– Dobrze, że przynajmniej tobie się udało.

Chciałam jej powiedzieć, że jest kobietą, która lubi romans – i tylko romans. Kobietą, która lubi adorację – i tylko raz na jakiś czas. Kobietą, która udaje, że chce być z kimś. A potem zrobiło mi się jej strasznie żal – bo Ala jest naprawdę wyjątkowo dobrym człowiekiem. Aż chce się z nią być. Nigdy nikomu nie odmówiła pomocy. Nigdy nie zawiodła przyjaciół. Ileż razy w redakcji się zdarzało, że komputer komuś połknął tekst, który musiał być właśnie łamany, albo nie wyszły zdjęcia – Ala załatwiała z Naczelnym wszystkie sprawy tak jakoś sprytnie, że nigdy nie było afery. A z mężczyznami…

Posiedziałam u niej pół godziny i wyszłam z pieniędzmi. Wpłaciłam je do banku i pomyślałam, że w gruncie rzeczy wcale nie różnię się od niej. Ona boi się być z mężczyzną naprawdę, ja boję się z Adamem być szczera. Całe szczęście, że ja Adaśkowi wszystko opowiem, kiedyś, przy okazji. Ale teraz muszę sobie sama dać z tym radę. Adam w życiu nie wziąłby pożyczki tylko dlatego, że ktoś mu obiecuje szybki i bezbolesny zarobek. Doprawdy nie wiedziałam, że mogę być aż tak naiwna, i nie chcę, żeby on o tym wiedział. Wszystko będzie dobrze. Mam miesiąc na załatwienie kredytu w banku i odwiedzenie Adaśka od wspólnego urlopu. Ciężko płacę za swoją głupotę.

Nareszcie sami

Nareszcie będziemy mieli całe dnie dla siebie. Oczywiście po przyjściu z pracy. Nikt nam nie będzie przeszkadzał, będziemy się wcześnie kłaść spać i wcześnie wstawać, przekopiemy ziemię pod płotem Uli i posieję szybko jakieś ziółka. Za późno. Kupię gotową bazylię w doniczkach i przesadzę. Adam naprawia kosiarkę – szósty raz w tym roku. Kosiarka ma silnik od pralki, noże zrobione przez jakiegoś nożownika od kosiarek, ale ciągle się tam coś wplątuje i przestaje działać. Stanął Adaśko przy mnie.

– Słuchaj, Jutka… – i zawiesił znacząco głos. Od tego zawieszenia głosu to mi się zawsze robi ciepło w brzuchu i lekko mięknie mi pod kolanami.

– No słucham – odpowiedziałam, bo też i co mam nie słuchać.

– Jakbyśmy tak zasłonili okna i udawali, że gdzieś pojechaliśmy, i nie zapalali światła, to wszyscy by myśleli, że nas nie ma, prawda?

Już wiem, co ma na myśli, bo czasami tak robimy. Jak jest Tosia, to nie możemy. Nie wiem, dlaczego mamy z tym tyle problemów, bo na przykład ani Renia, ani Artur nie muszą zasłaniać okien i udawać, że ich nie ma. Ula z Krzysiem też sobie normalnie idą do sypialni, kiedy chcą. A my musimy kombinować, choć nie ukrywam, że ma to swoje dobre strony i wywołuje lekki dreszczyk, który sprawia, że czuję się, jakbym brała udział w filmie erotyczno- thrillerowatym. Może gdyby się ze mną w końcu ożenił, czego oczywiście w ogóle nie chcę, to pewne rzeczy stałyby się dla mnie bardziej oczywiste. Oczywiście w ogóle tego nie chcę, żadnych ślubów, żadnych mężów, żadnych uzależnień od mężczyzny, niech sobie nie myśli!

– Może byśmy tak zrobili – szepczę.

I robimy. Mimo że początek lipca, Adam zapala w kominku. Zasłaniam okna, biorę kąpiel i wiem, że przede mną romantyczny wieczór z akcentem seksualnym, a na dodatek dziecka w domu nie ma, co czyni tę sytuację jeszcze bardziej pociągającą. Nie chcę myśleć, co teraz może robić Tosia. Wchodzę do sypialni, Borys rozwalony na łóżku. Wyganiam go do dużego pokoju, zapalam świeczkę, Adam kręci się po kuchni, otwiera wino, przynosi kieliszki. Pieniądze na koncie, teraz tylko mogę go przekonywać z czystym sumieniem, żebyśmy odłożyli urlop na przykład na zimę. Do zimy daleko. Adam staje nagi nade mną, matko moja kochana, mam nadzieję, że moja córka Tosia inaczej spędza wieczory niż ja!

Odsłaniam kołdrę gestem podpatrzonym w filmie amerykańskim, Adam wskakuje, zakopujemy się w pościeli, oplata ramionami moją (chciałabym móc powiedzieć: wiotką kibić) szyję i… zamiast romantycznego westchnienia słyszę:

– O cholera jasna! A co tu robi ta piaskownica?

Zrywa się i zapala światło. Rzeczywiście w nogach kupka piachu po Borysie w malowniczym nieładzie rozprzestrzeniła się na pół tapczanu. Cały romantyzm diabli wzięli, bo zabraliśmy się do zmiany pościeli. Po czym, radośnie chichocząc, wskoczyliśmy do czystego łóżka i zgasiliśmy światło. Paliła się tylko mała świeczuszka. Wyciągnęłam rękę po wino, a Adam rozłożył się jak basza.

– Nie wiem, czy w naszym wieku wypada robić takie rzeczy.

– Jakie? – zapytałam niewinnie i wypiłam wino.

– Nie pamiętam, co miałem na myśli. To skleroza – powiedział i szczypnął mnie w pośladek.

Wtedy zadzwonił telefon. Zamarliśmy.

– Odbiorę, ktoś zobaczył światło.

– Zabiję cię, jeśli nie wrócisz w ciągu dwóch minut.

Wyskoczyłam z łóżka, zła, że w takim momencie, o wpół do dziesiątej, kiedy przed nami romantyczny wieczór (pierwszy, odkąd Tosia wyjechała), ktoś akurat musi dzwonić. W ten sposób znakomicie obniżamy średnią krajową, jeśli chodzi o seks, która i tak pozostawia dużo do życzenia i którą dotychczas podnosiliśmy.

Wciągnęłam tiszert Adama i pobiegłam do telefonu.

– Halo?

– Masz chwilkę?

Nie, nie miałam ani chwilki do stracenia. Ostatecznie nie zawsze czeka w łóżku mężczyzna na trzydziestoośmioletnią kobietę i absolutnie nie miałam czasu na żadne głupie rozmowy telefoniczne. Dzwoniła Agnieszka i głos miała smutny jak sześć kilo ziemniaków do obrania.

– No jasne – powiedziałam, przypominając sobie z trudem, że muszę mieć dla niej czas, bo to ona mnie wspierała, jak ja byłam w trudnej sytuacji. – Poczekaj chwilkę. – Odłożyłam słuchawkę na stolik i pobiegłam do Adama.

– To Agnieszka, muszę z nią chwilę pogadać, ma problem – ucałowałam go w czółko i nalałam sobie wina. – Poczekasz?

– Jak Godot będę cierpliwy.

– Oni czekali na Godota, a nie Godot na nich, przypominam.

– Nie jestem pewien. W rzeczywistości mogło być inaczej. – Adam przekręcił się na bok i sączył wino. – Leć i wracaj szybko.

Z winem w ręce usadowiłam się w fotelu i złapałam słuchawkę.

– Co się dzieje? – starałam się, żeby w moim głosie nie było zniecierpliwienia.

– Nie wiem, mam jechać czy nie jechać do Białegostoku?

O rany! Myślałam, że ten temat mamy już za sobą. Otóż Agnieszka trzy miesiące temu była służbowo w Białymstoku, gdzie jej firma ma oddział. W tym właśnie Białymstoku szefem public relations jest niejaki pan Gwidon. I pan Gwidon na bankiecie z okazji pięciolecia firmy Agnieszkę ostro emablował. Nawet całowali się przed hotelem w taksówce i Agnieszka musiała całą siłę woli skupić na tym, żeby go do tego hotelu nie zaprosić, na co bardzo nalegał. No i Agnieszka, która bez wątpienia bardzo kocha Grzesia, trochę się zadurzyła. Odbyłyśmy sześćset tysięcy rozmów w rodzaju: ja Gwidona nie kocham, ale ty nie rozumiesz, co to znaczy być całowaną od piętnastu lat przez jednego mężczyznę!

Tu mi trochę dokuczyła, bo to było przed epoką Adaśka (czeka na mnie, szybciej, Agnieszko!), ale rozumiem, że emocje wzięły górę, więc nie przywiązałam do tego specjalnej wagi. Potem jakieś esemesy, telefoniki, jak był w Warszawie, to się spotkali na kawie, i to by było na tyle. Niestety trzy tygodnie temu w jej macierzystej firmie w Warszawie odbył się zjazd wszystkich VIP- ów. Ale tym razem Gwidon już nie rzucał w stronę Agnieszki powłóczystych spojrzeń, tylko wziął sekretarkę do hotelu i ta sekretarka wyszła od niego rano. Agnieszka popadła w obłęd.

– On przecież się we mnie zakochał! – jęczała. – Jak on mógł mi to zrobić, na moich oczach?

Agnieszka przeprowadziła małe dochodzenie, okazało się, że Gwidon ma żonę, uroczego synka oraz słynie z jednonocnych kontaktów bez zobowiązań. A teraz znowu się szykuje wyjazd do Białegostoku i szef zapytał, czy ona jedzie, bo trzeba zamówić wcześniej pokój w hotelu.

– Nie jedź – odpowiedziałam prosto.

– Mam nie jechać? – w głosie Agnieszki usłyszałam zdumienie.

– Nie jedź – powtórzyłam.

– A mogłabyś to jakoś uzasadnić? Łatwo rzucić hop- siup.

– Jak nie pojedziesz, to będziesz zadowoloną, szczęśliwą z życia osobą, która nie ma wyrzutów sumienia w stosunku do swojego męża.

– Nie mieszaj w to mojego męża! – Agnieszka poczuła się dotknięta. Po chwili milczenia dodała smutno: – Ale jeśli nie pojadę, to będę zrozpaczoną, samotną i porzuconą osobą. Gdzie tkwi błąd?

– Nie jedź.

– Próbowałam rozmawiać z Mańką, ale ona powiedziała, że jestem nienormalna. Więc co mam zrobić?

– Nie jedź.

– Nie rozumiem cię. Ja po prostu szukam rozwiązania, a nie zaprzeczenia. Myślałam, że mi pomożesz.

– Nie jedź.

Podwinęłam nogi pod siebie i upiłam trochę wina.

– A to, że jedzie Aśka, to nie jest żaden argument?

– Nie? Ale jak nie pojadę, to będą mnie obgadywali. Sekretarka… Ale między nami powstała jakaś więź, a ty jesteś trywialna. Jak nie pojadę, jemu serce pęknie.

– Być może pęknie, ale nie przy tobie, tylko przy sekretarce.

– Masz rację. Lepiej byłoby, gdybym nie pojechała. To co mam robić?

– Nie jedź – powtórzyłam tępo.

– Czyli jeśli będzie następny służbowy wyjazd, to mam szefowi powiedzieć, że też nie pojadę? Czy jesteś w stanie powiedzieć mi coś innego, doradzić coś mądrego?

– Chciałabyś, żebym ci powiedziała: jedź? – zapytałam odkrywczo.

– Tak!

– Ale ja nie powiem. Nie jedź.

– Czy ty musisz być naprawdę aż tak niemiła dla mnie?

– Nie. Ale nie jedź.

– Jesteś monotonna. Będzie mi z tym zdecydowanie lepiej? Jestem beznadziejna, twoim zdaniem? Nie wiem, co robię? Powinnaś powiedzieć: jedź.

– Ale ja ci powiem: nie jedź. – Wino mi się skończyło i chciałam do Niebieskiego pilnie i natychmiast.

– Ale niby dlaczego? I na takie proste pytanie nie potrafisz odpowiedzieć prawidłowo? Są trzy pytania w przyrodzie, które chciałabym ci zadać. Czy istnieje Bóg, czy jest życie po śmierci i czy mam jechać? Czy może raczej nie? Na pierwsze dwa możemy sobie odpowiedzieć kiedy indziej. To co mam robić, ostateczna, krótka odpowiedź! W końcu udzielasz rad, prawda?

– Nie! – krzyknęłam w telefon. – Nie jedź! Jeśli twój mąż jest dla ciebie chwilowo nikim, to przyjmij do wiadomości, że Gwidon ma cię gdzieś!

– Skąd wiesz? – zmartwiła się Agnieszka. – Myślisz, że przez tę sekretarę? Ale chyba masz rację… Skoro był z tą wstrętną sekretarą. Jak ona się nie wstydziła… – Agnieszka brzmiała naprawdę smutno. Po chwili jej głos nabrał zdecydowanej barwy: – To znaczy, że powinnam pojechać i dać mu do zrozumienia, że między nami nic nie było, że jest mi obojętny. – Tym razem jej głos nabrzmiewał nadzieją.

Spojrzałam na zegarek. Dwadzieścia cennych minut minęło.

– Nie jedź. Jemu jest obojętne, co zrobisz. Nawet nie zadzwonił.

– I tak się nie mam w co ubrać.

– i bardzo dobrze, będzie ci łatwiej nie jechać. – Agnieszka zamilkła.

– To może nie pojadę – zabrzmiało w słuchawce. – No to pa, zdzwonimy się.

Wyjęłam wtyczkę telefonu ze ściany i wróciłam do Adama z pustym kieliszkiem w ręku. Leżał rozwalony w poprzek łóżka. W nogach spał Borys na dopiero co zmienionym prześcieradle. Świeczka skwierczała, knot zanurzył się w wosku. Do połowy pełny kieliszek stał na podłodze. Siadłam na łóżku i delikatnie dotknęłam ramienia Niebieskiego.

– Chodź, chodź, czekam przecież… – głos Adama był senny.

Zdmuchnęłam świeczkę i położyłam się obok niego. Przerzucił przeze mnie ramię, ułożył sobie wygodnie moją pierś w zgięciu łokcia i zasapał mi w obojczyk przytulnym ciepłem. Przez sen. Leżałam nieruchomo i zastanawiałam się, dlaczego kiedyś, dawno, dawno temu, bardzo pragnęłam mieć telefon. Cóż za bezsensowne pragnienie. A potem pomyślałam sobie, że mam nadzieję, że Tosia tak właśnie spędza wieczory. A potem zasnęłam.

Dlaczego, gdy byłam młodą kobietą dwudziestoletnią, nie chciałam się kochać rano, skoro to jest takie przyjemne? Nie wiem. Coraz częściej nie znajduję odpowiedzi na te i inne pytania, a przecież płacą mi za odpowiedzi. Może powinnam sama do siebie napisać?

Pojechałam do redakcji i zapukałam do Naczelnego.

– Kolega był na sesji “Playboya” – powiedział z niesmakiem. – Wie pani, że im, tym modelkom, podklejają pośladki skoczem?

– Po co? – zapytałam inteligentnie, bo przecież żaden skocz na świecie nie utrzyma pośladków w pozycji pionowej.

– Nie wiem. Podobno obrzydliwie to wygląda.- Naczelny był naprawdę zniesmaczony. – Tak, tak, życie rozwiewa złudzenia. A pani w jakiej sprawie, pani Judyto?

Wytłumaczyłam mu pokrótce swoje problemy finansowe i to, jak beznadziejnie wpłynęły na moją psychikę, mocno kajając się za poprzednie zachowanie i pogróżki, że zmienię pracę, i poprosiłam o jakieś dodatkowe zlecenia.

– Może by pani napisała coś o seksie? – ożywił się Naczelny, ale zanim zdążyłam odpowiedzieć, machnął ręką. – Nie, w tej sytuacji to bez sensu…

– Chętnie napiszę – wyjąkałam. Człowiek, który ma dług do spłacenia, może pisać nawet o seksie, choć byłabym tysiąc dwieście piętnastą osobą, która pisze o seksie. Gdyby wszyscy, którzy piszą, zajęli się teorią, nie praktyką… Aż przyjemnie pomyśleć.