Margit Sandemo - Złoty Ptak

– Myślisz, że nadal grozi mi niebezpieczeństwo?

– Nigdy nic nie wiadomo.

Dziewczyna zgodziła się bez większych protestów.

– Czy… dziedzic zachował się wobec ciebie niegrzecznie tam na wieży?

Helle nie wiedziała, co powinna odpowiedzieć.

– To chyba moja wina, że nie potrafię radzić sobie w takich sytuacjach – odparła wymijająco.

– Porozmawiam z nim – obiecał leśniczy.

– Tobie chyba też nie będzie łatwo? Jest przecież twoim chlebodawcą.

– Chłopak musi się nauczyć odpowiedniego zachowania – rzucił Thorn tonem ostrzejszym niż zwykle. Po czym zapytał trochę zakłopotany. – A jak ci idzie pisanie?

Uśmiechnęła się z ulgą.

– Zaczęłam nową powieść, mam ją w głowie – roześmiała się. – Ten redaktor mnie zachęcił. Udzielił mi kilku rad, o czym powinnam pisać, a czego unikać. Powiedział, że w niektórych scenach ujawnia się ton subtelnej erotyki… O, przepraszam, nie wypada mi chyba o tym mówić.

Znowu zachowała się zbyt impulsywnie. Ciągle mówi coś bez zastanowienia! O takich rzeczach nie rozmawia się z Peterem Thornem, absolutnie! On chyba rzadko zagląda do książek!

Lecz leśniczy ponownie zaskoczył Helle.

– Byłoby mi bardzo miło, gdybym mógł przeczytać coś, co napisałaś – powiedział cicho.

Spojrzała na niego badawczo, trochę zarumieniona. Czy nie pomyślała o tym, że ci, którzy kupią jej książkę, będą chcieli ją również przeczytać?

– Jeżeli naprawdę chcesz marnować na to czas, to… Mam w domu powieść, którą mi zwrócono, tę, po której obiecywałam sobie tak wiele. Niestety to tylko rękopis, bo nie mam maszyny do pisania.

– Bardzo chętnie go przeczytam – zapewnił poważnie.

Helle się ożywiła.

– Poczekaj, zaraz przyniosę!

Wbiegła do domu jak na skrzydłach. Teraz, kiedy wiadomo, że książka się nie ukaże i nikt inny nie będzie mógł jej przeczytać, dobrze, że przynajmniej jedna osoba zapozna się z jej treścią.

Podała leśniczemu rękopis utworu, zatytułowanego po prostu „Tęsknota”, a on obiecał, że postara się oddać go jak najprędzej. Następnie życzyli sobie nawzajem dobrej nocy i Peter ruszył w powrotną drogę.

Helle stała jeszcze przez chwilę i patrzyła za nim, jak znika między krzewami dzikiego bzu. Poczuła nieprzyjemne dławienie w krtani – strach albo potrzebę zatrzymania leśniczego. Sama nie rozumiała, czemu.

Helle powinna była się tego spodziewać: w wejściu stała gospodyni o siwiejących jasnorudych włosach, nalana niczym góra drożdżowego ciasta, zwracając swe wodnistoniebieskie oczy w stronę dziewczyny.

– No tak, czy uważasz, że to odpowiednia pora powrotu do domu?

– Rzeczywiście, zrobiło się trochę późno, Ale nie mogłam wcześniej wyjść.

– Wiesz co? Ani trochę nie wierzę w to, jakoby pani Wildehede miała zaprosić ciebie, prostą pomoc z domu starców, na wykwintną kolację! Myślę, że wyszłaś w zupełnie innej sprawie. I do tego wracasz w towarzystwie tego leśniczego. Co ja mam o tym myśleć?

Helle zmieszała się.

– Ale… on tylko pomógł mi się przedostać na drugą stronę zatoki – jąkała. – Poza tym jest przecież starszym człowiekiem.

– Starszym? On? – zawołała gospodyni skrzekliwym głosem. – Ma nie więcej niż dwadzieścia osiem lat, wiem, bo moja kuzynka pracuje jako kucharka w majątku. Wszyscy mówią, że ten mężczyzna jest niebezpieczny!

– Peter Thorn miałby być niebezpieczny? – uśmiechnęła się Helle niepewnie. – Wręcz przeciwnie! Wcale nie zwraca na mnie uwagi, jeśli o to pani chodzi.

– Nie, nie chodzi o to! Nie zwraca na ciebie uwagi, bo nienawidzi kobiet – rzekła gospodyni z triumfem. – Nie czeka cię z jego strony nic dobrego, wierz mi! Wydaje mi się, że pełni rolę przyzwoitki dla ciebie i tego bogatego uwodziciela. Ale ja nie mam zamiaru brać udziału w tej komedii. Daję ci tydzień na spakowanie się i znalezienie innego mieszkania. To przyzwoity dom, chyba wiesz!

Helle przeraziła się. Nie dlatego, żeby jej się tu podobało, ale znalezienie nowego pokoju nie będzie łatwe, zwłaszcza że nie ma pieniędzy na wpłacenie zaliczki.

Gospodyni poszła do siebie. Helle nie pozostało nic innego, jak położyć się spać.

Zmartwiona wśliznęła się do łóżka i naciągnęła kołdrę po uszy. Długo leżała, nie mogąc usnąć, i wpatrywała się w jasną noc, aż księżyc skrył się za drzewami.

Następnego dnia rano stary Andersen pomógł Helle przeprawić się przez zatokę. Dziewczyna stanęła na dziedzińcu majątku, nie bardzo wiedząc, co robić. W domu Christiana panowała cisza, rolety na pierwszym piętrze były zaciągnięte. Dziedzic najwidoczniej nie należał do rannych ptaszków.

Helle nie miała ochoty wchodzić kuchennymi drzwiami i tłumaczyć służbie, po co przyszła. Zbyt wiele pytań, zbyt wiele badawczych spojrzeń.

Niepewnie podążyła ścieżką, która, jak sądziła, prowadziła do mieszkania leśniczego.

W chwilę później stanęła przed skromnym, białym domkiem. Pies wątpliwej rasy poderwał się w jej stronę, groźnie ujadając, lecz Helle, która kochała zwierzęta, wcale się nie wystraszyła. Zaczęła przemawiać do psa przyjaźnie i spokojnie, pozwalając mu się obwąchać. W chwilę później mogła go już poklepać i pogłaskać.

Peter Thorn nadszedł od strony studni z pełnymi wiadrami, szeroki w ramionach, z włosami zmierzwionymi bardziej niż zwykle. Wystarczyło jednak na niego spojrzeć, by mieć pewność, że już od dawna jest na nogach.

– Dzień dobry! Wnioskuję, że dziedzic jeszcze nie wstał – rzucił na powitanie.

– No właśnie – uśmiechnęła się Helle. – Nie wiedziałam, gdzie mogę poczekać, dlatego przyszłam tutaj. Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam. Piękny pies! Jak się wabi?

– Zar. Widzę, że znasz się na zwierzętach.

– Lubię je i myślę, że one to czują.

Peter spojrzał na Helle z niedowierzaniem.

– Pewnie, że czują. Poczekasz, aż narąbię drewna? Potem możemy pójść razem do majątku. Nie ma pośpiechu. Policjant zjawi się nie wcześniej niż o dziewiątej, no a dziedzic potrzebuje trochę czasu, by się obudzić.

Helle usiadła na schodach, a pies ułożył się obok, żeby go jeszcze podrapała za uchem.

– Mieszkasz tu sam? – spytała leśniczego. Nie miała pewności, czy nie zirytuje go jej ciekawość, lecz z drugiej strony byłoby może niegrzecznie nie okazać żadnego zainteresowania.

Peter musiał sporo się natrudzić, żeby wyjąć siekierę z pieńka. Nie rozumiał, dlaczego utkwiła tak mocno.

– Tak – odparł. – I nie zamierzam tego zmieniać.

– A więc nie myślałeś o tym, by się ożenić? – wyrwało się Helle, zanim zdążyła się zastanowić.

Spojrzał na nią gniewnie.

– Dlaczego, u licha, miałbym sobie niszczyć życie?

– Ale czy nie chciałbyś mieć dzieci? – spytała, zaskoczona stanowczością w jego głosie.

– Nigdy! Za żadne skarby!

– Nie lubisz dzieci?

Zastanowił się.

– To nie ma nic do rzeczy. Wiązać się, liczyć się z kimś, mieszkać z innymi, wszystko jedno, z dziećmi czy z dorosłymi… Tego bym nie zniósł.

– Ale masz przecież Zara.

– To zupełnie coś innego. Dobrze mi z nim.

Rąbał zapamiętale, przelewał swą agresję na niewinne drewno. Wreszcie zaczął zbierać szczapy na opał.

– Dlaczego o to wszystko pytasz?

– Bo nie mogę zrozumieć motywów twego postępowania. Ja na przykład robię wszystko, żeby przełamać swą samotność, ale…

Peter przerwał jej.

– A więc chciałabyś wyjść za kogokolwiek, kto cię zechce, tylko po to, żeby mieć męża i dzieci?

– Nie – odparła cicho. – Ale tak bardzo tęsknię za kimś, z kim mogłabym dzielić życie. Z kim mogłabym rozmawiać, komu mogłabym pokazać, jak bardzo go kocham, i, naturalnie, z kim chciałabym mieć dzieci. Ale nie z kimkolwiek. Nienawidzę samotności, a ty wręcz jej szukasz!

Zatrzymał się w drodze do domu.

– Tak. Ponieważ nie znoszę kobiet. Wyobraź sobie, że biorą udział w polowaniach, Helle! Strzelają do moich zwierząt w tym lesie i szaleją z zachwytu, kiedy uda im się trafić. Nie mógłbym dotknąć takiej kobiety.

Po tych słowach leśniczy wszedł do mieszkania, zatrzaskując za sobą drzwi.

Helle została na schodach, wpatrując się w piękne oczy Zara. Wydawało jej się, że teraz lepiej rozumie jego pana.

– Ale nie wszystkie kobiety są takie – szepnęła. – Ty o tym wiesz, Zar, prawda?

Peter pojawił się w progu.

– Idziemy? – spytał krótko.

Helle wstała i ruszyła za nim, a Zar, który znał swoje miejsce, warował na schodach.

– Nie zdążyłem jeszcze zajrzeć do twojego rękopisu – rzekł Peter, nadal nie w humorze. – Wróciliśmy dziś w nocy trochę za późno. Ale wieczorem znajdę chwilę czasu.

Nie rozmawiali więcej w drodze do dworu.

Policjant już przybył, a bardzo zaspany Christian ziewał szeroko. Wszyscy razem udali się na strych.

Po drodze, na świeżym powietrzu, Christian całkowicie się obudził.

– Wiesz, byliśmy tam dziś w nocy i poszperaliśmy w meblach i innych starociach – zagadnął Helle. – Znaleźliśmy kilka obrazów, między innymi jeden, na którym udało nam się dojrzeć coś, co przypominało ptaki. Niestety jest bardzo zabrudzony, prawie czarny.

Helle nadal czuła się zawstydzona po wczorajszym zachowaniu Christiana.

– To brzmi strasznie ciekawie – mruknęła. – Nie wiesz przypadkiem, czy ten obraz wisiał na przedostatnim piętrze?

– Nie, nie mam najmniejszego pojęcia. Podłogi zdjęto na długo przedtem, zanim przejąłem majątek. Zresztą czy jesteś absolutnie pewna, że strzałka wskazywała właśnie to miejsce? Czy nie skierowano jej po prostu na wieżę?

– Możliwe – odpowiedziała Helle zamyślona. – To mógł być czysty przypadek, że strzałkę narysowano akurat przy tym piętrze.

– Właśnie. – Christian wyglądał na skruszonego. – Helle, Peter nagadał mi do słuchu dziś w nocy. Bardzo taktownie, ale całkiem serio. Chciałem prosić o wybaczenie, Helle, jestem draniem, lecz uroczym draniem, mam nadzieję, i beznadziejnie w tobie zakochanym. Uwzględnij to jako okoliczność łagodzącą! Obiecuję, że więcej się tak nie zachowam. Najpierw zapytam o pozwolenie. Już będę grzeczny – zakończył pojednawczo.

Helle nie mogła się nie uśmiechnąć.

– Chciałabym, abyśmy nadal pozostali przyjaciółmi, Christianie – rzekła ciepło. – I więcej już o tym nie mówmy, dobrze?

– Spróbuję. A z tym obrazem sprawa jest bardzo ciekawa, Helle! Pomyśleć tylko, że wpadliśmy na ślad czegoś wielkiego!

– Jeśli tak, to jest jeszcze ktoś, kto o tym wie – odparła sceptycznie. – Nie mogę zresztą dziś zbyt długo zostać z wami. Umówiłam się na jutro rano z redaktorem, który prosił mnie, żebym wzięła ze sobą kilka innych rękopisów, bo chciałby je przeczytać. Są niestety słabe, muszę więc w miarę szybko wrócić do domu, żeby zdążyć je przejrzeć i poprawić, co się da.

Christian pokręcił głową.

– Pomyśleć tylko, że jesteś pisarką! Wprost nie mogę w to uwierzyć, sprawiasz wrażenie takiej…

– Młodej, głupiutkiej i niedoświadczonej? – dokończyła. – Tak, i to jest właśnie moją siłą, twierdzi ten człowiek z wydawnictwa.

Policjant otworzył duże drzwi na strych. W pomieszczeniu panował półmrok, tylko przez szpary w ścianach przedzierały się promienie słońca. Dziedzic zaprowadził gości do miejsca, gdzie przechowywano wszystkie rzeczy z wieży. Utorowali sobie drogę w stronę ściany, pod którą ustawiono obrazy.

Christian już wyjął jeden z nich.

– Proszę – zwrócił się do Helle. – Co o tym myślisz? Czy nie sądzisz, że mogło chodzić właśnie o niego?

– Wygląda na portret jakiejś damy – odparła.

– Na nią nie zwracaj uwagi, skoncentruj się raczej na tym ptaku! Czy nie wydaje ci się, że jest złoty?

Światło, docierające przez niewielkie okienko, padało tu silniej niż w pozostałej części strychu.

– Równie dobrze może to być każdy inny kolor – odparła Helle sceptycznie.

– To złoty! – zdecydował Christian. – Trzeba tylko obraz trochę oczyścić. Weź ścierkę i zamocz ją w tej kleistej masie, którą przyniosłem. Pewien znawca sztuki sporządził ją kiedyś dawno temu, kiedy badał inny obraz. Nie musimy więc się obawiać, że coś zniszczymy. Zaczynaj!

– Nie możemy wszyscy czworo skupiać się na ptaku. Ja zajmę się damą.

Przez chwilę pracowali w milczeniu.

– To przypuszczalnie arcydzieło – rzekł pełen optymizmu Christian. – Ale tak wolno nam idzie! Czy nie możemy po prostu wziąć ostrej szczotki?

– Nie, tego nam nie wolno – zaprotestował policjant.

Ponownie zapadła cisza, słychać było tylko delikatne drapanie na płótnie. Helle znajdowała się między Thornem a Christianem. Czasami niechcący się trącali, czasami wchodzili sobie w drogę. Dziewczyna z przerażeniem spostrzegła, że bardzo podniecały ją te lekkie dotknięcia. Czy naprawdę aż tak bardzo jestem spragniona męskiego towarzystwa? pomyślała. Tak, na pewno! Ale przecież nachalne zachowanie Christiana nie sprawia mi przyjemności. Dlaczego więc teraz…

Skoncentrowała się na obrazie.