Potrząsnęła głową; po chwili odzyskała głos.

– Kocham cię, Parker. Przysięgam.

– Wierzę·

– Ale…

– Żadnych ale.

– To ważne, Parker. Chcę, żebyś się dobrze zastanowił, zanim mi odpowiesz.

– Dobrze – odparł z powagą, nie wypuszczając jej z objęć.


– Nawet jeśli za ciebie wyjdę, wciąż będę chciała mieszkać w tym starym domu, który kupiłam. Będę chciała przyjąć pod swój dach kilkoro dzieci i stworzyć im rodzinę zastępczą. Z tego marzenia nie zrezygnuję…


– Nie musisz. – Oczami wyobraźni zobaczył tętniący życiem dom pełen roześmianych twarzyczek. – Jak tylko wszystkie dokumenty zostaną podpisane, wynajmiemy ekipę remontową. A nazajutrz po ślubie zgłosimy się do odpowiednich urzędów jako potencjalni rodzice zastępczy. Weźmiemy tyle dzieciaków, ile nam przyznają. Ale muszę cię ostrzec: jedno, a może nawet dwójkę własnych też tym chciał..


Twarz Holly się rozpromieniła. Patrząc na nią, Parker miał wrażenie, jakby wspiął się na najwyższy szczyt i z góry podziwiał zapierający dech w piersi widok.

– Powiedz "tak" – poprosił cicho. – Powiedz, że zostaniesz moją żoną.


– Nigdy nie będę wytworną, elegancką damą, jaką może powinna być twoja żona. – Objęła go mocno za szyję. – Ale przysięgam, że będę cię kochać do grobowej deski.

– Holly, tylko tego pragnę. Ciebie i twojej miłości.

Odchyliwszy głowę, popatrzyła na niego w uśmiechem.

– I tamtego starego domu.

– I domu – zgodził się.

– I psa.

– Psa? – Uśmiechnął się szeroko. – W porządku. Niech będzie pies.

– I dzieciaków z domu dziecka.

– I dzieciaków z domu dziecka. – Cmoknął Holly w czoło.

– I maleństwo, które na razie przypomina ziarenko grochu.

– I maleństwo…


Parker urwał i lekko otworzył usta. W oczach Holly malował się cały wachlarz emocji: miłość, durna, radość. -

– Jesteś w ciąży?

– Tak. – Ująwszy jego dłoń, przyłożyła ją do swojego brzucha. – To jest nasze dziecko.


Z trudem przełknął ślinę. Uświadomił sobie, jak niewiele brakowało, by zaprzepaścił wszystko: swoją szansę na wspaniałą przyszłość. Gdyby uniósł się honorem i nie przyszedł do Hotelu Marchand, straciłby Holly. Gdyby stracił Holly, straciłby również swoje dziecko. I być może nigdy by się o tym nie dowiedział. Przeszył go dreszcz.

Spoglądając w szare oczy tak pełne miłości, zrozumiał, że wygrał los na loterii.

Był naj szczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Za drzwiami rozległy się dźwięki pianina. Holly nadstawiła uszu. Tak, Tommy sygnalizuje, że pora wracać na scenę.

– Przepraszam, Parker. Głupio mi cię porzucać, zwłaszcza w takim momencie, ale muszę…

– Leć, nie przejmuj się. – Pocałował ją w usta. – Jesteś artystką, Holly. Piosenkarką. Nigdy nie będę próbował cię zmienić. W takiej kobiecie się zakochałem i z taką pragnę dzielić życie. Idź, olśnij wszystkich, a potem udamy się do domu. Razem.


Podszedł do drzwi, otworzył je i stanął z boku, by przepuścić Hollyprzodem. Kiedy go mijała, dodał szeptem:


– Ale jutro do garderoby w Grocie każę wstawić duże łóżko. Na te przerwy między występami…

– Duże? Nie… – zamruczała cicho. – Jak najwęższe.


Holly ma rację. Pokiwał z uśmiechem głową, po czym odprowadził ją wzrokiem na środek jasno oświetlonej sceny. Przez godzinę będzie śpiewała dla zasłuchanej publiczności, ale resztę życia spędzi z nim.

MAUREEN CHILD

  • 1
  • …
  • 21
  • 22
  • 23
  • 24
  • 25