Miłość była niepraktyczna. Kobiecie potrzebny był przyjemny mężczyzna, z którym mogłaby spokojnie żyć. Powinien być dość przystojny i bogaty, bo z pewnością nie zamierzała dzielić się z nim swoim majątkiem. Zachowa go dla dzieci. Będą mieli dzieci w rozsądnym czasie. Dwoje. Syna, który odziedziczy włości ojca, i córkę, której przypadnie Maguire's Ford. To było sensowne rozwiązanie. Miała nadzieję, że polubi Irlandię, ale nawet gdyby jej się to nie udało, i tak tu pozostanie. Posiadłość wielkości trzech tysięcy akrów była nie do pogardzenia i taki prezent ślubny od matki uczyni z niej kobietę nie po prostu bogatą, ale bardzo, bardzo bogatą. Zorientowała się już, że bogactwo było lepsze od ponurej biedy.

– Myślisz o Williamie Deversie? – zapytała matka, stając koło Fortune, żeby popatrzeć na zbliżający się ląd.

– Stale zapominam, jak on się nazywa – odparła. – William nie jest dla mnie swojsko brzmiącym imieniem, mamo.

– Masz przecież kuzyna Williama – odpowiedziała Jasmine. – To najmłodszy syn mojej ciotki Willow. To kuzyn, który przyjął święcenia kapłańskie w kościele anglikańskim. Nie wydaje mi się, żebyś go kiedykolwiek spotkała, skarbie. O ile dobrze pamiętam, był z niego miły młody człowiek. Trochę młodszy ode mnie. Jeśli nie spodoba ci się ten młodzieniec, nie musisz wychodzić za niego za mąż, kochanie – oświadczyła córce chyba już po raz dwudziesty.

Boże! Nie chciała, żeby młodsza córka Rowana była nieszczęśliwa. Wystarczyło to, co się stało z Indią.

– Jeśli nieźle się prezentuje i jest miły, z pewnością będzie mi odpowiadał, mamo – odparła Fortune. – Nie mam awanturniczej duszy jak ty i India, czy reszta kobiet w naszej rodzinie. Pragnę spokojnego, uporządkowanego życia. Księżna Glenkirk roześmiała się głośno.

– Nie wydaje mi się, żeby kobiety w naszej rodzinie celowo szukały dzikich przygód. Po prostu coś im się przydarza.

– Przydarza się, bo jesteście impulsywne i lekkomyślne – z dezaprobatą stwierdziła Fortune.

– Ha! – parsknęła śmiechem matka. – A ty nie jesteś impulsywna, moja mała łowczyni? Wiele razy widziałam, jak przeskakiwałaś na swoim koniu przez przepaści, doprowadzając nas do rozpaczy.

– Jeśli jeleń potrafi przeskoczyć rozpadlinę, to koń leż – odpowiedziała dziewczyna. – Nie, mamo. Ty i inni szukaliście egzotycznych miejsc i wrażeń, związałaś się z potężnymi tego świata. Było nieuniknione, że wplączesz się w ryzykowne przygody. Ja jesieni zupełnie inna. Podczas naszego pobytu we Francji z radością pozostawałam w domu, na łonie rodziny. Nie lubię dworu, tak jak tata. Zbyt wielu młodych ludzi, którzy myją się nieregularnie, są zakłamani i tylko szukają najświeższych plotek, a gdy ich nie ma, sami je tworzą. Nie, merci.

– Nawet w prostych, wiejskich posiadłościach znajdują się złe języki, gotowe plotkować, Fortune. Może żyłaś zanadto osłonięta przed światem przez naszą rodzinę, ale bądź czujna, skarbie. Zawsze kieruj się instynktem, nawet jeśli kłóciłby się z twoją praktyczną naturą. Instynkt nigdy cię nie zawiedzie – poradziła matka.

– Zawsze kierowałaś się instynktem, mamo?

– Owszem, prawie zawsze. Tylko wtedy, gdy go nie słuchałam, popadałam w tarapaty – odpowiedziała z uśmiechem Jasmine.

– Tak jak wówczas, gdy zabrałaś nas wszystkich do Belle Fleurs, gdy stary król Jakub rozkazał ci poślubić tatę?

Księżna roześmiała się ponownie.

– Tak – przyznała – ale nigdy nie mów Jemmiemu, że to powiedziałam, skarbie. To będzie nasz sekret. O, spójrz! Wpływamy do zatoki Dundalk. Irlandczycy zwą ją Dundeal. Wkrótce dobijemy do brzegu. Ciekawe, czy powita nas Rory Maguire, tak jak to zrobił wiele lat temu, gdy z twoim ojcem pierwszy raz zawitałam do Irlandii, żeby obejrzeć nasze nowe włości. Ten nędzny podlec, który potem zabił Rowana, przywiózł go ze sobą jako woźnicę. Twój ojciec szybko się zorientował, że Erne Rock przez wieki należało do rodziny Rory'ego Maguire'a. Wyjechali stąd razem ze swoim przywódcą, Conorem Maguirem. Rory nie chciał jednak opuszczać swojej ziemi i swoich poddanych. Uczyniliśmy go zarządcą majątku i do dziś wiernie mi służy.

– Czy powinien tu zostać, mamo? – zapytała Fortune.

– Oczywiście. Posłuchaj mnie, Fortune. Maguire's Ford przypadnie ci w dniu twojego ślubu. Będzie należał tylko do ciebie, nie do twojego męża. Już o tym rozmawiałyśmy, ale muszę ci to jeszcze raz wyjaśnić. Kobieta, która nie posiada własnego majątku, skazana jest na życie niewolnicy. Pragniesz prostego i spokojnego życia, skarbie, lecz go nie zaznasz, jeśli nie będziesz panią samej siebie. W Ulsterze protestanci i katolicy w najlepszym razie nie wchodzą sobie w drogę, ale każdy malkontent łatwo może wywołać kłopoty. Dlatego właśnie odcięliśmy Maguire's Ford od otaczających go posiadłości. Teraz w naszej wiosce mieszkają i katolicy, i protestanci. Chodzą do swoich kościołów, ale pracują wspólnie. W pokoju. Chcę, żeby tak zostało, i ty chyba też. Rory Maguire robił to wszystko dla mnie przez dwadzieścia lat. Razem z moim kuzynem, ojcem Butlerem, i protestanckim pastorem, wielebnym Steenem, stał aa straży spokoju. Teraz będziesz odpowiedzialna za utrzymanie tego spokoju. Twój mąż nie będzie miał nic do powiedzenia w sprawach Maguire's Ford, a ty nie powinnaś poddawać się jego wpływom, zęby poczynić tu jakieś zmiany. Mieszkańcy Maguire Ford żyją razem z sobą bez kłopotów. I tak musi pozostać.

Ponad głowami obu kobiet wiatr wypełnił płótno największego żagla i wydął je ze świstem. Drobinki soli osiadły na ich ustach. Powietrze było wilgotne, przesycone zapachem morza.

– Dlaczego katolicy i protestanci walczą ze sobą, mamo? Czyż nie mamy tego samego Boga?

– To prawda, córeczko, mamy, ale Kościoły stały się potęgą, tak jak królowie i rządy. A potęgi i władzy nigdy za wiele. Ludzie, którzy je mają, zawsze chcą więcej. Aby mieć władzę, trzeba zawładnąć sercami i umysłami innych ludzi. Bóg jest najpotężniejszym narzędziem. Kościół używa go, aby zastraszyć ludzi. Każdy chce, żeby jego sposób oddawania czci Bogu był najlepszy, jedyny. Toteż walczą pomiędzy sobą, zabijając, w co wierzą głęboko, w imię Boga, z pełnym przekonaniem, że postępują słusznie. Dawno temu mój ojciec, a twój dziadek, wielki Mogoł Akbar, sprowadził na swój dwór przedstawicieli wszystkich religii świata. Przez lata spierali się pomiędzy sobą o naturę Boga, odpowiedni sposób czczenia go i uzasadniali, dlaczego ich sposób myślenia jest właściwy, a inni się mylą. Mój ojciec tolerował ich i wysłuchiwał z dużym zainteresowaniem, i w końcu odnalazł religię dla siebie, ale nie wymagał, by inni poszli w jego ślady. Wiara, moja droga, jest sprawą tylko pomiędzy tobą i Bogiem. Nie daj się do czegokolwiek zmusić.

– A więc ludzie używają Boga dla swoich własnych celów, mamo? – rzekła w zamyśleniu Fortune. – Mam wrażenie, że to bardzo niegodziwe.

– Owszem. Wychowałam cię tak, żebyś była tolerancyjna wobec innych ludzi i religii, skarbie. Nie pozwól nikomu się zmienić – poradziła Jasmine córce.

– Nie pozwolę – zdecydowanie odpowiedziała Fortune.

– Kiedy się zakochasz, twój ukochany może mieć na ciebie wpływ – zauważyła matka.

– W takim razie nie zakocham się nigdy – spokojnie stwierdziła Fortune. – Z moich obserwacji wynika, że dzisiejsi mężczyźni nie są podobni do mojego ojczyma. On cię szanuje i słucha twoich rad. Takiego człowieka chcę poślubić, mamo. Mam nadzieję, że William Devers okaże się właśnie taki.

– Twój ojciec szanuje mnie, bo go do tego zmusiłam. Natomiast jeśli chodzi o moje rady, to wysłuchuje ich, ale rzadko z nich korzysta. Mężczyźni są pod tym względem bardzo uparci, Fortune. Musisz nauczyć się znajdować okrężną drogę, żeby postawić na swoim – z uśmiechem powiedziała Jasmine.

– Widziałam, jak pracowałaś nad tatą – odpowiedziała Fortune, chichocząc. – Gdy byłyśmy małe, zakładałyśmy się z Indią, ile czasu zajmie ci skłonienie go, żeby postąpił zgodnie z twoją wolą.

– Doprawdy? – rzuciła cierpko Jasmine. – Która z was częściej wygrywała zakład?

– Ja – odpowiedziała Fortune z pewnym zadowoleniem. – India zawsze za bardzo się spieszyła, żeby wygrać. Tymczasem ja, podobnie jak ty, czekałam na właściwy moment. Cierpliwość może być ogromną zaletą w postępowaniu z mężczyzną.

Jasmine ponownie wybuchnęła głośnym śmiechem. Pieszczotliwie poklepała córkę po policzku.

– Nie wiedziałam, że mam takie mądre dziecko, Fortune. Obawiam się, że William Devers dostanie więcej, niż oczekuje – rzekła ze śmiechem.

– Jedyną rzeczą, której oczekuje William Devers, jest mój posag – ostro rzuciła Fortune. – Bardzo się zdziwi, kiedy się dowie, że zamierzam zatrzymać swój majątek. Może nie chcieć takiej dziewczyny za żonę, mamo.

– Wówczas okazałby się głupcem – padła odpowiedź.

– Kto byłby głupcem? – James Leslie, książę Glenkirk, podszedł do relingu, dołączając do żony i pasierbicy.

– Och, po prostu mówiłyśmy o mężczyznach – powiedziała Fortune.

– Chyba niezbyt pochlebnie, dziewczyno – odpowiedział książę. – Jesteś podniecona, moja ślicznotko? Już wkrótce, za kilka dni, poznasz młodego człowieka, który najpewniej zostanie twoim mężem.

– Zobaczymy – spokojnie rzekła Fortune.

James Leslie głęboko wciągnął powietrze. Co było nie tak z jego pasierbicami? Wychowywał je od małych dziewczynek i zwykle łatwo było nimi sterować. Dopóki nie dochodziło do kwestii małżeństwa. Nadal miał w pamięci zerwanie stosunków ze starszą, Indią, które poprawiły się dopiero niedawno. Obiecał Indii, że już nigdy nie zwątpi w żadne ze swoich dzieci. Była to obietnica, której zamierzał dotrzymać.

– Masz rację, dziewczyno. Zobaczymy. Jeśli młodzieniec okaże się okropnym ciemięgą, nie będę chciał, żeby moja córeczka poślubiła głupca czy łajdaka – oświadczył książę.

Jasmine Leslie uśmiechnęła się. Dostrzegła wyraz oczu męża i wiedziała, że jego cierpliwość została wystawiona na ciężką próbę. Jednak zareagował właściwie. Może da się nauczyć starego psa nowych sztuczek.

– Wróćmy lepiej do kabiny, skarbie – zwróciła się księżna do córki – i sprawdźmy, czy wszystko jest gotowe do dalszej części naszej podróży.

– Mamo, pozwól mi zostać i przyglądać się tej ziemi – poprosiła Fortune.

– Dobrze – powiedziała Jasmine, wzięła za rękę męża i odciągnęła go. – Ona chce być sama, Jammie.

Kiwnął głową i oboje opuścili pokład statku.

Fortune pozostała pogrążona w myślach. To było miejsce jej urodzenia, które opuściła jako kilkumiesięczne niemowlę. Irlandia nic dla niej nie znaczyła. To była nazwa. Nic więcej. Jaka była naprawdę? I jaki okaże się Maguire's Ford? Mama powiedziała, że zamek, który jej przypadnie, nie jest duży. Nazywał się Erne Rock i stał nad jeziorem. Mama mówiła, że to słodkie miejsce i że była tam szczęśliwa z Rowanem Lindley. Fortune zmarszczyła brwi. Czy może być naprawdę szczęśliwa w miejscu, gdzie brutalnie zamordowano jej ojca? Ojca, którego nigdy nie znała, bowiem zginął niedługo po tym, jak została poczęta?

Przez całe życie czuła jego brak. Jakże często, zatrzymując się u swojego starszego brata Henry'ego w Cadby, wpatrywała się w wiszący w domu portret Rowana Lindleya. Wysoki, silnie zbudowany Rowan miał mocno zarysowaną szczękę i dołeczek w brodzie. Miał brązowe włosy i złociste oczy. Nosił się z pewną arogancją, zupełnie naturalną u mężczyzny, którego rodzina władała tymi samymi ziemiami od czasów przed normańskim podbojem. Henry Lindley był zbudowany podobnie jak ojciec, a India, będąca mieszanką obojga rodziców, odziedziczyła po ojcu jego słynne oczy. Fortune uwielbiała portret Rowana Lindleya. Chłonęła go za każdym razem, gdy go widziała, jakby mogła dostać coś od swojego ojca.

Nie była podobna ani do ojca, ani do matki. Nie było w niej nic, co mogłaby przypisać ojcu. Miała zielono – niebieskie oczy swojej prababki de Marisco i, jak jej powiedziano, płomiennoczerwone włosy praprababki O'Malley. Jej babka Gordon stale powtarzała, że Fortune jest brzydkim kaczątkiem w łabędzim gnieździe, ze swoją bladą cerą i rozwichrzoną głową. Fortune uśmiechnęła się do siebie. Ciekawa była, jak wygląda William Devers i, jeśli go poślubi, jak wyglądać będą ich dzieci.

Zaczęło kropić i Fortune szczelniej otuliła się peleryną. Słyszała powiedzenie, że w Irlandii w jednej chwili pada, a w następnej już świeci słońce. Zerknęła w górę i zobaczyła chmury, szybko przesuwające się po niebie, ale gdzieniegdzie widniały łaty błękitu. Roześmiała się i doszła do wniosku, że jej się to podoba. Nagle wyjrzało słońce, sprawiając, iż poranek stał się jasny i dość ciepły. Statek płynął teraz znacznie wolniej, bowiem w miarę, jak zbliżał się do brzegu, zwijano kolejne żagle. Zazwyczaj rzucano kotwicę w zatoce, ale dzisiaj, ze względu na ogromną ilość bagażu należącego do lady Fortune Lindley, wpłynęli do portu.

Gdy żeglarze wylegli na pokład, żeby zacumować, Fortune ujrzała wysokiego dżentelmena stojącego na brzegu i obserwującego manewry. Zaciekawiło ją, kim był. Miał na sobie czarne spodnie, kamizelę bez rękawów z jeleniej skóry, z rogowymi guzikami, białą, lnianą koszulę i buty z miękkiej skóry, a włosy równie płomienne, jak jej. Fortune pomyślała, że w jego obecności sama nie będzie się tak bardzo rzucać w oczy. Dżentelmen stał w pobliżu ogromnego powozu, zaprzężonego w sześć pięknych kasztanów. Fortune z zadowoleniem spostrzegła, że zwierzęta były starannie dobrane. Ponieważ statek, którym podróżowali, oraz port należały do rodziny, wiedziała że powóz również był ich własnością.