– Powiem Catherine, że cię widziałam, Clay! Odwrócił się i rzucił jej mordercze spojrzenie:

– Przekaż jej ode mnie serdeczne pozdrowienia. Kiedy Jill i Clay zniknęli, Stu zapytał:

– O co chodziło?

– Och, o nic. Pamiętasz, latem umówiliśmy moją kuzynkę Catherine z Clayem?

– Naprawdę? Ach, rzeczywiście, umówiliśmy. – Po czym wzruszając ramionami, ujął ją za łokieć i powiedział: – Chodź, weźmiemy sobie nowe drinki.

Clay i Jill postanowili pojechać do Interlachen Country Club, do którego należeli ich rodzice i dokąd sami jeździli, odkąd sięgali pamięcią, gdzie grali w golfa lub jedli obfite, późne niedzielne śniadania. Jadalnia była na wpół opustoszała, pozostawiona teraz tym bywalcom, którzy zostali, by tańczyć na małym parkiecie w takt muzyki wykonywanej przez tercet grający stare standardy. Jill i Clay usiedli przy stoliku w załomie pomiędzy oknami wychodzącymi na pole golfowe, oświetlone pojedynczymi latarniami, rozrzuconymi wzdłuż pól. Pole golfowe porastało pięćdziesiąt gatunków drzew. Gdyby to był jasny dzień, na ogromnej przestrzeni poniżej zobaczyliby wszystkie odcienie zieleni, lecz teraz, kiedy ponad akrami drzew i wypielęgnowanej trawy zapadła noc, w tym bajkowym krajobrazie widać było jedynie migotliwe ich sylwetki, wyłonione przez wymyślnie porozstawiane światła.

Siedzieli już od kilku minut, a Clay nadal patrzył przez okno na rozciągający się poniżej widok, podczas gdy Jill bawiła się kieliszkiem na długiej nóżce. Kiedy odczekała już tak długo, jak zamierzała, przeszła do rzeczy:

– Kto to jest Catherine? – Nawet tak bezpośrednie pytanie świadczyło o dobrym wychowaniu Jill, gdyż jej głos nie brzmiał ani oskarżycielsko, ani jędzowato. Wręcz przeciwnie, miał słodycz bursztynowego płynu spływającego po ściankach jej kieliszka.

Po chwili zastanowienia Clay odparł:

– Kuzynka Bobbi. Podnosząc kieliszek do ust, Jill mruknęła:

– Mmm… – po czym dodała: – Czy ona ma coś wspólnego z tym twoim kwaśnym humorem?

Clay nie odpowiedział, myślami był daleko.

– Co jest takiego ciekawego w tym widoku za oknem? Odwrócił się do niej z westchnieniem, oparł łokcie na lnianym obrusie i zasłonił oczy palcami. Po czym jęknął z przygnębieniem tak cicho, że ledwo go usłyszała:

– Do licha.

– Może byśmy o tym porozmawiali, Clay. Mam na myśli tę… Catherine. Sądzę, że zasługuję na odrobinę szczerości, prawda?

Odsłonił oczy, spojrzał na nią, zamiast jednak odpowiedzieć na pytanie, zadał inne:

– Czy ty mnie kochasz, Jill?

– Wydaje mi się, że nie to jest tematem naszej rozmowy.

– Odpowiedz mi.

– Dlaczego?

– Dlatego, że ostatnio myślałem o tym… wiele. Kochasz mnie?

– Być może. Nie jestem pewna.

– Ja sam zadawałem sobie pytanie, czy cię kocham. Ja także nie jestem pewny tego uczucia.

– To zbyt analityczne, żeby było romantyczne, Clay.

– Roześmiała się cicho.

– Tak, przez ten tydzień byłem w dociekliwym nastroju – wiesz, analizowałem wszystko. – Rzucił jej krótki, łobuzerski uśmiech.

– Analizowałeś nasz związek?

Skinął głową wpatrując się w splot obrusu. W końcu podniósł wzrok, by przyjrzeć się nieskazitelnej twarzy Jill i jej włosom, połyskującym w przytłumionym świetle masywnego kandelabru, jej długim palcom o migdałowych paznokciach, które błyszczały, gdy z roztargnieniem bawiła się kieliszkiem i z wdziękiem rozpierała się w krześle, z jedną ręką przewieszoną luźno przez oparcie. Jill była niczym dziesięciokaratowy brylant; tak bardzo pasowała do tego otoczenia, jak Catherine Anderson do niego nie pasowała. Jej obecność tu byłaby czymś tak niestosownym jak oprawienie zwykłego kamienia w złoto. Ale Jill… Ach, Jill, jej uroda wprost oślepia.

– Jesteś tak cholernie piękna, że jest to aż niesamowite – powiedział Clay z dziwną nutą bólu w głosie.

– Dzięki. Dziś… nie ma to j u ż takiego znaczenia… Gdybyś powiedział to w ten właśnie sposób, tym tonem, z tym szczególnym wyrazem w oczach, powiedzmy… tydzień temu, albo, dajmy na to, cztery dni temu. – Nie znalazł na to żadnej odpowiedzi. – Powiedzmy, zanim pojawił się temat Catherine Jak – Jej – Tam – dodała.

Clay zagryzał dolną wargę w sposób, który doskonale znała.

– Cokolwiek to jest, nie mogę czekać całą noc, aż to z siebie wyrzucisz. To nie ja mam się uczyć przez ten weekend.

– Ja także nie – przyznał Clay. – Użyłem tego jako wymówki, ponieważ nie chciałem się z tobą dzisiaj spotkać.

– Dlatego więc rzuciłeś się na mnie jak więzień na przepustce?

Zaśmiał się cicho, podziwiając jej chłodny, opanowany sposób bycia.

– Nie, to było coś w rodzaju samoudręczenia.

– Za co?

– Za czwartego lipca. Jill coś zaświtało. Przypomniała sobie całkiem wyraźnie sprzeczkę, jaką wówczas mieli.

– Kto to był? Catherine? – zapytała cicho Jill.

– Właśnie.

– I?

– Jest w ciąży.

Opanowanie Jill było godne pochwały. Gdy wzięła głęboki, szybki oddech, jej doskonałe nozdrza zadrgały. Mięśnie na szyi na chwilę się napięły, ale natychmiast je rozluźniła, kiedy jej badawczy wzrok spotkał się ze wzrokiem Claya. Następnie oparła z wdziękiem łokieć na stole i grzbiet dłoni przyłożyła do czoła.

Ciszę przerwał kelner.

– Panno Magnusson, panie Forrester, czy mogę państwu jeszcze coś podać?

Clay, wyrwany z zamyślenia, podniósł wzrok.

– Nie, dziękuję, Scott. Niczego nie potrzebujemy. Kiedy Scott oddalił się dyskretnie, Jill uniosła głowę i zapytała:

– Czy to ona zrobiła ci tego siniaka, o którym starałam się dyskretnie nie wspominać przez cały wieczór?

– Tak, to sprawka jej ojca. – Pociągnął drinka i spojrzał na światła na polach golfowych.

– Daruję sobie oczywiste pytanie – powiedziała Jill z odrobiną złośliwości w głosie – zdając sobie sprawę, że nie powiedziałbyś mi o niej, gdybyś nie był całkowicie pewny, że dziecko jest twoje. Czy zamierzasz się z nią ożenić?

Tym razem to Clay wciągnął ze świstem powietrze w płuca. Siedział opierając stopę jednej nogi na kolanie drugiej, z łokciem na stole. Gdyby ktoś na niego spojrzał, na jego niedbałą pozę, na klasyczny krój jego szytego na zamówienie ubrania, piękny profil, nie zgadłby, że coś go dręczy, że jest kłębkiem nerwów.

– Nie odpowiedziałaś mi jasno na pytanie, czy mnie kochasz. – Clay spojrzał na nią ponownie, cierpiąc prawie tak, jak ona.

– Nie, nie odpowiedziałam.

– Czy jest to teraz… – Clay szukał odpowiedniego słowa – niemożliwe?

– Tak sądzę, tak, tak sądzę. Oboje spuścili wzrok. Kiedy Jill wypowiedziała te słowa, każde z nich doświadczyło dojmującego poczucia straty.

– Nie wiem, czy się z nią ożenię. Kilka osób wywiera na mnie nacisk.

– Jej rodzice? Roześmiał się łobuzersko.

– Och, Jill, nie uwierzysz, jakie to niewiarygodnie śmieszne. To straszne, że nigdy się nie dowiesz, jakie to niewiarygodnie śmieszne.

– Jasne – odparowała uszczypliwie Jill. – Cha, cha, cha… czyż nie jestem śmieszna?

Sięgnął po jej rękę leżącą na stole.

– Jill, to się stało. Posprzeczaliśmy się strasznie poprzedniego wieczoru. Stu i Bobbi umówili mnie z tą kuzynką Bobbi… Do diabła, nie wiem…

– A ty zrobiłeś jej dziecko, ponieważ chciałeś zostać ze mną w domu, a ja nie chciałam opuścić spotkania Theta. Jakież to rycerskie! – Wyrwała mu rękę.

– Spodziewałem się, że będziesz miała do mnie żal. Zasłużyłem sobie na to. Cała ta cholerna sprawa jest potworną pomyłką. Ojciec dziewczyny jest szaleńcem, ale wierz mi, ani dziewczyna, ani ja nie chcemy mieć ze sobą nic wspólnego. Są jednak pewne okoliczności, które być może zmuszą mnie do tego, bym poprosił ją o rękę.

– Och, będzie zachwycona, że musisz! Która dziewczyna by nie była!

Westchnął i pomyślał z rozpaczą: Kobiety!

– Z niejednej strony wywierają na mnie naciski.

– O co chodzi, czyżby ojciec wymówił ci posadę w rodzinnej firmie?

– Jesteś bardzo przenikliwa, Jill, no, ale w końcu nigdy cię nie uważałem za głupiego rudzielca.

– Och, proszę, nie staraj się mnie rozbawić, nie w takiej sytuacji.

– Nie chodzi tu tylko o mojego ojca. Matka wygląda tak, jakby ją właśnie wychłostano, i co najgorsze, ojciec Catherine grozi, iż nada sprawie rozgłos. Jeśli do tego dojdzie, moje przyjęcie do Rady Adwokackiej stanie pod znakiem zapytania. I żeby sprawa jeszcze bardziej się skomplikowała, Catherine uciekła z domu.

– Czy wiesz, gdzie jest?

– Nie, ale Bobbi wie.

– Mógłbyś więc się z nią skontaktować, gdybyś chciał?

– Tak sądzę.

– Ale nie chcesz.

Wydał z siebie głębokie westchnienie i jedynie ze smutkiem potrząsnął głową. Po czym ponownie sięgnął przez stół po jej rękę.

– Jill, nie mam wiele czasu do stracenia. W tej chwili mam wrażenie, że uwzięły się na mnie wszystkie moce piekielne. Przykro mi, że musiałem cię w to wciągnąć i że zepsułem ci wieczór, chciałbym jednak wiedzieć, czy kiedyś w przyszłości, kiedy to wszystko się ułoży, kiedy skończę studia i zacznę żyć normalnie, czy pomyślałabyś o tym, żeby za mnie wyjść?

W jej opanowaniu pojawiła się rysa. Gdy jej oczy zaczęły zbytnio błyszczeć, odwróciła twarz. Ponownie skierowała jednak wzrok na tę znajomą, ukochaną twarz, której każdy rys tak dobrze znała. Zdławionym głosem odpowiedziała:

– Niech cię licho porwie, Clayu Forresterze. Mogłabym ci przyłożyć w tę twoją twarz Adonisa.

Jednakże nie słowa, lecz ton jej głosu powiedział mu, jak bardzo czuje się zraniona.

– Jill, znasz mnie. Wiesz, jakie miałem plany wobec nas, zanim to się stało. Nigdy bym cię nie poprosił o rękę w ten sposób i w takiej chwili, gdybym miał wybór.

– Och, Clay, moje serce… rozpada się na kawałki. Co mam ci powiedzieć?

– Powiedz, co czujesz, Jill. – Potarł kciukiem grzbiet jej dłoni, podczas gdy ona omiatała wzrokiem jego twarz, włosy, sylwetkę, pozwalając, by jej dłoń nieruchomo spoczywała w jego dłoni.

– Zbyt późno mnie poprosiłeś, Clay. Mijały bolesne chwile. Pianista ciągle brzdąkał jakąś starą melodię, na parkiecie tańczyło kilka par. W końcu Clay uniósł dłoń Jill, odwrócił ją i pocałował. Patrząc w jej twarz szepnął:

– Boże, jaka jesteś piękna. Jill przełknęła ślinę.

– Boże, ty także. To właśnie nasz problem. Jesteśmy zbyt piękni. Ludzie dostrzegają tylko fasadę, nie ból, wady, braki, których nie ujawniamy.

– Jill, przykro mi, że cię zraniłem. Naprawdę cię kocham, wiesz.

– Myślę, że nie powinieneś już na mnie liczyć, Clay.

– Mogę cię o coś zapytać?

– Nie, nie pytaj mnie o nic.

– Jill, to dla mnie bardzo ważne. Powoli uwolniła swoją dłoń z jego dłoni i podniosła torebkę.

– Dam ci znać, gdy mój prom kosmiczny wyruszy na Księżyc.

Tym razem stało się to tak szybko, że Clay nie zdążył zareagować. Wysiadał właśnie na podjeździe ze swojej corvetty, gdy spod żywopłotu wysunął się niewyraźny cień. Clay został brutalnie odwrócony, rzucony na błotnik samochodu ciosem mięsistej pięści w żołądek. Ogromna łapa bandziora nie pozostawiła żadnego śladu, nie połamała mu kości, pozbawiła jedynie boleśnie tchu; pochylił się w przód i opadł na kolana.

Zamroczony bólem, usłyszał skrzekliwy głos, który go poinformował:

– To od Andersona. Dziewczyna uciekła do Omaha. – A następnie ciężkie, pospieszne kroki cichnące w ciemności nocy.

Kiedy Bobbi zatelefonowała następnego wieczoru, była bardzo podniecona.

– Wpadłam na niego wczoraj na przyjęciu, Cath. Znowu pytał o ciebie i prosił, żebyś do niego zadzwoniła, to bardzo ważne. Musi z tobą porozmawiać.

– Co dobrego z tego wyniknie? Nie wyjdę za niego i nie potrzebuję jego pieniędzy!

– Och, Boże! Jesteś taka uparta! A co złego z tego wyniknie, do licha!

Jednak w tej właśnie chwili korytarzem przechodziła Marie i Catherine odwróciła się twarzą do ściany, zatykając dyskretnie słuchawkę. Widząc jednak jej znaczące spojrzenie, Catherine podejrzewała, że usłyszała ostatnią uwagę. Powiedziała cicho:

– Chcę, żeby myślał, iż wyjechałam z miasta. Głos Bobbi przybrał karcące brzmienie:

– Jeśli chcesz wiedzieć, to myślę, że jesteś mu to winna. Uważam, że nie wystarcza, że ty niczego nie potrzebujesz od Claya Forrestera. Może on potrzebuje czegoś od ciebie. Wzięłaś to pod uwagę?

Przez długą chwilę w telefonie panowała martwa cisza. Catherine nigdy przedtem o tym nie pomyślała. Tak mocno ściskała słuchawkę i przyciskała ją do ucha, że rozbolała ją głowa. Nagle poczuła się potwornie zmęczona tym, że w ogóle musi myśleć o Clayu Forresterze. Miała nerwy napięte do granic ostateczności, a własnych problemów więcej, niż mogła udźwignąć. Westchnęła i oparła głowę o ścianę.

Ponownie usłyszała głos Bobbi, teraz bardzo spokojny i cichy.

– Wydaje mi się, że ma potworne kłopoty z powodu tej sprawy, Cath. Nie wiem dokładnie, o co chodzi, bo nie chciał powiedzieć. Powiedział tylko, że sprawa wywołała spore reperkusje.