Mary Balogh - Gwiazdka

– Ja cię niszczyłem. – Dłoń, którą gładził jej włosy, zastygła. – Czy wiesz, jaką męką była dla mnie myśl, że nie jesteś mi wierna? To, że ci nie wystarczam?

Wreszcie zamknęła oczy.

– Często mówi się okropne rzeczy, by zranić tych, których się kocha – rzekła. – Jack, byłeś dla mnie jedynym mężczyzną. Zawsze.

– A więc dlaczego? – zapytał cicho. Słyszał ból w swoim głosie. Chyba stracił już całą dumę. – Po co ci więc byli inni mężczyźni?

– Powiedziałam ci wtedy to, co chciałeś usłyszeć -odparła otwierając ponownie oczy. – Nigdy mi nie wierzyłeś, kiedy temu zaprzeczałam. I w tej ostatniej, okropnej kłótni chciałam zadać ci ból. Chciałam cię zranić tak głęboko, jak ty raniłeś mnie całymi tygodniami, a nawet miesiącami. Chyba mi się to udało.

– Co ty mówisz?! – szepnął znowu.

– Jack – rzekła. – W swoim życiu byłam tylko z dwoma mężczyznami. Tym drugim był mój mąż.

Teraz on zamknął oczy. Powinien odczuć ulgę, zadowolenie, triumf, szczęście. Ale doznał tylko straszliwego bólu – bólu, który był niebezpiecznie blisko rozpaczy. Zwykłe kłamstwo zniszczyło wszystko i zmarnowało mu dziewięć lat życia. A teraz? Nie było żadnego „teraz" -no, może tylko ta chwila. Nie było niczego poza tym pokojem i tą minutą. Nie było jutra.

– A ci przede mną? – zapytał.

– Przed tobą? – W jej głosie było zdziwienie. Nie musiał otwierać oczu, by to wiedzieć. – Przecież wiesz, że przed tobą nie miałam nikogo, Jack. Byłam dziewicą, wiesz o rym.

Otworzył szeroko oczy.

– Nie wiedziałeś? – Jej źrenice się rozszerzyły. – A to moje zawstydzenie, ból… Krew na prześcieradle.

– Skąd mogłem wiedzieć? – zapytał. – To także był mój pierwszy raz. Krew? Nie zauważyłem jej. Od razu bardzo starannie zaścieliłaś łóżko.

Patrzyli na siebie przez chwilę i oboje zaśmiali się nerwowo.

– Ale dlaczego? – zapytał, kiedy już się uspokoili. -Byłaś w aż tak rozpaczliwej sytuacji, Belle? Czy to była straszna decyzja – by mi się sprzedać?

– Miałam środki do życia – rzekła. – I wreszcie robiłam to, o czym zawsze marzyłam i co zawsze mnie pociągało. Poszłam z tobą, bo tego chciałam. Bo cię ko… Och, dlaczego tego nie powiedzieć? Oddałam ci się, bo cię kochałam i byłam głupią, beznadziejną romantyczką. Kochałam cię bardziej niż jakiegokolwiek mężczyznę, Jack, nawet bardziej niż… Cóż, byłam bardzo przywiązana do Maurice'a, a on był dla mnie dobry.

Objął mocniej jej ramiona, a drugą dłonią przyciągnął jej podbródek i oparł na swej piersi.

– Nie wiedziałem tego, Belle – rzekł. – Bóg mi świadkiem, nie wiedziałem. Tak jak ty pewnie nie wiedziałaś, że byłaś moją jedyną miłością i całym życiem.

– Nie.

Słowo to, wypowiedziane szeptem, było ledwo słyszalne.

– Czy to możliwe? – rzekł. – Byliśmy ze sobą cały rok. Rozmawialiśmy. Łączyło nas nie tylko łóżko. Rozmawialiśmy i śmialiśmy się. Czy nigdy nie mówiliśmy o poważnych sprawach? Jak mogliśmy nie wiedzieć o sobie najważniejszych rzeczy?

– Byliśmy młodzi – odparła.

– Czy to dlatego? – Zanurzył twarz w jej włosach i pocałował ją w czubek głowy. – Czy mądrzeje się z wiekiem?

– Nie wiem – odrzekła.

Zamilkli na chwilę. Jack zaczął się zastanawiać, czy ktoś wie, że są razem w jego pokoju. Byłoby fatalnie, gdyby ktoś się domyślił. Alex podbiłby mu oczy, złamał nos i wybił wszystkie zęby – i to tylko na rozgrzewkę. Ale Jacka tak naprawdę nie obchodziło, co ktoś sobie pomyśli. Belle nie była tu dla jego przyjemności. To w ogóle nie było przyjemne.

– To wszystko moja wina – rzekł. – Byłem nieznośnie zaborczy. Nękała mnie zazdrość o wszystkich i wszystko, co odciągało cię ode mnie. Byłem zazdrosny o twoją karierę i rosnącą sławę. O mężczyzn, którzy cię podziwiali i zresztą mieli do tego powody. To wszystko przeze mnie.

– Nie, Jack. – Potrząsnęła głową na jego piersi. -Często zachowywałam się egoistycznie. Byłam ambitna i czasami wracałam późno do domu, bo wiedziałam, że na mnie czekasz. Myślałam, że mogę mieć ciebie i świat u stóp. Jeszcze wtedy nie wiedziałam, że w życiu najważniejsi są ludzie. Musiałam grać, to się liczyło – i nadal się liczy – ale nie powinno dominować. Wtedy cię okłamałam. A potem odeszłam, nie zostawiwszy nawet listu, by wyjaśnić, dlaczego skłamałam. Chciałam, żebyś cierpiał, tak jak ja cierpiałam.

– Och, Belle – rzekł tylko.

– Więc to nie tylko twoja wina – powiedziała. – I nie tylko moja. Myślę, że oboje jesteśmy za to odpowiedzialni i oboje zostaliśmy skrzywdzeni.

Leżeli mocno objęci, jakby chcieli w ten sposób zniszczyć całe zło, którego doznali.

– Tak czy owak, to nie mogło dłużej trwać – rzekła. -Prędzej czy później musiałoby się skończyć. Byłam twoją kochanką, a to, że postanowiłam zostać aktorką, zniweczyło wszelkie moje pretensje, by być szanowaną osobą. Byłeś wnukiem księcia. Nie róbmy z tego tragedii, Jack. Szkoda tylko, że nie wyjaśniłam ci tego wcześniej. Żałuję też, że nie rozstaliśmy się w zgodzie.

– Nie moglibyśmy rozstać się w zgodzie – zauważył.

– Chyba masz rację. – Westchnęła. Podniosła głowę, spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się. – To było dawno, dawno temu. Poszliśmy innymi drogami. Każde z nas ma teraz własne życie. I to szczęśliwe.

– Tak – potwierdził.

– Teraz będziemy mogli miło wspominać tamten rok -rzekła. – To zawsze coś.

– Uhm – zgodził się.

– Cieszę się, że to ty uratowałeś dziś Marcela – powiedziała. – Będę myślała o tym z wdzięcznością. I to ty przyprowadziłeś Jacqueline do domu. Przyniosłeś ją. Powiedziała mi, że przytuliła się do ciebie. W ogóle byłeś dla niej dobry w ciągu tych kilku dni.

– Kocham ją – rzekł zaskoczony tym wyznaniem. -Pewnie dlatego, że jest twoją córką. I dlatego, że jest taka niezwykła.

– Tak. – Isabelli zaszkliły się oczy i na chwilę przygryzła górną wargę. – Jest naprawdę niezwykła i bardzo ją kocham. Och, Jack. – Łzy popłynęły jej po policzkach i ukryła twarz w kocach okrywających jego pierś. – Och, Jack.

– Wydaje mi się, że wydarzenia dzisiejszego popołudnia dają o sobie znać – rzekł. – Już po wszystkim, Belle, i tak naprawdę nic strasznego się nie stało. Odpocznij chwilę. Zamknij oczy i odpocznij.

Wiedział, że powinien zasugerować, by poszła do swego pokoju i tam się położyła. Ale nie mógł zakończyć tego spotkania, mimo że miał z niego niewiele przyjemności. Obejmował ją w ciszy, byli sami. To była ich ostatnia wspólna chwila. Nie czuł się winny, że czepia się tej chwili ze wszystkich sił i że z całego serca pragnie ją przedłużyć, ile tylko się da.

Niespełna pięć minut później ze zdziwieniem zauważył, że Belle poszła za jego radą. A nawet więcej – gdyż zasnęła w jego ramionach, ciepła i spokojna. Zamknął oczy i starał się, by wspomnienie tej chwili na zawsze wyryło mu się w pamięci.

Gdy tylko się obudziła, wiedziała, że nie spała długo. Ale ponieważ zasnęła głęboko, w pierwszej chwili nie mogła się zorientować, gdzie jest. Czuła jednak, że gdy otrząśnie się ze snu, czeka ją wielkie szczęście i równie wielkie cierpienie. Dziwna gra przeciwstawnych uczuć.

A gdy się już zupełnie obudziła, wiedziała, że instynkt jej nie zawiódł. Była w łóżku Jacka, w ramionach Jacka, a między nimi piętrzyła się góra koców. A więc kochał ją wtedy. Był zaborczy i zazdrosny nie dlatego, że za swe pieniądze chciał ją mieć na własność, lecz dlatego, że ją kochał. A dziś uratował Marcelowi życie, zajął się Jacqueline i przyniósł ją na rękach do domu. A gdy ona, Isabella, przyszła tu, by mu podziękować, wziął ją do łóżka, objął i rozmawiali, zamiast się kochać. Musiał wiedzieć, że chciała mu się oddać z wdzięczności. Ale zrobiłaby to także z miłości.

Cieszyła się jednak, że nie skorzystał z owej nie wypowiedzianej propozycji. Ten dzień na zawsze pozostanie w jej pamięci.

Ale równocześnie czuła się bardzo nieszczęśliwa. Ten moment to wszystko, co im pozostało. I tak była tu znacznie dłużej, niż nakazywał rozsądek. A jeśli Marcel się obudził i szukał jej? Albo chciano się z nią widzieć z jakiegoś innego powodu? A co by było, gdyby ktoś zapukał do drzwi?

Bolesna też była dla niej świadomość, że ciągle jeszcze nie powiedziała mu całej prawdy. I nigdy tego nie zrobi. Poczucie winy będzie jej towarzyszyć po wyjeździe z Portland House i rzuci cień na jej przyszłość, tak jak przesłaniało te ostatnie dziewięć lat.

Lecz przynajmniej nie czuła już tej dawnej goryczy.

Otworzyła oczy. Patrzył na nią. Uśmiechnęła się.

– Zasnęłam – powiedziała niepotrzebnie.

– Już zapomniałem, jak szybko i łatwo zasypiasz -rzekł. – Zwykle bardzo mnie to drażniło, kiedy sam nie mogłem spać.

– Wiem. – Nadal się uśmiechała. – Budziłeś mnie… by mnie ukarać, jak mówiłeś. Ale to nigdy nie była kara.

– Naprawdę, Belle?

Dotknął czubkami palców jej policzka. Wyplątała się z koców, którymi Jack ją przykrył, usiadła i wstała z łóżka.

– Mam nadzieję, że uda mi się wyjść stąd niepostrzeżenie – powiedziała. – Byłabym skompromitowana.

On także wstał. Miał na sobie tylko spodnie. Teraz dopiero zdała sobie w pełni sprawę, jak bardzo zmężniał i jakie ma muskularne ciało.

– Wyjrzę za drzwi i zobaczę, czy rodzina nie ustawiła się w kolejce, by mnie odwiedzić – rzekł.

Zaśmiała się.

– Belle. – Wyciągnął do niej rękę. – Pożegnajmy się, kochanie. Ostatni raz byliśmy razem, jakkolwiek było to niewinne. Mogę cię jeszcze raz pocałować? Proszę.

Bez wahania podeszła, położyła dłonie na jego piersi i oparła się o niego. Uniosła ku niemu usta, a on jedną ręką objął jej kibić, drugą zaś ramiona.

Rozchyliła usta i pocałowała go z zapamiętaniem, wkładając w ten pocałunek całą swą miłość. Ostatni raz -powiedział. Mieli się pożegnać. Więc to jest jej pożegnanie – nieme i rozpaczliwe.

Była niezwykle poruszona, gdy wreszcie uniósł głowę. Wiedziała, że ciągle go kocha i zawsze będzie kochała, ale nie zdawała sobie sprawy, że jej miłość jest tak świeża i silna jak owego dnia, kiedy pozwoliła się zaprowadzić do tej taniej i obskurnej gospody.

– Belle – rzekł do niej. – Kochałem cię, najdroższa. Nigdy żadnej kobiety nie kochałem tak mocno i tak namiętnie.

Użył czasu przeszłego. Uśmiechnęła się i odsunęła od niego.

– Proszę cię, Jack, wyjrzyj za drzwi – powiedziała.

– Czego tylko sobie życzysz, pani.

Skłonił się z galanterią i odwrócił w stronę drzwi.

Nadeszła wigilia Bożego Narodzenia. Powinien to być dzień leniwych przygotowań do jeszcze bardziej leniwych świąt. Ale w Portland House był to chyba najbardziej zwariowany dzień w roku.

Zaplanowano próby generalne wszystkich scen. Trzeba było też przećwiczyć utwory przed wieczornym koncertem, księżna spędziła w swym prywatnym saloniku całą godzinę, układając razem z córkami i siostrą program występów. Ktoś musiał zająć się dziećmi – nie należało się bowiem spodziewać, że trzy niańki będą w stanie pilnować ich przez cały dzień bez przerwy. Trzeba było też zapakować prezenty i zanieść koszyki z łakociami kilku wieśniakom i biedniejszym sąsiadom. I oczywiście po koncercie przewidziano wyprawę do kościoła.

Jacka natomiast czekała rozmowa z młodą damą, a następnie narada z jej ojcem – zależnie od tego, co powie dziewczyna. Miał to być więc najważniejszy, przełomowy dzień w jego życiu.

Jack jednak się nie spieszył, choć trudno było go za to winić. Juliana i Howard mieli zaraz po śniadaniu ćwiczyć w pokoju muzycznym – dziewczyna grała na fortepianie i jednocześnie śpiewała z Howardem w duecie. Gdy po nich przyszła kolej na Prue, Jack z kolei musiał iść na próbę do sali balowej. A pół godziny po zakończeniu próby miał już być w pokoju muzycznym i ćwiczyć Bacha na fortepianie. Po kolejnych trzydziestu minutach on i jego pięcioro dawnych partnerów mieli próbę śpiewu – babcia twierdziła, że dla dziadka to nie byłyby żadne święta, gdyby w programie koncertu zabrakło madrygału. Szukali więc utworu z najmniejszą liczbą solfeżów i wreszcie znaleźli. Ale za to po każdym wersecie głosy im się załamywały i ich śpiew przypominał kukanie.

Próba zamieniła się w sąd boży. Jack znał swoją rolę -w każdym razie zdążyłby się jej nauczyć. Po co uczyć się wcześniej? – twierdził. By wszystko zapomnieć i zaczynać od nowa? Grał nawet nie najgorzej, takie było przynajmniej zdanie Claude'a. Ale wolałby tego uniknąć. Poprzedniego dnia w swej sypialni pożegnał się z Belle i sprawę uważał za zamkniętą. Koniec z roztrząsaniem przeszłości i doszukiwaniem się w niej sensu. Wszystko zostało wyjaśnione. Z powodu jego głupoty i zazdrości oraz jej kłamstwa ich miłość została zniszczona. Ale przynajmniej nie myślał już o Belle z goryczą. Nie wykorzystywała go. Była z nim z miłości. Lecz to już przeszłość. Wszystko skończone. I nie wróci. Dziś miał oświadczyć się kobiecie, którą w ciągu ostatniego tygodnia bardzo polubił.

Nie sprawiało mu przyjemności to, że podczas prób był z konieczności tak blisko Belle. Również nie sprawiały mu przyjemności pocałunki, gdyż wiedział, że to Otello całuje Desdemonę, a nie on, Jack, całuje Belle.