Margit Sandemo - W Cieniu Podejrzeń

Marie – Louise spotkała w holu Josepha.

– Co się stało?

– Mademoiselle Svetla przyjeżdża! – odparł z niecodziennym ożywieniem w oczach. – Jedzie samochodem, powinna tu być za godzinę.

Marie – Louise czuła pustkę w głowie. Jak to zorganizować? Musi przecież porozmawiać ze Svetla. Ostrzec ją Opowiedzieć o Andreju i jego skrywanej miłości.

Czy nie za wiele wymagano od biednej odtrąconej dziewczyny?

Poszła do pomieszczenia gospodarczego, gdzie zostawiła ścierki. Umyła ręce, szorowała je długo i dokładnie, jak gdyby chciała z nich zetrzeć uporczywy brud.

Następnie wytarła się i ruszyła do kuchni po nowe polecenia.

Jednak nie uszła daleko. Nagle wokół zrobiło się ciemno i duszno. Jęknęła i zrozumiała, że ktoś zarzucił jej na głowę ciemną chustę i czyjeś silne ręce mocno ją przytrzymały, by nie mogła się ruszyć. Jakaś dłoń zasłoniła jej usta przez materiał, tak że niemal zaczęła się dusić. Broniła się ze wszystkich sił. Napastników było jednak co najmniej dwu. Zaczęli ją gdzieś nieść, droga najwyraźniej prowadziła w dół. Schody. Chłód piwnicy.

Usłyszała hałas odsuwanych ciężkich drzwi, zgrzyt klucza w innym zamku. Po chwili wrzucono ją do środka i ponownie przekręcono klucz.

Kiedy trochę doszła do siebie, usłyszała przez chustę silny dudniący dźwięk.

O, nie, pomyślała przestraszona. Wiem, gdzie jestem. Lepiej się nie ruszać.

Ostrożnie uwolniła się z krępującego ją czarnego materiału i głęboko wciągnęła powietrze.

Siedziała na krętych schodach prowadzących w dół do niezbadanej czeluści. Tym razem jednak w dole nie płonął czerwony ognisty blask, tylko stłumione, jakby czające się światło.

Marie – Louise nic nie rozumiała. Gdzie popełniła błąd? Kto ją tu wrzucił i dlaczego?

A co z kasetą?

Nie, chwała Bogu nie znaleźli jej.

Zanim podjęła decyzję, czy powinna zejść na dół do tego, jak to nazywała, piekła, zrozumiała, że ktoś tam był. Znieruchomiała.

Lodowaty dreszcz strachu przebiegł jej po plecach Usłyszała na schodach zbliżające się powolne kroki.

Przysunęła się bliżej drzwi, z całej siły przywarła do nich plecami. Nie miała odwagi spojrzeć w dół. Czuła ogarniające ją fale strachu.

Ludzie, którzy ją zamknęli, nie mogli chyba wiedzieć o tym bezimiennym potworze, żyjącym tu gdzieś w podziemiu. Zamierzali tylko się jej pozbyć.

A może wiedzieli.

Jakaś istota, która na tle ciepłego światła dochodzącego z dołu wydawała się ogromna, szła w jej stronę po schodach. Patrzyła na nią. Sama Marie – Louise nie widziała jednak dokładnie twarzy tej postaci, ponieważ światło padało od tyłu. Mimo to ku swemu przerażeniu poznała, kto to był.

Przed nią stał Andrej.

Andrej był tak bardzo pociągający, że strach szybko przerodził się w uczucie szczęścia. Postać, zarys dumnie noszonej głowy, ramiona, dłonie…

– Malou – powiedział cicho. – Poznałem po twojej mowie, że to ty.

Jakiej mowie? Czy coś mówiła? Tak, teraz, kiedy o tym wspomniał, uświadomiła sobie, że przeklinała i złorzeczyła po norwesku sama do siebie, jak tylko uwolniła się z więzów.

Wszedł już na górę. Wyciągnął do niej rękę.

– Chodź! Nie możesz siedzieć na tych zimnych stopniach.

– Na dół? – wyszeptała zdrętwiałymi ze strachu wargami.

– Tak! Pamiętam, iż wydawało ci się, że to samo piekło. Ale to nieprawda.

Prowadzona za rękę bezwolnie podążyła za nim. Było to równie nierzeczywiste jak wiele innych wydarzeń, w których uczestniczyła w ostatnich dniach.

Głos Andreja był spokojny i życzliwy.

– Myślałem o tym, co mówiłaś o drzwiach, których nigdy przedtem nie widziałem. Teraz także ich nie zauważyłem, ale domyśliłem się, że można przesunąć panele. Wewnątrz są jeszcze jedne drzwi. Mam własny komplet kluczy, którego używałem, kiedy tu mieszkałem, i jeden z kluczy pasował. Zszedłem więc na dół. Rozumiesz, kiedy „umarłem”, nie przyszło im do głowy, żeby zabrać moje rzeczy, klucze, portfel, książeczkę czekową i temu podobne. Zamierzali to zrobić następnego dnia. Nie spodziewali się, że zniknę.

– W jaki sposób się dostałeś do tego domu?

Uśmiechnął się.

– Pamiętasz piwniczne okienko, którym mnie wy puściłaś? Zapomniałaś go zamknąć. Wróciłem więc tą samą drogą.

Dotarli do miejsca, w którym schody skręcały, i Marie – Louise się zatrzymała.

– Ale co ty tu robisz, Andrej? I kiedy tu się zjawiłeś?

– Przyjechałem, jak tylko znalazłem twój list. Dziękuję za niego. Chcesz wiedzieć, co tu robię?

– Czekasz na Svetle?

– Nie, nie chodzi o Svetle. Tym razem chodzi o ciebie, Malou. Przeraziłem się, kiedy przeczytałem, że się tu wybierasz. Pospieszyłem więc za tobą. Próbowałem cię pilnować, ale to nie było łatwe, ponieważ sam nie chciałem zostać zauważony.

– Ach, tak – odetchnęła z ulgą. – A więc to ty włożyłeś mi ją do kieszeni fartucha?

– Co takiego? Nic ci nie dawałem. Wyjęła kasetę.

– To. Chyba należała do Jana. I jeszcze krucyfiks.

– Krucyfiks? – przerwał jej. – Co za pomysł!

– Ach, Andrej, jestem taka zagubiona – łkała. – Nic z tego nie rozumiem!

– Tak, to kaseta Jana – odparł po chwili. – 1 ktoś włożył ci ją do kieszeni? Chyba mamy jakiegoś sprzymierzeńca, Malou.

Zeszli na dół. Znaleźli się w niewielkiej krypcie. Lampka na suficie rzucała słabe światło, z trudem rozjaśniając ciasne przejście. Marie – Louise dostrzegła tylko troje drzwi. Zza jednych z nich dochodziło dudnienie.

– Tędy – powiedział Andrej, otwierając inne drzwi i wskazując małe pomieszczenie. – To jest ciemnia wujka Mateja.

Zapalił lampę, która rzuciła na schody czerwone światło.

– Oto twój ogień piekielny. A w sąsiednim… Pamiętasz chyba, że ojciec Mateja i mój dziadek byli wspólnikami i pracowali w tej samej branży. Tu jest laboratorium z czasów dziadka. Wujek Matej wykorzystuje je jednak do innych celów. To stąd dochodzi dudnienie ogromnych wentylatorów, które naturalnie musiały tu ostać zainstalowane.

Marie – Louise domyśliła się, że dawniej w tym pomieszczeniu przechowywano wino. Teraz było tu stare, lecz nadal działające laboratorium. Hrabia Matej ma jednak zupełnie inne hobby, stwierdziła Marie – Louise. Jest chyba zapalonym myśliwym i w tej piwnicy składa swoje trofea. Odwróciła się z odrazą.

– Ja też tego nie rozumiem – odezwał się smutno Andrej. – Czemu służy to całe zabijanie? Wujek Matej jest całkiem pozbawiony talentu w każdej dziedzinie. Widzisz tu jego zainteresowania. Polowanie i fotografowanie. Amator, jakich tysiące.

– Ma spore kłopoty finansowe – zauważyła Marie – Louise.

– Wcale mnie to nie dziwi.

Andrej zamknął drzwi i otworzył kolejne, już ostatnie.

– Tutaj jest tylko skromny pokoik, w którym wuj czasem odpoczywa.

W pomieszczeniu stało kilka zniszczonych krzeseł i stół z popielniczką i filiżanką do kawy, o której najwidoczniej zapomniano kilka tygodni temu.

Zatrzymali się w drzwiach. Zaniedbane krzesła nie zachęcały, aby z nich skorzystać.

– Malou, dlaczego cię tu zamknięto?

– Za pół godziny przyjeżdża Svetla – odparła cicho. – Pewnie obawiają się o jej wrażliwy system nerwowy.

Ach, że też zawsze musi być tak złośliwa, kiedy mowa o tej dziewczynie! Powinna się wstydzić. Andrej milczał.

– Svetla – szepnął w końcu. – Co ja jej powiem, jak się z nią spotkam?

– Co masz na myśli?

Ukrył twarz w dłoniach.

– Zdradziłem ją, Malou.

Marie – Louise znieruchomiała. Nie była w stanie zebrać myśli.

– O czym ty mówisz?

– Tak. Dziś w nocy.

Nie, tego nie zniesie! Już pogodziła się z tym, że ma rywalkę. Ale że Andrej był niewierny wobec Svetli…

– Z kim? – spytała nieszczęśliwa. Podniósł na nią wzrok.

– Z tobą, oczywiście. W moich snach. I na jawie także. To twój list, w którym wyznałaś, ile dla ciebie znaczę, wyzwolił ten impuls.

Marie – Louise się rozpromieniła.

– Czy było pięknie?

– Pięknie? – powtórzył z goryczą. – Nic z tego nie wyszło. Przyszedłem do ciebie we śnie, ale ty mnie odtrąciłaś.

– To był niezwykle głupi sen – stwierdziła oschłym tonem.

Nie zrozumiał, co chciała przez to powiedzieć.

– Kiedy się obudziłem, nie mogłem przestać o tobie myśleć. Czułem potworne wyrzuty sumienia wobec Svetli, ale nic nie mogłem na to poradzić. W marzeniach układałem zakończenie tego snu. Byłem tak niewierny, jak można być w najśmielszych fantazjach.

Lecz Marie – Louise słuchała wyznań Andreja z roztargnieniem.

Andrej chciał do niej przyjść. I przyszedł we śnie. A ona go odtrąciła.

– Andrej, czuję się tak okropnie – zaczęła żałośnie. Nie rozumiem, co się dookoła mnie dzieje.

– Co masz na myśli?

Nie, nie powinna opowiadać o tym, co przeżyła dziś w nocy. Nie jemu. Mógłby się poczuć zakłopotany i winny. A to był chyba tylko sen.

– Wszystko w tym domu – odparła. – Ale pojawił się ktoś, kto nam pomoże. Pamiętasz chyba doktora Monier, o którym ci opowiadałam? Dziś rano spotkałam go w mieście. Był u nas na obiedzie. I jest po naszej stronie.

– Raczej po twojej, chciałaś powiedzieć – sprostował ponuro Andrej.

Zaczerwieniła się.

– No, może trochę się mną interesuje. Ale nie o to chodzi. Obiecał, że podejmie pewne badania. Andrej, on jako lekarz może ci pomóc.

Mówiła teraz bardzo przekonywająco, ale to na nic się nie zdało. Andrej spochmurniał.

– Nie chcę, by cokolwiek łączyło cię z tym lekarzem – powiedział z naciskiem. – Jesteś moją przyjaciółką i niczyją więcej.

Marie – Louise usiłowała być spokojna.

– Zachowujesz się chyba trochę zbyt egoistycznie. Pozostań raczej przy Svetli!

Jego twarz znalazła się bardzo blisko jej twarzy. Przymknęła oczy i mimowolnie przysunęła się do niego. Imię Svetli wyrwało go jednak z transu.

– Tak – przyznał. – To nie w porządku, ani wobec ciebie, ani wobec niej. Mimo to chciałbym…

– Co, Andrej?

Spojrzał na nią czule.

– Jesteś samym życiem, Malou. Gorącym, pulsującym życiem. Jesteś młoda i nowoczesna. Pochodzisz ze Skandynawii, a wy jesteście znani ze swobodnego traktowania erotyki. Wiesz, czasami chciałbym móc zapomnieć wszystko, czego nauczono mnie o moralności i rycerskości, i poddać się moim… pragnieniom względem ciebie.

– Ale przecież mnie nie kochasz! Jego wzrok wydawał się rozmarzony.

– Jak można pokochać inną kobietę, jeśli wcześniej spotkało się kogoś takiego jak Svetla?

Marie – Louise wciągnęła głęboko powietrze, aby powstrzymać wzbierający płacz. Nigdy jeszcze nie czuła się tak brzydka, niezgrabna i beznadziejna jak teraz.

– W takim razie dostanie ciebie czystego i nietkniętego. O swoich grzesznych myślach po prostu zapomnij. Gdyby wszyscy, którzy marzą o zakazanych rzeczach, zostali posądzeni o niewierność, niewielu wiernych zostałoby tu na ziemi. Liczą się tylko czyny.

– Malou, ty płaczesz – powiedział zrozpaczony i objął ją. – Jestem draniem. Nie zamierzałem cię zranić. Ogromnie cię lubię. Nigdy jeszcze nie spotkałem tak wspaniałego przyjaciela, jak ty. I jeśli zaraz się nie rozpogodzisz, ja też zacznę płakać.

Łzy spływały jej po policzkach. Jednocześnie czuła przyjemne ciepło i bliskość Andrej a. Gładził ją po włosach, próbując pocieszyć. Widziała, że sam jest nieszczęśliwy.

Roześmiała się zakłopotana.

– Ależ jesteśmy głupi!

– To prawda – odparł z ulgą, ucieszony jej nagłą zmianą humoru. – Muszę jednak iść teraz na górę i pokazać się, że żyję.

– Nie! Oni są niebezpieczni!

– Jutro zostanie otworzony skarbiec. Wcześniej czy później muszę się ujawnić.

– Chyba masz rację – przyznała. – Najlepiej będzie, jak pójdziesz. Svetla pojawi się lada chwila, powinieneś więc najpierw zrobić niespodziankę wszystkim pozostałym.

– Ach, Svetla… Ja…

Opanował się siłą woli.

– Jak wyglądam, Malou? Czy moje ubranie jest czyste i schludne? A włosy? Czy myślisz, że powinienem zmienić koszulę?

Marie – Louise uśmiechnęła się smutno.

– Ależ Andrej! Zaczynam się naprawdę zastanawiać, czy Svetla nie jest twoją matką numer dwa.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Że przejęła rolę twojej matki, kiedy tamta odeszła.

Zmarszczył brwi.

– Co za bzdura! – rzekł wzburzony. – Chociaż właściwie są do siebie podobne – przyznał po chwili. – Tak samo wytworne, równie wymagające, zawsze świetnie zorientowane, jak należy się zachować w każdej sytuacji.

Widać słowa Marie – Louise dały mu do myślenia. Ciekawy materiał dla psychologa!

– Ale Svetla jest chodzącym ideałem – dodał. – Kogoś takiego spotyka się tylko raz w życiu, taki ktoś żyje chyba tylko raz na sto lat. No, ale musimy już iść.

– My? Chyba nie mogę się tam znowu pokazać?

– Nie, ale też nie możesz zostać tutaj, bo nie wiadomo, jakie mają względem ciebie zamiary. Wiesz, gdzie byłem do wczoraj?