Jessica Hart - Uroki przyjaźni

– Nie chcę wyjść na sknerę. Który ci się podoba?

– Sama nie wiem…

– Przymierz ten – powiedział zdecydowanie, wybierając piękny szafir otoczony brylantami.

Przytrzymał jej dłoń i wsunął pierścionek na palec, natomiast Bella czuła się ogromnie zażenowana.

– Podoba ci się? – Wciąż nie wypuszczał jej dłoni.

– Cudowny – przyznała, próbując uwolnić rękę. – Myślę jednak, że wszystkie są o wiele za drogie – dodała szeptem.

– Bella, przestań przejmować się ceną. Jeśli to dla ciebie takie ważne, możemy oddać go po powrocie. Tak lepiej?

– Chyba tak – powiedziała niepewnie.

– Świetnie. Teraz spróbuj mieć z tego trochę radości. Spójrz, może ten?

Ostatecznie wybrali bardzo prostą obrączkę ozdobioną ciętymi szafirami i brylantami. Idealnie pasowała do palca. Bella nigdy nie miała niczego podobnego. Jej biżuteria wydała się jej nagle tania i tandetna. Zdała sobie sprawę, że ciężko jej będzie rozstać się z tym pierścionkiem, choć tak naprawdę włożenie go niczego nie zmieniło. Było jeszcze trochę za wcześnie, by rozmawiać z Joshem o uczuciach i o wiele za wcześnie, by łudzić się, że Aisling już stała się mu obojętna. Bella pomyślała, że przynajmniej był teraz obok i dostała od niego pierścionek zaręczynowy.

Josh dyskretnie uregulował należność. Bella była pewna, że wydał majątek.

– Nie zgubię go – obiecała, zanim Josh zdążył wspomnieć cokolwiek na ten temat.

– Postaraj się.

Aha, pomyślała, więc było jeszcze drożej, niż sądziłam.

Zerknęła przez ramię. Jubiler spoglądał za nimi z zainteresowaniem. Ciekawa była, co myślał. Pewnie był przekonany, że Josh to taki typ, któremu kobiety ścielą się u stóp, a on każdej obiecuje małżeństwo. Przyszło jej do głowy, że byłoby zabawnie dać jubilerowi do zrozumienia, iż jest jedną z licznych ofiar Josha.

– Kochanie, bardzo ci dziękuję – zaczęła głośno – Podziękuję ci w domu, a teraz mała zaliczka. – Spojrzała uwodzicielsko na zaskoczonego Josha i objęła go za szyję. Chciała lekko musnąć go ustami, ale nagle postanowiła skorzystać z okazji. Cóż, zdawkowe cmoknięcie w policzek nie wypadłoby przekonująco.

Jeszcze nigdy tak go nie pocałowała i ze zdziwieniem stwierdziła, że wyszło tak, jakby to była najoczywistsza rzecz w świecie. Josh objął ją w pasie i przysunął bliżej. Najwyraźniej, gdy minęło pierwsze zaskoczenie, nie zamierzał zadawać zbędnych pytań. Problem polegał na tym, że choć Bella sprowokowała tę sytuację, nie wiedziała, jak zakończyć pocałunek. Co gorsza, nie miała na to najmniejszej ochoty.

W końcu udało się jej na ułamek sekundy oderwać usta, ale zwyciężyła chęć na kolejny pocałunek. Gdy znów próbowała oderwać usta, Josh pochylił się i całował ją nadal. Pocałunki całkiem wymknęły się spod kontroli, a słodkie zauroczenie zaczęło zmieniać się w coś b wiele poważniejszego. Wzajemna ekscytacja narastała i Josh pierwszy zrozumiał, że trzeba to przerwać.

Przez długą chwilę patrzyli sobie w oczy. Josh z trudem wziął się w garść.

– Lepiej już chodźmy – powiedział. Odwrócił się w stronę jubilera, który z podejrzliwym uśmieszkiem układał pierścionki na tacy.

Natomiast Bella usiłowała jakoś dojść do siebie. Wreszcie zrozumiała, co to znaczy, gdy pod kimś ugną się kolana. Nie była pewna, czy uda jej się przejść przez drzwi o własnych siłach. Na szczęście Josh wziął ją pod rękę i razem wyszli na ulicę.

– Możesz mi powiedzieć, co to miało znaczyć? – spytał Josh.

– Chciałam podbudować twoją reputację u jubilera. – Natychmiast zdała sobie sprawę, że zabrzmiało to niezbyt mądrze.

Josh pokręcił głową z niedowierzaniem.

– Świetny pomysł, tylko że wcześniej powiedziałem mu prawdę.

– Co? – zawołała. – Dlaczego to zrobiłeś?

– Zżerała go ciekawość, a nie chciałem, by myślał, że cię wykorzystuję.

– To właśnie cały ty! – stwierdziła zirytowana. – Ja z wielkim poświęceniem staram się o twój wspaniały wizerunek, a ty wszystko psujesz! Jubiler musiał pomyśleć, że jestem kompletną idiotką.

Josh uśmiechnął się.

– Pewnie stałem się jego ulubionym klientem. Nie tylko kupuję najdroższe pierścionki, ale jeszcze zapewniam mu rozrywkę.

W pierwszym momencie Bella poczuła się dotknięta, ale po chwili śmiała się razem z Joshem. Jednak znów zaczęła sobie powtarzać, że musi być ostrożniejsza. Namiętnym pocałunkiem powiedziała więcej, niż zamierzała. Nie chciała, by Josh pomyślał, że jest jedną z tych kobiet, które polują na osamotnionych mężczyzn. Zetknęła się z takimi. Bojąc się, że zostaną same, działają szybko i bezwzględnie. Nie chciała też stać się dla Josha chwilową pocieszycielką, nie zamierzała umilać mu nocy seksem tylko dlatego, że akurat znalazła się pod ręką.

Pragnęła, żeby ją naprawdę pokochał i czuł, że właśnie z nią chciałby dzielić życie. Marzyła, by – podobnie jak ona – dostrzegł, że prawdziwe szczęście było zawsze tuż obok, lecz dotąd go nie dostrzegał. Musiała być cierpliwa. Josh powinien sam na to wpaść.

– Wiesz, że jedziemy tylko na tydzień? – spytał Josh w poniedziałek rano, gdy zobaczył przepastną walizkę Belli.

Spojrzała na jego skromną torbę.

– A czy ty wiesz, że tydzień to nieco dłużej niż pięć minut?

– Dzieciaki, przestańcie się kłócić – powiedziała Phoebe, zamykając bagażnik.

Podwiozła ich na lotnisko, bo sama wybierała się do Devonu, żeby zrobić wywiad z kobietą, która twierdziła, że rozumie język, którym porozumiewają się koty.

– Może być zabawnie – zakończyła swą opowieść Phoebe – ale to nie to samo, co wyjazd na Seszele.

Pocałowała Josha i uściskała Bellę.

– Wszyscy mamy nadzieję, że zgodnie z tradycją wasze udawane zaręczyny skończą się prawdziwym ślubem.

– Nie ma obawy – zapewnił wesoło Josh i ruchem głowy wskazał na ogromną walizkę Belli. – Różnimy się jak Himalaje od Sahary. Ten związek zakończyłby się trzecią wojną światową.

– Josh, w miłości są ważniejsze rzeczy niż wielkość walizek – powiedziała Phoebe, za nic mając błagalne spojrzenia Belli. Co więcej, puściła do niej oko. Potem wsiadła do samochodu i odjechała.

– Wygląda na to, że dziewczyny jeszcze nieraz będą nas częstować swymi mądrościami – stwierdził Josh.

– Niepotrzebnie zdradziłam Kate i Phoebe, że jadę zamiast Aisling. Teraz są absolutnie przekonane, że będziemy małżeństwem – powiedziała Bella z westchnieniem. – Wyjaśniłam im, że to po prostu śmieszne. Dobrze, że wspomniałeś o tym, jak bardzo nie pasujemy do siebie.

– Na Phoebe nie zrobiło to najmniejszego wrażenia.

– Wrócimy za tydzień i przekonają się, że wszystko będzie po staremu.

– Słusznie – potwierdził Josh, choć już nie wiedział, co to znaczy „po staremu”. Namiętny pocałunek Belli wiele zmienił. Na dodatek czekał ich tydzień we wspólnym łóżku.

Zdawał sobie sprawę, że po powrocie trzeba będzie o tym zapomnieć, choć chwila, kiedy obejmowali się w namiętnym pocałunku, wręcz obsesyjnie powracała w jego myślach.

– Chodźmy już – powiedział, widząc, że Bella drży na chłodnym jesiennym wietrze. Jak zwykle ubrała się nierozsądnie. Cienka krótka sukienka nie była najlepszym - rozwiązaniem na podróż. Schylił się po jej walizkę i jęknął pod ciężarem.

– Bella, na litość boską, co tam masz?

– Ot, trochę najpotrzebniejszych rzeczy – odpowiedziała lekko.

– Przecież mamy leżeć na plaży, a ty zamierzasz przebierać się kilka razy dziennie?

– Mam nie tylko ciuchy. Wzięłam różne filtry przeciwsłoneczne, krem nawilżający i coś na po plaży. Trzeba też pamiętać o włosach – tłumaczyła Joshowi, który nigdy nie zastanawiał się nad swoimi. – Mam coś na kąpiel w słonej wodzie, odżywkę, oczywiście szampon i lakier…

Nie przestawała mówić, gdy czekali w kolejce na odprawę. Josh pomyślał, że była jak kot, który nawet na chwilę nie przestaje mruczeć. Zamiast słuchać, znów zaczął myśleć o jej gorących, słodkich ustach.

– Już wystarczy na ten temat – powiedziała nagle Bella. Objęła jego ramię i spojrzała mu w oczy. – O czym teraz myślisz? Obawiasz się spotkania z Aisling i Bryanem… Brynem, czy jak on tam się nazywa?

Josh skrzywił się.

– Nie mogę powiedzieć, że cieszę się na to spotkanie – przyznał. Poczuł, że Bella chowa dłoń w jego dłoni. Spojrzał na nią. Jej niebieskie oczy patrzyły z życzliwością i współczuciem.

– Josh, wiem, że będzie ci ciężko, ale pamiętaj, że jestem z tobą.

Poczuł ucisk w gardle.

– Dziękuję. Jesteś prawdziwym przyjacielem.

– Zawsze będę.

Gdy wreszcie znaleźli się w punkcie odpraw, Josh musiał wypuścić jej dłoń. Zdał sobie sprawę, że wcale nie miał na to ochoty! Postanowił wziąć siew garść. Ostatecznie to on uczył innych, jak dawać sobie radę w trudnych sytuacjach.

– Chodźmy poszukać pozostałych. Pewnie siedzą w barze.

Bella pierwsza wypatrzyła Aisling. Wzięła Josha pod rękę i dyskretnie trąciła go łokciem. Jednocześnie w jej oczach pojawił się dobrze mu znany złowrogi błysk. Nie wróżyło to niczego dobrego.

– Obiecałaś, że będziesz miła – przypomniał. – Pamiętaj, że chodzi o poważny kontrakt.

– Oczywiście – zapewniła z uśmiechem, który jednak nie przekonał Josha.

Tak był zaabsorbowany jej zachowaniem, że zapomniał, iż za chwilę czeka go spotkanie z kobietą, która trzy dni wcześniej go porzuciła.

– Witaj – powiedział, całując ją w policzek. Ze zdziwieniem stwierdził, że spotkanie nie zrobiło na nim wrażenia. – Świetnie wyglądasz.

Rzeczywiście wyglądała pięknie i promieniała szczęściem. Josh nie miał wątpliwości, że przy nim nawet przez chwilę nie robiła takiego wrażenia. Ubrała się o wiele praktyczniej niż Bella. Miała luźne spodnie khaki, kremową koszulkę i eleganckie sandały.

– Cześć, Josh. – Uśmiechnęła się i dodała przyciszonym głosem: – Dajesz sobie jakoś radę?

– Jasne – odrzekł zgodnie z prawdą. – Pamiętasz Belłę, prawda?

– Witaj, Aisling – powiedziała Bella lodowatym tonem.

– Witaj, Bello. – Głos Aisling zabrzmiał równie chłodno. Następną kwestię wypowiedziała bardzo głośno, by wszyscy mogli usłyszeć: – Gratuluję. Dowiedziałam się, że jesteście zaręczeni. Cóż za nagły wybuch uczuć!

– Niezupełnie. Po prostu potrzebowaliśmy czternastu lat, żeby zdać sobie sprawę, jak bardzo się kochamy.

– W najodpowiedniejszym momencie, żeby pojechać na Seszele – skomentowała Aisling.

Josh zesztywniał, ale Bella bez trudu zdobyła się na radosny uśmiech.

– Prawda? – przyznała słodkim głosem. – Nawet nie wiesz, jak się z tego cieszę – po czym odwróciła się w stronę wysokiego, przystojnego i niezmiernie z siebie zadowolonego mężczyzny, z którym wymieniła chłodne uściski dłoni. – Założę się, o co tylko chcesz, że to Bryan, a nie Bryn – szepnęła do Josha, gdy ruszyli przywitać się z innymi. – Spróbuj zajrzeć do jego paszportu!

– Miałaś być miła – strofował ją Josh, choć nie mógł powstrzymać uśmiechu.

W barze zebrała się cała szesnastka. Oczywiście ci, którzy pracowali dla C. B. C., znali się doskonale, ale pozostali uczestnicy czuli się obco. Początkowo rozmowy nie kleiły się, ale gdy tylko przyłączyła się Bella, nastrój natychmiast się poprawił. Potrafiła być duszą towarzystwa na każdym przyjęciu i kilka jej żartów zwykle wystarczyło, żeby wszystkich rozruszać. Josh musiał przyznać, że chociaż nie potrafiłaby samotnie przeżyć w środku dżungli, była niezrównana w kontaktach towarzyskich.

Znalazł dwa wolne fotele jak najdalej od Aisling i jej narzeczonego. Po chwili dołączyła do niego Bella. Z przykrością zauważył, że dyskretnie spoglądała na Bryna.

– Dlaczego tak mu się przyglądasz? – spytał trochę podejrzliwie.

Bella pochyliła się w jego stronę.

– Próbuję wyobrazić go sobie jako człowieka z charakterem, z jakąś osobowością – szepnęła. Josh odetchnął z ulgą i natychmiast zdziwił się swoją reakcją. – Ale on jest zupełnie bez wyrazu. Nie rozumiem, jak Aisling mogła cię zostawić dla kogoś takiego.

– Kocha go.

– To widać z daleka. Dosłownie promienieje przy nim. Tylko nie rozumiem, dlaczego.

Josh zerknął na Bryna. Dopiero teraz, po miażdżącej krytyce Belli, mógł ocenić go obiektywnie, bo nic mu z jego strony nie groziło.

– Jest bardzo przystojny. Taki facet w twoim typie.

– Myślisz? – spytała zaskoczona.

– Ma spojrzenie zarozumiałego cwaniaka – dodał Josh ze złośliwą satysfakcją. – Musisz przyznać, że trochę przypomina Willa, który wyglądał kropka w kropkę jak wszyscy inni twoi narzeczeni.

Bella jeszcze raz uważnie zlustrowała Bryna.

– W niczym nie przypomina Willa – stwierdziła zdecydowanie.

Josh postanowił zachowywać się bardziej taktownie. Przecież Bella była zakochana w Willu.

– Czyli nie jest w twoim typie? – spytał na pozór od niechcenia.

Spojrzała na Josha z powagą.

– Na pewno nie.

Po raz kolejny, patrząc jej w oczy, poczuł się nieswojo.