To był najgorszy moment całego snu, przerażał ją tak, że prawie nie mogła złapać oddechu. Płuca pracowały z ogromnym wysiłkiem, chociaż jakiś głos mówił: „Nikt cię nie zabije, nie dopuszczę do tego”.

Głos mówił dalej, znacznie wyraźniej: „Przeprowadzimy ją przez dolinę, przez Hestebotn”.

Sissel zdrętwiała. Próbowała się odwrócić, lecz jak to często bywa w snach, nie mogła ruszyć się z miejsca. Opętana strachem zobaczyła, że na czymś w rodzaju ołtarza leży jakaś osoba. Obok niej, na wpół skryty w cieniu, stał ktoś jeszcze. Spostrzegła tylko rękę wyciągającą się w stronę leżącej. Ale czy to naprawdę była ręka? Sissel poczuła, że wzbiera w niej wrzask, ale z ust nie wydobył się żaden dźwięk. Zanosiła się niemym krzykiem, a wtedy postać stojąca przy ołtarzu zeszła na dół i zbliżyła się do niej. Surowy mężczyzna, spowity w czarną, połyskliwą materię. Jego twarzy nie widziała, usłyszała tylko głos.

„Nie powinnaś tu być” – powiedział cicho. – „Chodź!”

Nie mogła się sprzeciwić, kiedy położył te straszliwe dłonie na jej ramionach i poprowadził z powrotem przez korytarz.

Jego dotyk wywołał coś niesamowitego. Sissel, zawsze taka chłodna, poczuła słodkie gorąco rozprzestrzeniające się po ciele, poddała się naciskowi dłoni i pozwoliła się prowadzić.

W jednej chwili już wiedziała! Z przerażającą jasnością uświadomiła sobie, że nie idą wcale korytarzem, lecz doliną! Ową mroczną doliną. Podniosła oczy i ujrzała, jak czarne ptaszyska biją skrzydłami ponad wierzchołkami drzew i ulatują ku przełęczom, postrzępioną linią rysującym się na tle nocnego nieba. Huk niewidocznej wody stale się wzmagał, a mroczna postać ujęła ją za rękę i poprowadziła dalej w głąb doliny.

Czuła dotyk tej potwornej dłoni na swojej i była całkowicie bezwolna. Nie protestowała, pozwalała się wieść, chociaż nie wiedziała, dokąd. Ku siedzibom strachu, największej grozy. Bała się, śmiertelnie się bała, lecz obezwładniało ją pełne wyczekiwania podniecenie, które ogarnęło jej ciało. Nigdy dotąd go nie zaznała.

Otaczała ich coraz gęściejsza ciemność. A potem… Nagle i niespodziewanie sen całkowicie się zmienił. Nastała jasność, wszystko wokół zrobiło się piękne i cudowne.

Gdzieś w jakimś miejscu otworzyły się drzwi, Sissel nie wiedziała, gdzie. Może doszli do jakiegoś domu, a może to otworzyła się skalna ściana.

W środku było jasno i ciepło, na ścianach wisiały gobeliny, a podłogę ułożono z grubych desek. Sissel w jednej chwili ogarnął głęboki spokój i poczucie bezpieczeństwa, po długiej, zimnej, przerażającej podróży przez dolinę poczuła się jak w niebie. Było to jednak przede wszystkim zasługą jej towarzysza. Odwrócił ją teraz ku sobie i pierwszy raz zobaczyła jego twarz. Była to niezwykle piękna, męska twarz, o życzliwych ciemnych oczach i ustach, które uśmiechały się do niej z lekkim smutkiem. Twarz, której nie da się zapomnieć, bo tak wiele mówiła o nim jako człowieku.

A potem wymówił te słowa. Niezwykłe, zdumiewające słowa, z pozoru bezsensowne. Powtarzały się we wszystkich snach Sissel o nim.

Od tego momentu jednak sny różniły się od siebie. Czasami – tak jak teraz – delikatnie gładził ją po policzku, wypowiadając owe niezrozumiałe wyrazy, a ona nie bała się już tych okropnych dłoni, pragnęła zostać przy nim i rozkoszować się emanującym z niego poczuciem bezpieczeństwa. Być może on rozumiał, co czuje, bo ujmował jej twarz w dłonie i całował. Miękko, lekkim muśnięciem dotykał wargami ust Sissel, ona odpowiadała mu podobnie, bardziej intensywny pocałunek byłby jak zniszczenie czegoś pięknego. Sissel miała ochotę zrobić to jeszcze raz, wybuchnęli śmiechem, czując łączące ich więzi. Na tym ten sen się kończył, w jasnym, wesołym nastroju, który następował po długiej, mrocznej nocy.

Istniało także inne zakończenie snu, lecz pojawiało się rzadziej. Wywoływało także większy niepokój Sissel. On wypowiadał owe niezwykłe słowa, a pokój wypełniał się nagle ciężką, duszną, przesyconą erotyzmem atmosferą. Sissel czuła, że jej ciało pragnie tylko jednego. Powoli zdejmowała szeroką suknię, a on swymi przerażającymi dłońmi obejmował ją w pasie i przesuwał je w dół ku udom. Ona uśmiechała się jak oszołomiona, kiedy brał ją na ręce i niósł na jedno z łóżek, znajdujących się w pokoju. Otworzywszy oczy widziała jego twarz przy swojej, ale nie był już piękny. Oczy żarzyły mu się ohydnym blaskiem, a na widok odsłoniętych w uśmiechu kłów drapieżnika Sissel zanosiła się krzykiem. W tym momencie zwykle się budziła.

Tym razem jednak przyśniła jej się łagodniejsza wersja, zakończona leciutkim pocałunkiem. Jak zawsze odczuła ulgę.

Przeciągnęła się i otworzyła oczy. Usiadła zdziwiona. Agnes i Rita stały przy jej łóżku i przyglądały jej się z niepokojem.

– Znów! – powiedziała Agnes z wyrzutem. – Krzyczałaś tak głośno, że słychać cię było w całym domu. Zaraz jednak się uspokoiłaś i nie wiedziałyśmy, czy mamy cię budzić, czy nie.

Sissel uśmiechnęła się tajemniczo. Nie, nie chcę, żeby mnie budzono z tego pięknego snu, pomyślała. Gdyby natomiast był to ten drugi…

Nigdy nie zwierzyła się Agnes z drugiej wersji koszmaru, a już na pewno nie miała zamiaru opowiadać o tym, jak jeden jedyny raz sen wyśnił się jej do końca. Rozjarzone ślepia demona przestały już budzić w niej przerażenie i pozwoliła zanieść się do łóżka. I – ona, chłodna Sissel – w miękkiej pościeli dała się porwać bezdennej ekstazie, zapominając o wszelkich swoich surowych zasadach moralnych, poddała się jego żądzy. Zdarzyło się to tylko jeden jedyny raz, ale w głębi ducha marzyła, by sen się powtórzył. Nigdy jednak tak się nie stało.

Takie myśli przelatywały jej przez głowę, kiedy usiadła i niepewnie uśmiechnęła się do dwóch kobiet. Dobrze, że nie wiedziały…

– Dłużej tak być nie może – stanowczo oświadczyła Rita. – Te sny odbierają ci tylko siły, a pojawiają się coraz częściej. Przestałaś już przypominać samą siebie, masz podkrążone oczy, jesteś niespokojna i ciągle nieobecna duchem. Musimy położyć temu kres. Co ci się właściwie śni?

– Nie chcę o tym mówić. Raz w przypływie odwagi zwierzyłam się Agnes, ale przysporzyłam jej tylko trosk. I tak nikt nie może mi pomóc.

– Ależ może! – zdecydowanie stwierdziła Rita. – I nawet chyba wiem, kto.

Więcej powiedzieć nie chciała.

– Rito – zaczęła Sissel zamyślona, poprawiając włosy. – Teraz, kiedy jesteśmy tylko we trzy, powiedz mi, jak wytrzymujesz w tym domu? Chodzi mi o to, że z moim ojcem nie jest przyjemnie mieszkać, nawet nam. Skąd czerpiesz do tego siłę?

Rita przez moment patrzyła na Sissel, jakby nagle znalazła się gdzieś bardzo, bardzo daleko. Na jej pięknej twarzy pojawił się cień uśmiechu.

– Odpowiedź jest bardzo prosta – odparła wreszcie. – Carl jest dla mnie wszystkim. Tyle mu zawdzięczam, a on mnie potrzebuje. W dodatku jako aktorka nauczyłam się samodyscypliny.

– Nigdy nie tęsknisz za teatrem?

Rita zmarszczyła pięknie wysklepione brwi.

– Był czas, że wydawało mi się, że wszystko mam przeciwko sobie. Straciłam nadzieję. Wydawało mi się, że słowo ojca znaczy dla Carla więcej niż moje. Czułam się zbędna, nikomu niepotrzebna, byłam bliska rozpaczy. Miałam plany, żeby skończyć z tym raz na zawsze. Przeprowadziłam jednak z Carlem poważną rozmowę, a on okazał się cudowny. A kiedy urodził się Fredrik, wszystko zmieniło się na lepsze. Bardzo mi teraz dobrze.

– No i stary nie będzie żył wiecznie – odezwała się Agnes spod okna.

– Ależ, Agnes! – wykrzyknęła przerażona Rita.

Agnes odwróciła się w ich stronę gwałtownym ruchem.

– Nienawidzę go! – oświadczyła dobitnie, aż obie popatrzyły na nią z niedowierzaniem. Spokojna, zrównoważona Agnes! Kto by przypuszczał, że skrywa w sobie takie emocje?

– Czy to takie dziwne? – spytała zaczepnie. – Owszem, wiem, że jest moim ojcem, ale z tego powodu nie stał się chyba wcale lepszy? Czy troszczył się o ciebie, Sissel, i o mnie? Ani trochę! Skazał nas na życie w świecie wiecznego chłodu, pozbawionym odrobiny miłości czy serdeczności. Carl, Carl, zawsze Carl! A teraz może jeszcze Fredrik. Jedyne, co ma dla niego jakieś znaczenie, to te przeklęte medale Carla! Bohatera! Pewnie, do diabła, że to pięknie z narażeniem własnego życia uratować całą wioskę przed fanatykami, zresztą to cholernie niepodobne do Carla, tego niezdecydowanego, uległego tchórza, ale liczą się przecież także inne rzeczy! Na przykład bohaterskie prowadzenie przez Ritę domu czy wewnętrzne konflikty Sissel. On nawet tego nie zauważa. „Idź na górę i poproś, żeby zachowywała się cicho”, tak brzmiał jego suchy komentarz, kiedy przed chwilą krzyczałaś. Zniknięcie Marty potraktował jako skandal, który okryje niesławą rodowe nazwisko, bał się też, że w przyszłości jajko na śniadanie nie będzie odpowiednio ugotowane. Moje dzieci go nie interesują, bo przecież nie noszą nazwiska Christhede, ale ja mam Tomasa i we dwoje sobie poradzimy. Za to Sissel nie jest stworzona do tego, by znosić jego żelazną dyscyplinę. Tobie, Sissel, potrzeba silnego, spokojnego mężczyzny, który by się tobą zajął i ofiarował mnóstwo czułości. I któremu ty mogłabyś dać całą swoją gromadzoną latami miłość.

Rita obserwowała Sissel zamyślona.

– Czy dlatego się wahasz, jeśli chodzi o Nilsa? Bo mnie się wcale nie wydaje, aby on potrafił dać poczucie bezpieczeństwa i wszechogarniającej miłości. Jest przystojny i miły, ale jego uczucia są trochę blade, mam nadzieję, że rozumiesz, o co mi chodzi. Mają słabo zaznaczone kontury, takie są anonimowe!

Sissel pokiwała głową. Rita trafiła w samo sedno. Nils był taki… nijaki. Nie było w nim nic szczególnego. Na jego widok serce nie biło jej wcale mocniej, nie ogarniało jej szczęście, kiedy ją całował. Nie tak jak… Och, nie, to przecież postać ze snu, nie wolno jej o nim myśleć!

Przygotowując się do zejścia na dół, ukradkiem spoglądała na Ritę. Bratowa w ostatnich dwóch latach bardzo się zmieniła. Czarująca rozćwierkana istotka, która wkroczyła do tego domu, całkiem gdzieś zniknęła. Pojawiła się nowa Rita, poważna, wyciszona, jakby nosiła woalkę ukrywającą jej prawdziwe myśli. Wiele mogło być przyczyn takiej zmiany: macierzyństwo, reakcja na chłód teścia, a może zniknięcie Marty. Nagle Sissel zdała sobie sprawę, że i ona zmieniła się w podobny sposób. Nie umiała już się szczerze cieszyć i wiedziała, że nie będzie inaczej, dopóki nie zostanie rozwiązana zagadka Marty lub ten zły sen nie przestanie jej dręczyć.

Dlaczego? Dlaczego powracał tak uparcie? Musi się z niego otrząsnąć, za wszelką cenę.

Co do jednego bowiem miała pewność: albo Nils nie był odpowiednim mężczyzną dla niej i nigdy go naprawdę nie kochała, albo musi zapomnieć o postaci ze snu. Nie mogła myśleć o nich obu jednocześnie, to absolutnie niemożliwe. Biedny Nils wypadał tak marnie w porównaniu z wyidealizowaną, romantyczną osobą, która nie istnieje. Wiedziała, że to nie w porządku wobec Nilsa, był przecież miłym chłopakiem, ale może miał trochę za mało fantazji? Nie, zbyt łagodnie to określiła, on po prostu nie miał fantazji za grosz, a poza tym był w stosunku do niej dość krytyczny. Nie podobało mu się, że Sissel płacze w kinie albo chodzi latem na bosaka, zmuszał ją do towarzyszenia mu na mecze piłki nożnej, których szczerze nie znosiła, bo śmiertelnie ją nudziły. Prób despotycznych rządów dość miała przez cale życie, ojciec wszak niezłomnie starał się narzucić córkom styl życia. Sissel obawiała się, że jeśli Nils będzie postępował według tego samego wzorca, ona nie zdoła tego znieść. W dodatku raz – kiedy wymijająco odpowiedziała na jego kolejne oświadczyny – rzekł z naciskiem: „Wiedz, że mogę mieć każdą dziewczynę, ale przypadkiem zależy mi właśnie na tobie i nie mam zamiaru się poddać!”

Sissel przebiegł dreszcz. W głębi serca była pewna, że Nils nie jest dla niej właściwą osobą i że nigdy tak naprawdę go nie kochała. Ale polubiła go. Czy to nie wystarczy? Ależ nie, samo przywiązanie nie wystarczy, nie była aż tak głupia, by tego nie rozumieć.

Przypomniała sobie nieliczne chwile, które spędziła z nim w łóżku. Szczerze mówiąc, zdarzyło się to dwukrotnie i z góry było skazane na niepowodzenie.

Ona nie miała na to najmniejszej ochoty, dlatego nie czuła nic poza niesmakiem. A on nawet się nią nie zainteresował, szybko uznał, że zrobił, co do niego należało. Owszem, wykonał kilka gestów z gry wstępnej, o której pewnie wyczytał w jakiejś książce, ale zabrakło mu spontaniczności.

Sissel zorientowała się z przerażeniem, że za wszelką cenę stara się doszukiwać w Nilsie wad. To nieładnie z jej strony. Przecież on jest taki miły!

Egoistyczny?

Nie, znów niesprawiedliwie go ocenia. Na Nilsie można polegać, jest spokojny i chętnie zajmuje się jej problemami. O takim właśnie chłopaku marzy wiele dziewcząt.

A w dodatku to mężczyzna z krwi i kości, a nie twór jej wybujałej wyobraźni. To jego największa zaleta.

ROZDZIAŁ III