Elizabeth Lowell - Gorączka zmysłów

– Nie uwierzyła ci – odezwała się Susano – Jak myślisz, czy ona ma jakieś imię? Może nam powie, jeżeli będziemy bardzo grzeczne?

– Jestem Lisa Johansen – odpowiedziała, uśmiechając się blado.

– A więc miałam rację co do pani skandynawskiego pochodzenia – powiedziała Susan z triumfem.

Nagle pojawił się Lassiter. Pochylił się ku Susan i powiedział coś tak cicho, że tylko ona mogła go usłyszeć. W odpowiedzi podała mu rękę i oboje ruszyli do wyjścia.

– Przyprowadź ją z powrotem przed świtem! – zawołała za nimi Cindy.

– Czy chodzi pani o jakiś konkretny dzień? – spytał Lassiter niewinnie.

Cindy roześmiała się i potrząsnęła głową. Lisa spojrzała uważnie, ale nie ujrzała na jej twarzy cienia zazdrości.

– Pani się tym nie przejmuje? – spytała.

– Lassiterem i Susan?- Cindy wzruszyła ramionami.- Oboje są pełnoletni. Miałam tylko nadzieję, że może Ryan zwróci na Susan uwagę, ale dowiedziałam się, że nie ma na to szans, bo on jest zaangażowany gdzie indziej.

– Gdzie ona teraz jest?

– Kto?

– Ta dziewczyna Rye'a… Ryana.

– A czy pani wie o jakimś miejscu w okolicy, gdzie nie istnieje czas? – powiedziała Cindy, uśmiechając się dziwnie.

– Co takiego?

– Powiedział mi, że "ona mieszka w miejscu, gdzie nie istnieje czas". Dlatego nie mogę jej poznać, na rancho jest za dużo zegarów.

Łzy zapiekły Lisę pod powiekami, kiedy zdała sobie sprawę, że to ją Rye miał na myśli. On też wiedział, że jej miejsce jest na łące, gdzie odwiedza ją ubogi kowboj Rye.

– Ale bardzo bym chciała zobaczyć ich razem – ciągnęła Cindy z nadzieją w głosie. – Może chociaż w ten sposób dowiem się, jak to jest, jeśli ktoś kogoś pragnie dla niego samego, a nie z powodu jego konta w banku.

W jej głosie Lisa usłyszała echo wypowiedzianych kiedyś słów Rye'a: "Raz, chociaż raz w moim życiu chciałbym poczuć, że ktoś pragnie mnie jako mężczyznę. Po prostu jako mężczyznę o imieniu Rye". Wtedy nie rozumiała, co miał namyśli. Teraz już wiedziała i to sprawiło jej jeszcze większy ból. Kochała go tak, jak zawsze pragnął być kochany. Szkoda, że on nigdy w to nie uwierzy, niestety, nie jest zwyczajnym kowbojem. Jest Edwardem Ryanem McCallem III, któremu dostało się zbyt wiele pieniędzy, a za mało miłości.

– Och, niech pani patrzy, co za wspaniałe dziecko

– szepnęła Cindy.

Lisa spojrzała do tyłu i zobaczyła Jima z niemowlęciem w ramionach. Trzymał je dość niezręcznie. Najwyraźniej był bardziej obyty z końmi. Dziecko najpierw zakwiliło cicho, a po chwili wszem i wobec oznajmiło swoje niezadowolenie.

– Mogę? – spytała Lisa wyciągając ręce.

– Jest tak cholernie mały, że zawsze boję się, czy go nie uszkodzę – powiedział Jim, podając go jej ze szczerą ulgą malującą się na twarzy.

Lisa odruchowo zaczęła kołysać małego, przemawiając do niego cichym, spokojnym głosem. Tłuste paluszki sięgnęły do barwnego materiału przykrywającego jej głowę i pociągnęły go w dół. Teraz uwagę dziecka zwróciły czarne pałeczki, błyszczące wśród jasnych włosów. Wyciągnęło do nich rączki, ale okazało się, że tłuste łapki są za krótkie. Lisa szybkim ruchem wyjęła szpilki z włosów wiedząc, że musi jakoś odwrócić jego uwagę, i ukryła je w fałdach sukni. Tymczasem rozluźnione włosy zaczęły ześlizgiwać się w dół – najpierw powoli, potem coraz szybciej, aż rozpostarły się jak ciężka jedwabna kurtyna, sięgająca bioder.

– Och, zepsuł pani fryzurę. Tak mi przykro – powiedział zakłopotany Jim.

– Nic się nie stało -odparła spokojnie. – Wszystkie dzieci lubią błyszczące rzeczy.

Wzięła do ręki kosmyk swych miękkich włosów i zaczęła łaskotać nim policzki dziecka, aż roześmiało się z zadowolenia i chwyciło ją za palec. Bujała je powoli w ramionach, nucąc starą afrykańską kołysankę·

Cindy patrzyła z zachwytem na ten obraz i nie zdając sobie z tego sprawy, powiedziała półgłosem: – "Ona jest po prostu kobietą i mieszka w miejscu, gdzie nie istnieje czas".

Nagle tuż obok odezwał się jej brat: – Tak.

Lisa powoli uniosła głowę. Rye spojrzał jej w oczy, szukając w nich tego, czego najbardziej się obawiał – chciwości, ale znalazł jedynie smutek.

– A gdzież to uciekł Eddy? – zagrzmiał męski głos.

– Jest zemną, tato – zawołała Cindy w odpowiedzi.

– W takim razie dawaj go tutaj! Betty Sue i Lynette nie po to przyleciały taki kawał drogi aż z Florydy, żeby rozmawiać z. takim starcem jak ja.

Rye zacisnął zęby, odwrócił się i posłał ojcu spojrzenie, na widok którego każdy inny człowiek nie odważyłby się zrobić następnego kroku. Jednak Edward McCall II nie przejął się tym zbytnio i oplatając ramionami posągowe kształty towarzyszących mu kobiet, ruszył w stronę syna.

– No, dziewczynki, tu jest ten mój starszy syn i dziedzic, jedyna osoba na świecie, która jest jeszcze bardziej uparta niż wasz uniżony sługa. Ale nie tracę nadziei, że w końcu obdarzy mnie wnukiem i wtedy moją synową obsypię brylantami.

– Błagałam go, żeby tego nie robił – szepnęła Cindy. – Mam pomysł, przedstaw go Lisie. Może wtedy coś do niego dotrze.

– Do niego coś dotrze tylko wtedy, kiedy mu się to wbije młotkiem do głowy.

– Ryan, jak możesz! Przecież to twój ojciec. A poza tym, to nic nie pomoże. On jest tak zdesperowany, że nawet ostatnio przysyłał mi jakichś fagasów wprost do domu!

– A więc dlatego przywlokłaś tu tę, jak jej tam…

– Ja…

Rye zaklął pod nosem, kiedy ojciec ruszył naprzód, z obiema paniami przyklejonymi do jego boków. Cindy zamknęła oczy, pomodliła się w duchu i powiedziała szybko:

– Tato, chciałabym, żebyś poznał kogoś naprawdę wyjątkowego. Nazywa się Lisa Johansen i…

Głos jej zamarł, kiedy odwróciła się, żeby przedstawić ojcu Lisę. Z tyłu nie było nikogo oprócz Jima, trzymającego dziecko w ramionach.

Chociaż była pełnia księżyca i wszystko oblewała srebrzysta poświata, Rye nie odważył się pojechać na łąkę swą zwykłą ścieżką. Podążał drogą, po pojedynczych śladach kopyt, które widać było na ziemi wciąż wilgotnej po popołudniowej burzy. Skoncentrował się wyłącznie na tych śladach, nie chcąc myśleć o niczym innym – ani o swojej zażartej kłótni z ojcem, ani o cieniach pod oczami Lisy, ani o tym, co poczuł, kiedy odwrócił się i zobaczył, że zniknęła bez pożegnania.

Lato się nie skończyło, mówił do siebie w duchu.

Ona nie może jeszcze odejść.

Odgłos końskich kopyt poderwał Lisę z posłania.

Obawiała się, że Rye nie przyjedzie, chociaż wciąż miała nadzieję. Wydawało jej się, że coś słyszy za każdym razem, kiedy zapadała w płytki sen, i zrywała się z sercem walącym jak szalone. Ale tym razem nie przesłyszała się. Podbiegła do drzwi chaty.

– Lisa?

Popędziła ku niemu w świetle księżyca, nie kryjąc radości. Rye chwycił ją w ramiona, przycisnął mocno, ajej włosy obsypały go połyskliwą falą. Zdumiało go, że jej łzy są tak gorące.

– Bał!Jlll się, że nie przyjedziesz – powtarzała, śmiejąc się, płacząc i całując go jednocześnie. – Tak się bałam.

– Dlaczego uciekłaś? – dopytywał się, ale jedyną odpowiedzią były łzy, pocałunki i kurczowe obejmowanie go za szyję. – Dziecinko – wyszeptał. – Kochanie, wszystko w porządku. Wszystko już dobrze. Jestem tutaj… Jestem.

Zaniósł ją do chaty i nie wypuszczając z ramion położył się z nią na skłębionej pościeli. Zapomniał o gniewie, zapomniał o wątpliwościach, chciał tylko ją pocieszyć. Po dłuższej chwili łzy przestały płynąć i ucichł szloch, który drążył serce Rye'a jak ostry nóż.

– Prze… przepraszam – wyjąkała Lisa. – Chciałam być opanowana, ale w końcu nie wytrzymałam i… Przepraszam.

Rye uspokajał, ją delikatnie całując wargi i mokre od łez rzęsy, przytulając ją mocno do siebie, a Lisa odprężała się powoli. Zamknął oczy i oddychał jej zapachem, rozkoszował się jej ciepłem. Po chwili poczuł na szyi pocałunki i uśmiechnął się, gdyż jakiś wielki ciężar nagle spadł mu z serca.

– Czy już teraz możesz mi powiedzieć, o co chodzi? – wyszeptał, ocierając policzek o jej chłodne, jedwabiste włosy.

Potrząsnęła głową, patrząc na niego z oczami pełnymi pożądania, ale jednocześnie wciąż bliska łez.

– Już wszystko dobrze – odpowiedziała. – Jesteś tutaj.

– Ale co…?

Poczuł ciepły język przesuwający się po obrzeżu ucha i zapomniał, o co chciał przed chwilą zapytać. – Robiąc tak, możesz wplątać się w kłopoty – ostrzegł ją z uśmiechem.

– Wolałabym raczej wplątać się w twoją koszulę – wyszeptała, kładąc mu rękę na piersi.

Na chwilę zabrakło mu tchu.

– Pójdźmy na kompromis. Proponuję spodnie. Roześmiała się i ugryzła go leciutko w ucho. Kiedy pochyliła głowę w poszukiwaniu jego ust, one już czekały wygłodniałe. Zaczęła muskać je lekko wargami, przesuwać delikatnie językiem po najbardziej wrażliwych miejscach.

– Chodź do mnie – powiedział chropowatym, pełnym napięcia głosem.

Posłuchała, śmiejąc się, i zaraz poczuł gorące wargi na swoich. Całowała go coraz mocniej, tak jak się nauczyła od niego. Chciała podniecać go i zaspokajać, jeżeli pozwoli jej robić wszystko ze swoim ciałem, tak jak ona mu pozwalała. Czy on chce, żeby pieściły go jej ręce, jej usta? Czy wyczuje w jej dotyku to wszystko, czego nie potrafiła mu powiedzieć?

– Rye…?

– Pocałuj mnie jeszcze raz, tak jak przed chwilą. Nie przerywaj, tak bardzo cię potrzebuję. Szukałem cię tam, na rancho, a ciebie nie było. Nie było cię tam.

Słyszała w jego głosie gniew i zawiedzione nadzieje, że wszystko się zmieniło, zanim zdążył przygotować się na to, że w ogóle może się coś zmienić.

– Tam nie ma dla mnie miejsca – wyszeptała, całując go i nie pozwalając powiedzieć nic więcej. – Ja należę do tej łąki, gdzie jest lato i mężczyzna o imieniu Rye. Po prostu Rye…

Całowała go powoli, namiętnie, a jego ciało stawało się gorące, naprężone, spragnione. Poczuł, że jej palce odpinają guziki koszuli i zsuwają mu ją z ramion. Nie mógł powstrzymać jęku rozkoszy przy pierwszym kontakcie nagiej skóry z jej ciałem.

– Chodź, chodź bliżej. Tak bardzo cię potrzebuję. Poczuła, jak zadrżał, kiedy zamknęła delikatnie zęby na jego twardych sutkach. Potem ocierała się twarzą o jego pierś, a jej ręce ześlizgnęły się niżej i sięgnęły do klamry paska. Spojrzała w górę, milcząco pytając o zgodę. W jego wzroku błyszczała taka namiętność, że zrobiło jej się gorąco.

– Czego pragniesz? – zapytal glosem, w którym wibrowalo pożądanie.

– Rozebrać cię.

– A potem?

– Chciałabym, żeby… żeby było ci przyjemnie – odparła, przygryzając nieświadomie dolną wargę, a potem ją oblizując – Jeśli się zgodzisz.

– Mam nadzieję, że jeśli umrę, to w twoich słodkich ramionach – wyszeptał.

Ześlizgnęła się w dół jego ciała, zostawiając mu w rękach tylko pasma jedwabistych włosów. Zdjęła po kolei buty i skarpetki, a potem pieściła ciepłą skórę i twarde mięśnie, delikatnie kłując paznokciami, pocierając dłonią. Leżał spokojnie, nie ponaglał jej, gdyż pragnął tylko takich pieszczot, na które ona sama miała ochotę. Tym razem bez wahania sięgnęła po klamrę i odpięła ją. Zatrzymała się tylko po to, żeby opanować drżenie rąk.

– Nie musisz tego robić-odezwał się cicho. -Jesteś jeszcze taka niewinna. Ja to rozumiem.

– Naprawdę? – spytała, drżąc. – Pragnę cię. Chcę robić z tobą wszystko. Dzisiaj. Teraz.

Zniknęło gdzieś jej wahanie, rozbierała go dalej z niecierpliwością i oczekiwaniem.

– Dzięki tobie czuję się jak prezent pod choinkę – powiedział, śmiejąc się.

– Bo jesteś prezentem – odrzekla – tyle że… wciąż jeszcze w opakowaniu.

– To dokończ to, co zaczęłaś.

Nie było to łatwe, gdyż Lisa nie chciała odrywać się od niego nawet na chwilę, a i Rye niechętnie wypuszczał ją z objęć. W końcu powoli, z wieloma przeszkodami, udało się jej zsunąć w dół resztę ubrania i cisnęła je na bok, gdzie nie docierała poświata księżyca, sącząca się przez otwarte drzwi chaty.

Sama też zniknęła na moment w tej ciemności, a gdy wynurzyła się stamtąd, była tak samo naga jak on. Uklękła obok, a jej włosy rozsypały się złotą falą po jego ciele.

– Pamiętam, że było lato i łąka, a wszystko drżało, kiedy my drżeliśmy, kołysało się w rytm naszych westchnień. Nie było wczoraj ani jutra, nie było ciebie ani mnie, tylko słońce i to… – szepnęła i zaczęła pieścić językiem jego nagość. – Pamiętasz?

Nie był w stanie odpowiedzieć. Poddany nagłej rozkoszy, zapomniał o całym świecie, nie potrafił wydać głosu, nie znał żadnych słów, nie istniało nic oprócz ogarniającego go szczęścia. Zatracił się w jej gorących, szczodrych pocałunkach, w jej kochających uściskach, aż uzmysłowił sobie, że musi zaraz znaleźć się w niej albo skona.

– Chodź tu – wyszeptał. – Chodź tu, dziecinko. Chcę cię kochać.

Z ociąganiem, które o mało nie sprawiło, że całkiem stracił opanowanie, wypuściła go ze swych objęć ijęknęła, kiedy sięgnął do jej piersi. Do tego momentu nie uświadamiała sobie, jak bardzo' potrzebuje dotyku jego rąk.