...i mogę zapewnić Jego Świątobliwość i Waszą Ekscelencję o oddaniu, na które mogą całkowicie liczyć. Za kilka miesięcy - muszę bowiem nawiązać kontakt ze środowiskiem zbuntowanym przeciwko francuskiej okupacji na ziemiach Burgundii - zrobię, co trzeba, by stary diabeł zasługujący na ogień piekielny zaprzestał szkodzenia reputacji Ojca Świętego. Wówczas Francja znajdzie się w rękach dziecka i przestanie stanowićproblem dla książąt, których ten nędzny król jest jedynie groteskową kopią...

Tu następowała oczywiście prośba o rekompensatę za tak wielką przysługę. Fiora podniosła na króla pełne przerażenia, lecz szczere spojrzenie i podała mu list dłonią, która nie drżała.

- Czy król naprawdę uważa, że jestem zdolna do napisania podobnej niegodziwości? Ja, która nienawidzę papieża i jego otoczenia, z wyjątkiem donny Catariny?

- Jesteś kobietą, i to kobietą bardzo piękną. Takie jak ty są zdolne do wszystkiego, by uzyskać majątek pozwalający im na pielęgnowanie tej urody, tak przecież ulotnej, i zapewnienie jej godnej oprawy.

- Jestem bogata i nie potrzebuję darów papieża. Monsignore Lorenzo zwrócił mi niemal całość mojego majątku. I miałabym teraz paktować z tymi, którzy chcą jego zguby?

- Wojna między papieżem i Florencją nieprędko się skończy. Wiele w niej drobnych potyczek, to prawda, ale miasto Czerwonej Lilii traci w nich siły, gdy tymczasem Rzym je zyskuje. Zresztą od początku nie było równowagi sił i bardzo się obawiam...

- Na co więc czekasz, by bardziej jej pomóc? - zawołała Fiora porwana nagłym gniewem. - Wyślij wojska, wyślij jeszcze więcej złota, ale nie pozwól Florencji zginąć!

Na grubych ustach Ludwika XI pojawił się krzywy uśmieszek. Jednocześnie zaczął energicznie klaskać.

- Brawo! Ale z ciebie komediantka, donno Fioro! Naprawdę mógłbym się na to nabrać. To bardzo kuszące!

Ta okraszona uśmiechem wzgarda załamała Fiorę bardziej, niż zrobiłby to gwałtowny gniew. Padła na kolana

- A więc zabij mnie, Sirel Zabij mnie od razu... ale nie znieważaj mnie! Na głowę tego dziecka, które tak pragnę odzyskać, przysięgam, że nie ja pisałam ten list!

- Zapominasz, że już wcześniej do mnie pisałaś? Łatwo porównać...

- A czy trudno sfałszować list? Papież i jego klika są zdolni do wszystkiego, a zręcznych kopistów nie brakuje... W jaki sposób... jakimi słowami, w jakim języku mogłabym przysiąc, że nie napisałam tej... tego śmiecia?

Nagle przyszła jej do głowy myśl, która wyłoniła się z głębin pamięci:

- Sirel Kiedy pisałam list, o który mnie poproszono, ktoś przy mnie był...

- Kto taki?

- Pani Leonarda, która mnie wychowała, lecz której nie widziałam od wielu tygodni i nie wiem nawet, co się z nią dzieje. Wyznam, że miałam wiele problemów ze zredagowaniem tej epistoły, nie z powodu uczucia przyjaźni i wdzięczności, które chciałam w niej wyrazić, lecz dlatego, iż wiedziałam, że próba zachęcania cię do zakończenia wojny jest poza moimi możliwościami. Jak odebrałbyś moje usiłowanie mieszania się do twojej polityki?

- Bardzo źle. Poprosiłbym cię, żebyś zajęła się swoimi sprawami... Pani Leonarda, mówisz? - Tak, Sirel

Zaklaskał w dłonie, co obudziło wszystkie psy i spowodowało pojawienie się tego lokaja, który wprowadził Fiorę. Przywołał go do siebie władczym gestem i szepnął mu kilka słów na ucho. Mężczyzna skinął głową, że zrozumiał, i wyszedł równie spiesznie, jak nadszedł. Król zdawał się nieco spokojniejszy, ale przygryzał dolną wargę, przyglądając się młodej kobiecie, nadal klęczącej między płowym spanielem i białym chartem, które tworzyły wraz z nią figurę heraldyczną o zaskakującej urodzie.

- W każdym razie - powiedział po chwili - zdarzyło ci się już kiedyś wysłać do mnie kłamliwy list. Pamiętasz, co napisałaś, zanim wyjechałaś do Paryża? Jeśli nie był to stek kłamstw, to niech mnie kule biją!

Fiora opuściła głowę, nie odpowiadając, przypomniawszy sobie słowa Oliwera le Daim. Skoro cyrulik wiedział, że urodziła córeczkę, to król z pewnością także o tym wiedział.

- Przyznaję, Sire. Skłamałam.

- Ach! - powiedział tryumfalnym tonem. - Zdarza się zatem czasem, że się do tego przyznajesz? Powiedz mi zatem teraz, gdzie byłaś w czasie tej długiej zimy.

Fiora podniosła głowę: nie zamierzała wypierać się teraz niczego, nawet gdyby miało ją to kosztować życie.

- Początkowo w Paryżu, i w tym nie kłamałam. Później w Suresnes, w niewielkiej posiadłości należącej do mojego starego przyjaciela Agnola Nardiego, mlecznego brata mego ojca... Wydałam tam na świat dziewczynkę, którą opiekują się Agnolo i jego żona Agnelle.

- No proszę! Wszystko jasne! - zawołał król, który zerwał się z tronu tak gwałtownie, jakby ukryta w nim była sprężyna i zaczął chodzić tam i z powrotem przed kominkiem. - Dziewczynka! A czyje to dziecko? Nie trudź się odpowiedzią, sam to powiem: ojcem jest twój małżonek, Filip de Selongey, z którym, wbrew temu, co twierdzisz, spotkałaś się potajemnie. I w tym miejscu ten przeklęty list nie kłamie! Nawiązałaś kontakt z, jak to określasz, „środowiskiem zbuntowanym", innymi słowy ze swoim drogim małżonkiem, ale oczywiście trudno było ci poinformować mnie, że jesteś w ciąży, skoro nie miałem pojęcia, gdzie przebywa ten czart Selongey. To dlatego się ukryłaś...

Jak widzisz, wiem wszystko!

Ogłuszona Fiora usiadła na piętach, nie przejmując się protokołem.

- Co to za brednie?! - zawołała bez owijania w bawełnę, acz niezbyt grzecznie. - Ja miałabym zadać sobie trud ukrywania narodzin córki mego małżonka? Córki, którą nazwałam Lorenza-Maria?

- Lorenza?

- Oczywiście. Wszyscy z mojego najbliższego otoczenia mogą to potwierdzić: to dziecko nie tylko nie jest owocem mojego związku z ukrywającym się buntownikiem, ale w dodatku to przed nim najbardziej staram się ukryć jego istnienie... gdyż urodziło się w wyniku mojego romansu z Lorenzem Medyceuszem. Przecież nie taiłam przed tobą, że byłam jego kochanką?

- Istotnie, ale...

- Obecnie mój mąż wie już wszystko o moich relacjach z Lorenzem, a ponieważ jest dla mnie na zawsze stracony, nie ma żadnego powodu, bym pozbawiała się miłości mojej córeczki i zamierzam ją odzyskać.

- A więc prawdą jest, że spotkałaś się z hrabią de Selongey? Gdzie? Kiedy?

- Około trzech tygodni temu, w Nancy, w klasztorze Matki Boskiej.

- Na Boga! A więc to tam się ukrywa?

W jednej chwili Fiora była na nogach, poderwana przypływem dumy.

- Powiedziałam królowi o tym, bo on się wcale nie ukrywa! Postanowił tam zamieszkać, by móc codziennie modlić się na grobie księcia Karola, ostatniego władcy Burgundii i jedynego pana, jakiego kiedykolwiek uznawał. Pewnego dnia, może już nieodległego, złoży śluby wieczyste.

Powoli Ludwik XI podszedł z powrotem do tronu i wyciągnął się na nim, okrywając rękami dębowe, rzeźbione lwy stanowiące podłokietniki. Wydawał się pogrążony w głębokim zamyśleniu.

- Chce zostać mnichem? Czyżby już cię nie kochał? - powiedział z ironią, która zraniła młodą kobietę.

- Mogłam namówić go do wyjazdu - westchnęła. - Ale... ceną byłoby krzywoprzysięstwo.

- Jakie?

- Zażądał, żebym przysięgła... przed Bogiem, że nigdy nie należałam do Lorenza. Nie mogłam...

Pochłonięta wspomnieniem tej strasznej chwili Fiora nawet nie odwróciła głowy, kiedy drzwi otworzyły się ponownie z lekkim skrzypnięciem. Nagle rozległ się krzyk:

- Moje jagniątko!

W następnej chwili Fiora znalazła się w ramionach Leonardy, przytulając się do niej z cudownym uczuciem wyzwolenia i wyciszenia.

- Leonarda! Moja Leonarda! Och, mój Boże!

- Dosyć tego! - zagrzmiał Ludwik XI. - Kobieto, nie sprowadziłem cię tutaj, by przyglądać się rozczulającym scenom, lecz po to, by zadać ci kilka pytań.

- Ja też ci jedno zadam, Sire! - zawołała Leonarda. - Co jej zrobiłeś, że jest w takim stanie?

Zdumionemu Ludwikowi XI odebrało głos w obliczu hardości starej panny, która ośmieliła zwracać się do niego tonem używanym przez strażnika wobec złapanego na ulicy złodziejaszka.

- Na Boga, kobieto, chyba zapominasz, kim jestem?

- Nie... a jesteś wielkim królem. Ale ona, ta biedna mała, której odmówiono chyba wszelkiego szczęścia na tej ziemi, znaczy dla mnie więcej, niż gdyby była moim własnym dzieckiem! Zadawaj więc tyle pytań, ile tylko chcesz, ale nie rozdzielaj nas więcej!

- Jak dowiedzieć się prawdy? - wymamrotał król. - No cóż! Spróbujmy mimo wszystko!... Na początek, co wiesz o dziecku, które urodziło się tej wiosny w Suresnes?

- To, co można o nim wiedzieć, Sire. Nazywa się Lorenza. To mówi wszystko.

- Dobrze, dobrze! Przejdźmy do innej sprawy. Czy wiadomo ci coś na temat listu napisanego prawie rok temu przez panią de Selongey do donny Catariny Sforzy i powierzonego przez nią Jego Ekscelencji kardynałowi-legatowi?

- Kardynałowi delia Rovere? Oczywiście! Biedny aniołek, miała z tego powodu mnóstwo kłopotów...

- A więc rozpoznasz go bez trudu. Oto on! Leonarda, zmuszona wypuścić z Objęć Fiorę, wzięła z szacunkiem z rąk króla podawany list, przeczytała go, a potem z obrzydzeniem rzuciła na podłogę u stóp króla...

- Co za obrzydlistwo! Mam nadzieję, Sire, że nie pomyślałeś, że to donna Fiora jest autorką tego haniebnego świstka?

- To jej pismo, jej pieczęć i...

- A przede wszystkim to dzieło genialnego fałszerza! Jeśli go znajdziesz, Sire, każ go natychmiast powiesić, najlepiej w towarzystwie tego, który dał ci ten szmatławy list.

- To jeden z naszych najwierniejszych doradców!

Bez najmniejszych zahamowań i ku przerażeniu Fiory, stara panna zaczęła się śmiać.

- Założę się, że tym wiernym doradcą jest ten Oliwer le Daim... czyli Diabeł, jak mówią tutejsi ludzie?

- Diabeł? - zapytał król, żegnając się pospiesznie kilka razy, a potem całując wiszący na jego szyi medalik.

- Trzeba przyznać, że to przezwisko dosyć dobrze do niego pasuje. Ponadto zrobiłby wszystko, by ten piękny Dom w Barwinkach, w którym byłyśmy takie szczęśliwe, trafił w jego ręce. Próbował nawet nas zabić!

- Zostawmy to na razie. Twierdzisz zatem, że ten list jest fałszywy?

- Dałabym sobie za to rękę uciąć. Zresztą, jeśli zechcesz mi wybaczyć, wrócę za chwilę.

Zebrawszy długą suknię ze śliwkowego aksamitu, opuściła komnatę królewską tak szybko, jak jej na to pozwalały nogi, od dawna nie pierwszej młodości. Król i Fiora spojrzeli na siebie ze zdumieniem.

- Ale... dokąd ona poszła? - szepnęła młoda kobieta, mówiąc raczej do siebie, niż pytając.

Ludwik XI odpowiedział jej, także z wielką naturalnością:

- Tam, gdzie ją umieściłem z twoim synem: do apartamentu zajmowanego przez moje córki, kiedy przebywają w Plessis, co nie jest częste. - I doda! z nagłą złością: - Chyba nie myślałaś, mam nadzieję, że jestem tak okrutny, by wsadzić do więzienia dwuletnie dziecko?

Fiorę zalała fala wielkiej radości, sprawiając, że zapomniała, jak niepewne czy nawet niebezpieczne może być jej własne położenie, zależne od człowieka o takim charakterze, jaki miał ten dziwny władca. Mały Filip byt tuż obok, może uda jej się uzyskać pozwolenie, by choć przez chwilę go przytulić?

Nie starczyło jej czasu na dalsze wątpliwości. Wróciła Leonarda, niosąc jakieś kartki. Rozwiązawszy owiniętą wokół nich wstążkę, podała je królowi z ukłonem, nieco może spóźnionym.

- Ja, Sire - wyjaśniła - niczego nie wyrzucam. Zwłaszcza tego, co jest napisane.

- Co to jest? Wygląda na jakieś brudnopisy.

- To są brudnopisy, Sirel Brudnopisy donny Fiory, kiedy tamtej nocy męczyła się z pisaniem tego przeklętego listu. Boże przenajświętszy! Trwało to bez końca! Ale król może zobaczyć, że nie ma tu nic, co uchybiałoby Jego Wysokości! Proszę spojrzeć szczególnie na ten! Brakuje tylko formułki końcowej... ale zrobił się kleks! Napisała więc od początku.

Król skrupulatnie przyjrzał się podanym kartkom, wziął ponownie list, porównał, po czym zwinął wszystko razem.

- Zachowam to... ale coś mówiłaś, pani Leonardo, że messire le Daim próbował was zabić?

- Gdyby nie pomoc pana Mortimera i pana Wielkiego Prewota udałoby mu się to i teraz gniłybyśmy kilka stóp pod ziemią w lesie w Loches.

- Jak to się stało, że Tristan I'Hermite nic nam nie powiedział? - zapytał król surowo.

Leonarda wzruszyła ramionami.

- Bo jest w takiej sytuacji, jak my, Sire: nie ma dowodów. Tylko zeznania jednego z bandytów, który nie znał nazwiska swego klienta.

- Rozumiem! No cóż... możesz odejść, pani Leonardo. Król ci dziękuje...