Katarzyna Grochola - Ja wam pokażę!

Życie zderza nas czasami z rzeczywistością w sposób przykry. Cały wieczór zmarnowany, dobrze że przynajmniej nocy nie straciliśmy. A rano myślę sobie, że właściwie co mi tam Teneryfa!

A Adaśko mówi:

– Mogłaś od razu powiedzieć, że chcesz tylko na Teneryfę, zamiast mnie przekonywać, że nie lubisz już żeglować. – I wyjmuje foldery biura podróży, a mnie aż serce rośnie. Rzucam mu się na szyję z radości, wyjedziemy w podróż przedślubną!

Siadamy w ogrodzie, dalie, które wsadziłam na wiosnę, są tak piękne, że mogłabym nigdzie nie jechać! Ale mój Boże, człowiek żyje prawie na wsi i w ogóle nie wie, co się na świecie dzieje! Jak tam jest pięknie, jakie niebo lazurowe, a domy białe, a słońce i skały, a knajpeczki, i ja tak strasznie tęsknię do ciepłego morza…

I Adaśko pojechał do tego biura podróży.

Okazało się, że promocja, owszem, była, ale w maju i na trzy dni przed wyjazdem, teraz to nie osiemset, ale tysiąc sześćset i nie dwa tygodnie tylko tydzień, ale możemy to wziąć pod uwagę, bo on dostanie jakąś zaliczkę na tę cholerną Amerykę, no i już.

Byłam taka szczęśliwa, że pobiegłam zadzwonić do Uli, a potem zaczęłam przerzucać dom do góry nogami, bo co prawda Adam zapytał mnie, czy mam paszport, i powiedziałam, że mam, ale skąd ja mogę wiedzieć gdzie?

Paszport ku mojemu zdumieniu znalazł się już wieczorem w szufladzie kredensu, dzięki Tosi, która szukała świadectwa szczepienia Borysa, nie mam pojęcia, dlaczego. I wtedy okazało się, że mój paszport stracił ważność siedemdziesiąt sześć dni temu, o czym wiedzieć nie mogłam, bo nie włóczę się po świecie non stop. Zrobił to złośliwie, bo przecież ani przed wyjazdem na Cypr nie stracił ważności (dzięki Bogu), ani (niestety) przed tym felernym wyjazdem do Berlina. Dlaczego żyjemy w kraju, w którym dokumenty mają terminy ważności, jak serki i jogurty? Które zresztą wyraźnych terminów ważności nie mają, bo jest sprytnie napisane: „Termin ważności na wieczku”, a wieczko jakieś zamazane, tylko kwiatek na nim wyraźny.

– No i co? – Adam stanął za mną, a ja szybko zamknęłam nieważny paszport. – Jedziemy?

Nie przyznam mu się, że nie mam paszportu. Wyrobię go sobie migiem.

– Jedziemy?

Pomyślałam, że mogę nie zdążyć z paszportem. Trzeba szybko poszukać jakiegoś inteligentnego wyjścia:

A co z Tosią? – rzuciłam niedbale.

Jak to, co z Tosią? – zdziwił się Adam. – Jest na górze.

To są właśnie precyzyjne informacje. Ja pytam, co z nią, a on odpowiada, gdzie ona jest. A czyja nie wiem, gdzie jest moja córka?

– Czy ty nie możesz normalnie odpowiedzieć na pytanie?

– Ale na które? – Najakiekolwiek! – krzyknęłam.

– Judyczko, nie chciałabyś mi powiedzieć, o co ci chodzi?

Cóż za godna podziwu płynność zdania pytającego? Cóż za muzykalność, jakie brzmienie głosu, jakie spojrzenie zdziwionych oczu! Judyczko??? Nigdy w życiu tak do mnie nie mówił i proszę! Judyczko! Judyczko brzmi jak indyczko! Nie ma już ciepła, o nie, w nazywaniu mnie słodko i radośnie Jutą, Ciapkiem, histeryczką, a nawet wariatką! Nie! Teraz będę dla niego Judyczką! Po moim trupie! Będę asertywna! Nie pozwolę sobą pomiatać!

– Nie zaczynaj ze mną rozmawiać jak jakiś cholerny terapeuta!

A co masz przeciwko terapeutom?

Ja? – zdziwiłam się wyniośle.

Ty – powiedział spokojnie i patrzył na mnie spode łba.

Nic – odpowiedziałam i odwróciłam się do drzwi. – To znaczy wszystko – dodałam już w drzwiach.

Wszystko, to znaczy co? – Adam dogonił mnie i klepnął w tyłek, czego NIENAWIDZĘ!

Nie dotykaj mnie! – krzyknęłam ostro.

W ogóle? – zapytał sprytnie.

A to socjolog jeden i manipulant! Nie będę pozwalać na to, żeby jakiś chłop klepał mnie w tyłek! Nie będzie mnie żaden chłop, nawet ten, którego kocham, traktował przedmiotowo, jak wszyscy mężczyźni na tej ziemi traktują nas, kobiety, bez szacunku itd. Nie!

W ogóle to nie… – Zastanawiam się przez chwilę nad konsekwencjami niedotykania mnie w ogóle i do daję wojowniczo: – Właśnie dlatego ten świat tak wygląda, że kobieta nie umie powiedzieć nie, kiedy klepią ją w tyłek, wsadzają na baner i robią jej na piersiach nakrętki do radia, a ona cała ma emanować seksem, żebyś zechciał kupić samochód. I wy wtedy traktujecie nas jak gorszą połowę ludzkości – zakończyłam poważnie.

Jutka, zlituj się. – Adamowi chyba opadły ręce. – Nie chcę kupować żadnego samochodu. Pomiędzy klepnięciem w tyłek kobiety, którą się kocha, a wieszaniem jej w środku miasta rozebranej jest cały ocean różnicy…

Zlitowałam się. Ostatecznie, jeśli jakiś hipotetyczny mężczyzna mówi, że kocha, to może, może kobietę delikatnie poklepać.

– Możesz mnie czasami delikatnie pogłaskać, może i nawet klepnąć, ale nie protekcjonalnie – zgodziłam się łaskawie i zostawiłam go samego.

Na szczęście zapomniał o Teneryfie, a ja jutro pojadę do miasta z samiutkiego rana i dowiem się, kiedy mogę mieć paszport. Może to trwa moment?

– Ale psychologów i tak nie lubię! – dodałam pojednawczo już w przedpokoju.

– A dlaczego?

– A bo… – zająknęłam się. – Taki psycholog to tylko popatrzy, którą nogę na którą masz założoną, i od razu wie, że miałeś niekochającą babcię!

Słucham? – Adam o mały włos nie pokroił palców nożem, bo zabrał się za przygotowanie kolacji. – Jaką babcię?!

Niekochającą – powiedziałam wyniośle i weszłam do pokoju, bo właśnie zaczynał się film, na który czekałam.

Nie ma nic trudnego w tym, żeby złożyć podanie o paszport. Po pierwsze zrobiłam zdjęcia, na których jestem podobna do portretu pamięciowego, a potem złożyłam dokumenty. Najpierw mi powiedziano, że nie ma problemu. Potem mi powiedziano, że muszę poczekać półtora miesiąca, trudno, jest pełnia sezonu. Mogła pani pomyśleć wcześniej, powiedziano, nic się przyspieszyć nie da.

Potem sobie przypomniałam, że sąsiadce koleżanki z pracy syn załatwił paszport w parę dni, bo miał kontakty z jakąś panią, która miała kontakty z jakimś panem, który miał kontakty ze swoim szwagrem, którego przyjaciel pracował w jakiejś firmie, która zajmowała się turystyką.

Pojechałam do redakcji, pół dnia spędziłyśmy z koleżanką, dzwoniąc do sąsiadki, która dzwoniła do syna, który odszukał tamtą panią itd., żeby dowiedzieć się, że tamten pan nie ma już szwagra, bo się rozwiódł.

Wracam do domu wściekła. Komu przyszedł do głowy głupi pomysł, żeby jechać za granicę? Niebieskiemu się w głowie przewraca? W lecie, no, prawie w lecie, do ciepłych krajów? Skoro Mazury są takie piękne, dużo piękniejsze niż Teneryfa, czy co tam takiego, gdzie są miliony turystów, ruszyć się nie można, słońce praży cały dzień. Oczywiście, na Mazurach mogą być meszki czy komary. Ale meszki strasznie nie lubią zapachu wanilii. Czy gdybym sobie kupiła jakieś fajne perfumy o śladowym zapachu wanilii, to gryzłyby mnie? Nie. Na pewno nie. I jaka to oszczędność. Właściwie wolę mieć perfumy niż jechać na Teneryfę. Muszę wytłumaczyć jakoś Adaśkowi, że nie ma to jak żeglowanie po jeziorach… Albo mam lepszy pomysł! Pojedziemy nad morze! Polskie morze, a nie jakieś cudzoziemskie! Będzie cudownie i wcale niedrogo, i oszczędzimy dużo pieniędzy, nad morzem o tej porze roku w niektórych miejscach zupełnie nie ma tłoku i można sobie chodzić godzinami po plaży, zbierać kamienie i pluskać się w ślicznych falach, co mają białe grzywy, i trudno, niech przyjedzie Mama albo Tata odpocząć tu do mnie, skoro Tosia chce również od nas odpocząć i marzy, żeby zostać w domu.

Siedzę nad ślicznym polskim morzem, wieje jak diabli, jednak okazało się, że gazety nie kłamią, epoka lodowcowa jest tuż – tuż, kto widział taką temperaturę w sierpniu? Siedzę w kurtce, owinięta kocem, i gapię się na fale, bo co jak co, ale fal mi rząd nie zabierze w żadnym wypadku. Zwlokłam się rano obolała, Niebieski nic nie mówi, ale widzę, że zadowolony nie jest, na Mazurach podobno pięknie, no i pogoda do żeglowania, bo tam też wieje. Przysięgam, że nigdy się nie będę upierać, stawiać na swoim, przekonywać, przyrzekam uroczyście, że jeśli Adam cokolwiek zaproponuje, zgodzę się, tak właśnie zrobię, nawet gdyby ta propozycja była beznadziejnie głupia, tak jak mój pomysł z wyjazdem nad morze. Pochodziłabym boso po piasku, ale piasek jest żywcem wyjęty z lodówki i wilgotny.

Adaśko siada przy mnie, też w kurtce, odwijam kawałek koca i przytulamy się do siebie.

– Przepraszam – zbieram się na odwagę.

– E tam – wzdycha ciężko – właściwie miałaś rację, na Mazurach pewnie gęsto od żaglówek, zwrotu się nie da zrobić spokojnie, a tu jest zupełnie pusto…

Już, już mam na końcu języka jakąś ciętą uwagę, ale Bogiem a prawdą ma rację, chociaż niezupełnie, bo na horyzoncie od strony Kołobrzegu widać jakieś maleństwo na falach. Tak że jednak zupełnie pusto to nie jest.

Siedzimy tak i siedzimy, aż czuję, że mi przewiewa na wylot głowę. Tosia oczywiście została w domu, nie chciała jechać, i dobrze, bo możemy nareszcie pobyć tylko we dwoje. Poprosiłam Moją Mamę, żeby przyjechała na te pięć dni, bo przecież dziecko nie może zostać samo. Tosia się wściekała strasznie, że jestem wyrodną matką, że kiedy była malutka, to pojechałam na Cypr i mogła zostać sama, a kiedy jest dorosła, to nie może. To oczywiste, że wtedy się nie bałam, najwyżej mogła nie dojeść, a teraz? Na dziewczynkę osiemnastoletnią czyha wiele pokus, z których najniebezpieczniejszą wydaje mi się Jakub. Czy oni śpią ze sobą? Nawet nie chcę o tym myśleć. W każdy razie Moja Mama dopilnuje, żeby Tosia nie robiła głupstw, mam nadzieję, i powiedziała, że chętnie przyjedzie, bo trzeba rozsadzić juki, a we wrześniu nie będzie miała czasu. Jadą z Moim Ojcem na grzyby. I po co się rozwiedli? Razem to oczywiście nie jadą, tylko w to samo miejsce, bo koledzy Taty jeżdżą tam na polowanie, to znaczy już nie polują, tylko bywają, a jeden z tych kolegów ma żonę, która jest przyjaciółką Mamy i też lubi zbierać grzyby, zresztą podróż jest przyjemniejsza, jak się razem jedzie…

Adam grzebie rękami w wilgotnym piachu, a tuż nad wodą zwinięte w kłębki mewy nawet nie podnoszą główek. Nie chcę wychodzić za mąż w takich okolicznościach przyrody. Chciałabym, żeby świeciło słońce, było ciepło, a gdybyśmy poczekali, aż Adam wróci, zrzuciłabym parę kilo i wyglądałabym bosko. Ale z drugiej strony dobrze byłoby mieć w Ameryce męża, a nie narzeczonego. Chociaż z drugiej strony, jeśli będzie chciał wykręcić jakikolwiek numer, to zrobi to bez względu na to, czy jestem jego żoną, czy nie. I wtedy lepiej nie być żoną. Ale z drugiej strony przynajmniej raz w życiu kobiecie należy się szczęśliwe małżeństwo.

Przytulam się do mojego Niebieskiego, nikt nie patrzy, to i wstydzić się nie muszę. Obejmuje mnie ramieniem i milczymy sobie. Dobrze, że on nie wie, co ja myślę o tym cholernym, beznadziejnym, chorym pomyśle wyjazdu do tej cholernej Ameryki! Nienawidzę państw, które leżą daleko, na innych półkulach! Dlaczego Stany Zjednoczone nie graniczą z nami? Niechby sobie leżały w okolicach Słowacji, bardzo proszę, można skoczyć na dwa dni. Ale nie, oczywiście jak na złość, będą one odkryte daleko, przez idiotę Kolumba, co z żoną nie mógł wytrzymać i sobie pływał w poszukiwaniu atrakcji. I dlaczego nie pływał po Bałtyku i tam ich nie odkrył? Zawsze wszystko przeciwko mnie. Do diabła z takim urlopem, nasze ostatnie tygodnie razem, a my siedzimy jak te dupki nad zamarzającym morzem. Wszystko przeze mnie. Nie chcę, żebyś jechał, nie chcę – powtarzam w myślach. Nie jedź nigdzie!

– Wiesz co? – Adam przerywa moje rozmyślania. – Lepiej chodźmy do domu, zagramy w scrabble, niech ci będzie, a potem pójdziemy do tej knajpy, którą wypatrzyliśmy wczoraj wieczorem… Zjemy coś fajnego, łykniemy drinka i będziemy korzystać z tego, że jesteś my sami, dobrze? I może w końcu coś ustalimy…

Mam nadzieję, że te ustalenia będą dotyczyć seksu. Wczoraj po podróży padliśmy jak norki, nawet nie pamiętam, czy któreś powiedziało: „dobranoc kochanie”. Ja nie. Więc to niegłupi pomysł. Koca wytrzepać nie można, bo piasek przywarł na dobre. Mewy podnoszą się z trzepotem, zawsze myślałam, że to przyjemne małe ptaszki, z daleka nawet takie są, a z bliska – jednak Hitchcock.

Wróciliśmy do domku pani Ireny i zamiast zająć się czymś pożytecznym, natychmiast zasnęłam. Niebieski obudził mnie o szóstej, bo mu z głodu burczało w brzuchu.

W knajpie pusto, tylko przy stoliku w rogu siedzi jeden pan, przed nim piwo, a nad nim statek, który wbrew prawom natury wisi na jednej groźnej fali, w ogóle niezanurzony, bez ludzi, a w oddali szaleje burza.

Kelnerka przynosi karty, wyciągam rękę, ale ona wcale nam tych kart nie podaje, tylko uśmiecha się.

Lepiej ja zaproponuję, bo państwo nie wiecie, co tu jest dobre.

Jednak chcielibyśmy rzucić okiem w kartę – mówi Adam i patrzy na mnie triumfalnie, a kelnerka patrzy na niego z niedowierzaniem, wreszcie kładzie karty na stoliku.