabolało cię? – spytał trwożnie, natychmiast cofając dłoń. W Laurze cielesność zmagała się z moralnością.

– N… nie. Zrób to jeszcze raz.

Kiedy dotknął ją ponownie – niezgrabny, lecz wiedziony pragnieniem odkrywcy – nie wyrywała się, lecz zamknęła oczy.

– Rye – szepnęła po chwili – teraz na pewno pójdziemy do piekła.

– Nic podobnego. Rozmawiałem na ten temat i wiem, że trzeba o wiele więcej, żeby trafić do piekła.

Laura cofnęła się i odepchnęła jego dłoń.

– Roz… rozmawiałeś o tym? – powtórzyła przerażona. – Z kim?

– Z Charlesem. Odetchnęła z ulgą. Charles był jego starszym, żonatym kuzynem, którego prawie nie znała.

– Pytałem go, czy za dotykanie kobiety idzie się do piekła – ciągnął Rye.

– I co on na to?

– Roześmiał się.

– Roześmiał? – powtórzyła zdumiona.

– A potem stwierdził, że gdyby tak właśnie miało wyglądać piekło, chętnie zrezygnowałby z rozkoszy niebios. I powiedział mi…

– Rye urwał, a jego dłoń znów wyciągnęła się w jej stronę. Laura jednak powstrzymała ją stanowczo.

– Co ci powiedział? Rye zaczerwienił się i odwrócił wzrok. Gdzieś na stryszku cicho miauknął kot.

Cisza przedłużała się. W końcu Rye spojrzał na nią i zaczerpnął głęboki oddech.

– Jak to się robi – oznajmił.

Laura oniemiała. Nagle poczuła strach przed ową straszną tajemnicą, o której Rye teraz wiedział wszystko.

Usiadła zdecydowanie.

– Pora na kolację. Mama będzie się niepokoić – mówiąc to, zerwała się na nogi i skoczyła do drzwi, nim zdołał ją zatrzymać.

Rye również usiadł, opierając łokieć na kolanie.

– Spotkajmy się tu jutro po kolacji – rzekł cicho. Zawahała się z ręką na klamce.

– Nie mogę.

– Dlaczego?

– Jutro idziemy do cioci Nory.

– No to pojutrze.