Elizabeth Lowell - Gorączka zmysłów

– Jak wygląda łąka? – spytał niewinnie Lassiter.

– Lepiej niż moja jadalnia.

– Tak, Cherry coś o tym wspominała. Czy ona naprawdę szperała w szufladach?

– Jak hiena. Czy nie wydłubała ci plomb z zębów?

– Oddałbym wszystkie. Jadł pan tam obiad?

– W jadalni?

– Na łące.

Rye musiał się poddać. Lassiter i tak krążyłby wokół tego tematu, aż dowiedziałby się, jak Rye zareagował na to, że jego prywatne terytorium zostało naruszone. przez jeszcze jedną kobietę. Jeśli istniało coś, co kowboje przedkładali nad żarty, to Rye nie miał pojęcia, co to by mogło być;

– Przynajmniej umie gotować – powiedział wykrętnie.

– No i jest przyjemna dla oka. Chociaż trochę za chuda.

Już miał zacząć zaprzeczać, ale pochwycił błysk w oku Lassitera i roześmiał się, potrząsając głową.

– Powinienem wypalić ci piętno za to, że nie ostrzegłeś mnie,. że jest tu Cherry i Lisa.

– Jak pan znajdzie klaczkę, która weźmie mnie na powróz, to wtedy może pan stawiać mi piętna, gdzie się panu żywnie podoba.

– Chyba już znalazłem.

– Tak?

– Tak. Jeździłeś na łąkę tak często, że na drodze porobiły się dziury od kopyt twojego konia.

– O nie. – Lassiter potrząsnął głową. – Panna Lisa jest zbyt cnotliwa dla takich jak ja.

– A przy okazji – zawołał Jim od strony zagrody – ona nie dałaby mu nic więcej niż ten uśmiech, którym wita każdego. I chleb z bekonem, który skusiłby świętego. Boziu, cóż za jedzenie ona potrafi ugotować na ognisku.

Rye'owi ulżyło, gdy usłyszał, że Lisa zareagowała w taki sposób jedynie na jego widok. Chociaż nie zmniejszyło to jego złości na samego siebie, że o mało nie dał się złapać.

– Cnotliwa? Możliwe, ale jej chodzi o to samo co Cherry: pierścionek zaręczynowy i zabezpieczoną przyszłość. Jedyna różnica, że Lisa nie wie, kim jestem.

– Nie przedstawił się pan? – spytał zaskoczony Lassiter.

– Oczywiście. Ale po prostu jako Rye.

Lassiter od razu ujrzał, jakie możliwości daje ta sytuacja, i zaczął się śmiać. Rye też się uśmiechnął.

– Ona myśli, że pan jest jeszcze jednym pracownikiem? – spytał Jim, wodząc wzrokiem od jednego do drugiego.

– Tak.

– I naprawdę szuka męża? – zachichotał Jim.

– Tak.

– I nie wie, kim pan jest naprawdę?

– Właśnie.

– Nie mogę w to uwierzyć. Ona nie jest taka.

– Zapytaj profesora Thompsona, kiedy tu przyjedzie następnym razem – powiedział Rye dobitnie.

– No dobrze, ale tak czy owak, nie zaczynała z żadnym z nas. Nie można jej potępiać, że nie poleciała na starego Lassitera, ale na Blaine'a też nie spojrzała po raz drugi. Blaine, było tak? – zawołał Jim.

– Dokładnie – odpowiedział wysoki, smukły młodzieniec, który stał opodal, paląc papierosa. – A przecież Bóg wie i każdy ślepy widzi, że jestem przystojniejszy od Lassitera.

Rozległy się gwizdy i porykiwania, kiedy kowboje zaczęli porównywać siłę i fizyczne przymioty Blaine'a i Lassitera. Rye wyczekał, aż śmiech na chwilę ucichł, by wprowadzić w życie decyzję, jaką podjął nad ranem, kiedy leżał, nie mogąc spać i płonąc z pożądania.

– Wiecie, już mam dość tego polowania na mnie i osaczania mnie nawet we własnym domu – powiedział stanowczo.

Wśród pracowników rozległ się szmer aprobaty. Dom mężczyzny jest jego twierdzą – a przynajmniej powinien być.

– Lisa nie wie, kim jestem, i chcę, żeby tak zostało. Tak długo, jak będzie myślała, że jestem tylko jednym z was, będzie traktowała mnie tak samo. O to właśnie mi chodzi. Inaczej nie będę mógł spędzić spokojnej chwili na łące.

Znów rozległ się szmer zrozumienia. Wszyscy wiedzieli, że Boss Mac uwielbia spędzać czas na swojej łące. Wiedzieli również, że to łagodziło jego złe nastroje, kiedy bywał bardziej niebezpieczny od głodnego niedźwiedzia.

– Dalej. Wiem, że jeśli zjawię się na łące z którymś z was, to na pewno nie powstrzyma się i nazwie mnie Bossem:Makiem. Dlatego zawsze będę jeździł tam sam. Zrozumiano?

Mężczyźni zaczęli się uśmiechać na myśl o tak przewrotnym żarcie. Tam na górze jest Lisa polująca na faceta nadającego się na męża, a najbardziej pożądany kandydat w zasięgu pięciu stanów będzie sobie jeździł tam i z powrotem i nie spocznie na nim cień podejrzenia.

– I chcę, żebyście przestali tam jeździć.

Uśmiechy zniknęły. Żart to jedna sprawa, a zostawienie dziewczyny zupełnie samej w takiej głuszy, to druga. Nie ma znaczenia, że świetnie gotowała na ognisku, nieważne, jaką grę toczyła – nie była tak silna jak mężczyzna. Mogli kpić z niej niemiłosiernie, stroić sobie tysiące żartów, ale nie pozwoliliby, żeby naprawdę stała się jej krzywda. Wszyscy spojrzeli na Lassitera, który był kimś w rodzaju ich nieoficjalnego rzecznika.

– Jest pan pewien, że to rozsądne, szefie? – spytał spokojnie Lassiter. -To przecież zupełne odludzie. Co będzie, jak ona skręci nogę albo zrani się przy rąbaniu drzewa, albo zachoruje i będzie zbyt słaba, żeby przynieść sobie wody ze strumienia?

Na szczęście dopiero świtało i nikt nie zauważył, jak nagle pobladła twarz Rye'a.

– Masz rację – powiedział natychmiast. – Powinienem był o tym pomyśleć. Możecie tam zaglądać, ale nie tak często jak przedtem, bo inaczej nic tu nie będzie zrobione, a ja zrezygnuję z przejażdżek. – Przerwał i popatrzył chłodno na wszystkich po kolei. – Ale jeśli którykolwiek jej dotknie, to może szukać sobie nowej pracy, jak tylko się wyliże z ran. Zrozumiano?

Uśmiechy omaczały, że wszyscy' zrozumieli doskonale i pochwalali to rozporządzenie.

– Jasne, szefie – odezwał się Lassiter. – I dziękujemy za pozwolenie odwiedzania panny Lisy. Ona piecze najlepszy chleb, jakiego w życiu próbowałem. A może by zajęła się kuchnią na rancho, kiedy już przestanie pilnować tamtej trawy?

– Nie sądzę. Do tego czasu ona zrezygnuje ze mnie i wyruszy na kolejne łowy.

Potem Rye stał przez chwilę nieruchomo w jaśniejącym świetle poranka i zastanawiał się, dlaczego myśl o odjeżdżającej Lisie przynosi mu niepokój zamiast ulgi.

Lisa weszła na teren ogrodzonej łąki z polaroidem w ręku. Podeszła do najbliższego słupka, na którym widniała tabliczka z numerem pięć, przyklękła i spojrzała w wizjer. Srebro-zielona trawa obok słupka była cienka i delikatna, wyglądała krucho, ale w ciągu ostatniego tygodnia urosła kilka centymetrów.

– Bardzo dobrze, piątko -mruknęła. – Trzymaj tak dalej, a znajdziesz się u profesora na samym początku listy najlepszych traw. Wydasz mnóstwo dzieci i będziesz rozmnażać się na pastwiskach całego świata.

Wstrzymała oddech, zwolniła przycisk migawki i rozległ się zaskakująco głośny "klik" i zgrzyt pracującego aparatu. Z dołu urządzenia zaczął wysuwać się czarny kwadrat. Wsunęła zdjęcie do kieszeni koszuli, żeby osłonić je przed słońcem i pozwolić tym niezrozumiałym dla niej procesom chemicznym zachodzić w spokoju. Teraz już nie obserwowała zafascynowana, tak jak na początku, kiedy z niczego nagle zaczynało coś się wyłaniać i zapełniało ten dziwny papier. Niemniej nie potrafiła traktować tego jako rzeczy zupełnie normalnej. Na świecie było wiele miejsc, gdzie ten aparat i jego zdolność do wyrzucania z siebie gotowych obrazków wzięta byłaby za magię, a ona właśnie w takich miejscach się wychowała i czuła się trochę czarodziejką za każdym razem, kiedy podnosiła aparat do oka i otrzymywała dokładne~ wielkości dłoni odbicie otaczającego ją świata. Jakież to było ułatwienie w porównaniu z mozolnym szkicowaniem roślin ołówkiem na papierze, co musiała robić jej matka.

Szła przez łąkę i fotografowała każdy słupek oznaczony numerem, zmieniając kilka razy film. Kowboje Bossa Maca dostarczali jej nowe filmy – gdyby nie to, byłaby zmuszona co tydzień jeździć "na dół", do miasta. A ąna wolała zostać na łące, gdzie czas nie miał nic wspólnego z zegarami.

Pory roku rozumiała bardzo dobrze. Był okres kiełkowania i okres wzrostu, okres żniw i okres nagich pól. Było to naturalne jak wschody i zachody słońca, jak przybywanie i ubywanie księżyca. Tydzień zaś to coś utworzonego sztucznie. Przypuszczała, że przez resztę życia będzie uważała go za okres, w którym zużywała pięć opakowań filmu do polaroidu na Łące McCalla.

Co jakiś czas przystawała na chwilę, stawała na

. czubkach palców i spoglądała ponad krzakami w stronę tylnego wejścia do chaty. Rye nadejdzie z tamtej strony, kiedy zechce ją odwiedzić. Jeżeli zechce. Od czasu ich pierwszego spotkania przyjeżdżał tu dwa razy na tydzień, ale prawie z nią nie rozmawiał. Kiedyś poszła śladami jego konia aż do ścieżki wijącej się zygzakami po zboczu góry. Nikt nie przyjeżdżał tędy, nawet nie było tam innych śladów oprócz odcisków kopyt tego wielkiego konia Rye'a. Najwyraźniej tylko on odkrył drogę – albo tylko on miał odwagę nią jeździć.

Czy dzisiaj przyjedzie? Poczuła przypływ tego samego niepokoju, który pojawiał się w jej snach od dnia, kiedy go poznała. Odwiedziny innych pracowników Bossa Maca sprawiały' jej przyjemność, ale wizyty Rye'a to coś innego, nie można było tego tak określić. Wciąż przywoływała w pamięci ten jedyny raz, kiedy parę tygodni temu ją pocałował – to muśnięcie warg, ciepło oddechu, żar promieniujący z jego ciała. Była wtedy tak wstrząśnięta wrllŻęniem, jakie wywołał w niej pierwszy pocałunek mężczyzny, że mogła tylko stać bez ruchu. Kiedy w końcu zdała sobie sprawę, z tego, co zaszło, on już się cofnął. Zaczął znów rąbać drzewo, jakby nic się nie stało, zostawiając ją w niepewności, czy dla niego było to choćby w połowie takim przeżyciem jak dla niej.

– Oczywiście, że nie – szepnęła do siebie, zmieniając film w aparacie, a potem kierując obiektyw na następny słupek. – Przecież w takim wypadku pocałowałby mnie jeszcze raz. A w ogóle całowanie nie jest tu niczym niecodziennym. Na przykład studenci profesora Thompsona. Połowa z nich spóźnia się na zajęcia, bo całuje się ze swoimi sympatiami na korytarzu. A inni nawet przychodzą parami na zajęcia – och, a niech to, zepsułam jeszcze jedno zdjęcie!

Zła na siebie, wsadziła spartaczoną fotografię do tylnej kieszeni, nie sprawdziwszy nawet, jak bardzo jest nieostre. Musi przestać myśleć o Rye:u, o pocałunkach i takich rzeczach. Przez takie myśli jej ciało drży z podniecenia i zniszczyła już dzisiaj trzecie zdjęcie. Jak tak dalej pójdzie, będzie potrzebowała nowej dostawy filmów przed końcem tego tygodnia.

A może Rye mógłby je przywieźć?

Rozgniewana na swoje nieposłuszne myśli podeszła do następnego słupka i spostrzegła Rye'a idącego przez łąkę wjej kierunku. Od pierwszej chwili wiedziała, że to on, chociaż był za daleko, żeby mogła rozpoznać rysy twarzy, ale nikt inny nie poruszał się z takim wdziękiem ani nie miał tak szerokich ramion i wąskich bioder. I nikt, pomyślała, kiedy podszedł bliżej, nie patrzył na nią w taki sposób – z ciekawością połączoną z pożądaniem. A także z obawą.

Obawa pojawiła się w jego wzroku przy drugim spotkaniu i nie znikła od tego czasu. Zauważyła to natychmiast i zastanawiała się, co było tego przyczyną. N a pewno Rye nie patrzył na nią takim wzrokiem za pierwszym razem, nie uszłoby to jej uwagi. Poczuła się nagle zakłopotana. Zastanawiała się, czy nie powinna wyciągnąć do niego ręki, żeby przywitać go szybkim, mocnym uściskiem dłoni, jak nauczyła się tutaj, w Ameryce.

– Dzień dobry, Rye – odezwała się, a głos załamał jej się lekko pod wpływem badawczego wzroku gościa. – Dzień dobry.

Lisa stała i nie zdając sobie sprawy po prosiu wpatrywała się w jego twarz. Uwielbiała ten pojedynczy kosmyk ciemnych, lśniących włosów, który zawsze wysuwał się na czoło spod kapelusza. Długie, gęste rzęsy były czymś niemal zaskakującym na tle wyrazistych, męskich rysów. Oczy miał bardz() jasne, błyszczące przejrzystą szarością, z maleńkimi błękitnymi punkcikami i otoczone ciemną obwódką. Nie był ogolony i cień ciemnego zarostu nadawał twarzy ciekawy wyraz, a przez kontrast oczy wydawały się jeszcze jaśniejsze. Szerokie usta z wyraźnie wykrojoną górną wargą i pełną dolną przypominały o tamtej chwili, kiedy dotknęły jej w pocałunku. Ta pieszczota była nieoczekiwana, jednocześnie silna i miękka, a wargi miały sprężystość, której chciałaby ponownie doświadczyć.

– Czy mam prosty nos? – spytał kpiąco.

Poczuła, że się rumieni. Takie gapienie się było nie do przyjęcia na całym świecie, nieZależnie od kultury. Nic dziwnego, że czegoś się obawiał. W jego obecności nie zachowywała normalnie.

– Tak naprawdę jest krzywy – zażartowała. – Trochę haczykowaty.

– To się stało, kiedy zrzucił mnie pierwszy nie ujeżdżony koń, jakiego dosiadłem. Złamał mi nos, dwa żebra i moją dumę.

– I co zrobiłeś?

– Oddychałem przez usta i uczyłem się jeździć. Nie poszło mi źle, jak na chłopaka z miasta.

– Wychowałeś się w mieście? – Lisa nie potrafiła ukryć zdziwienia.

Zaczął w duchu przeklinać swój długi język, ale przypomniał sobie, że wielu kowbojów pierwsze kroki stawiało na brukowanych ulicach. Człowiek nie ma wpływu na to, że rodzice wybierają życie w takich nieciekawych miejscach.