Margit Sandemo - Annabella

– Hm… – chrząknął ponownie, tym razem z zażenowaniem. Musiałam obudzić w tym człowieku resztki dumy i sumienia. To z pewnością nie ułatwi Florze zadania!

Zadowolona wróciłam do Marcusa, który czekał na mnie w bibliotece.

Flora i pan Fernér zniknęli w drzwiach salonu, a my z Marcusem pospieszyliśmy tą samą drogą, by podsłuchać ich rozmowę w sieni. Teraz para była w zupełnie odmiennym nastroju.

– Proszę się nimi nie przejmować – usłyszałam głos Flory. – Nic nie znaczą!

– Dajmy sobie jednak spokój – odpowiedział pan Fernér.

– Jaka szkoda – zaszczebiotała Flora. – Tak się cieszyłam na rozmowę z panem! Rzadko można spotkać mężczyzn pańskiego pokroju. Takich inteligentnych i niepospolitych…

Marcus posłał mi zrezygnowane spojrzenie.

Flora dodała coś jeszcze, czego nie zrozumieliśmy. Przechyliłam się przez poręcz i ujrzałam, jak bierze pana Fernéra pod rękę. Przypominała pająka, który stara się omotać swą ofiarę. Niemal hipnotyzowała go wzrokiem, on zaś toczył walkę z samym sobą.

– Chodź – zdecydował. – Pójdziemy do mego pokoju!

Wpadliśmy w panikę. Co teraz?

Marietta była szybsza. Musiała usłyszeć te słowa, bo kiedy Flora i pan Fernér znaleźli się na piętrze, dobiegł nas jej beztroski głos.

– Czy mogę pożyczyć przybory do szycia? Koronki w mojej koszuli nocnej się naddarły.

Pan Fernér sapnął z wściekłością, Marietta jednak nie dała się zbić z tropu.

– A co z pańską przepukliną? Ostatnio ponoć dawała się panu we znaki, tak przynajmniej twierdzi Lita…

– Dość! – syknął gniewnie pan Fernér. – Idziemy stąd, Floro. To istny dom wariatów!

– Wezmę tylko kapelusz – powiedziała szybko Flora. Wyglądała, jakby miała pęknąć ze złości.

– Co robimy? – spytałam Marcusa.

– Zostaw to mnie – odrzekł z uśmiechem triumfu. – Czas na popisowy numer!

Przestraszyłam się nie na żarty i z niepokojem śledziłam go wzrokiem, kiedy schodził po schodach. Pan Fernér czekał na Florę, która nie zdążyła jeszcze wrócić z kapeluszem.

– Miło z pańskiej strony, że zajmuje się pan Florą – zaczął Marcus uprzejmie. – Wiem, że poświęcam jej zbyt mało czasu, ale jak pan zapewne się domyśla, mam pewne obiekcje co do jej osoby.

– Tak? Nie bardzo pojmuję?

– Ależ, drogi panie. Pamięta pan z pewnością, że mój brat się zabił?

– W efekcie pojedynku…

– Pojedynek nie ma tu nic do rzeczy. Winna jest Flora. Nie może żyć bez mężczyzn, dlatego właśnie nabawiła się francuskiej choroby. O tym pan, rzecz jasna, słyszał. To żadna tajemnica. Była nieostrożna, zadała się z pewnym marynarzem. Mojego brata strasznie to dotknęło, a kiedy zabił w pojedynku najlepszego przyjaciela, stracił ochotę do życia.

– Flora twierdzi, że bili się o nią.

– Cóż… nie dziwię się. – Po głosie Marcusa poznawałam, że się uśmiecha. – Wszyscy wiedzą, że Flora musi czuć się ubóstwiana. Prawda zaś jest taka, że mężczyźni jej unikają ze względu na jej niewielki… nazwijmy to blessure d’amour. Dziękuję panu raz jeszcze. To może tchórzostwo z mojej strony, ale postawiłem warunek, że nie ożenię się z nią, póki nie wyzdrowieje. Z tego właśnie względu zwlekamy ze ślubem.

W sieni rozległy się kroki Flory, więc Marcus szybko się oddalił.

– Jestem gotowa – oznajmiła. – Ruszamy?

– Co? Och… – Pan Fernér sprawiał wrażenie, jakby zbudził się z koszmarnego snu. – Nie… Obawiam się, że musisz wybrać się sama. Przypomniałem sobie, że czeka na mnie mnóstwo korespondencji.

– A więc zostanę z tobą.

– Nie, idź! – powiedział z irytacją. – Wyjdź na świeże powietrze. Jesteś taka blada!

Po tych słowach zniknął w drzwiach gabinetu, zatrzaskując za sobą drzwi.

Pobiegliśmy do Marietty. Na nasz widok podniosła kciuki w górę i wszyscy troje wybuchnęliśmy śmiechem.

– Czy to prawda, że Flora choruje? – spytałam Marcusa,. Było mi jej trochę żal.

– Jeśli dotąd nie zachorowała, to ma dużo szczęścia – odrzekł sucho.

Marcus odprowadził mnie do domu. Musiałam wracać i chętnie zgodziłam się, by mi towarzyszył. Twierdził, że nie lubi, gdy chodzę sama. Nawet w biały dzień!

Matka była już w domu. Na mój widok odetchnęła z ulgą, ale nie okazała zadowolenia.

– Annabello! Gdzie się podziewałaś? – spytała surowym tonem. – Nie jesteś sama? Z mężczyzną?

Przedstawiłam jej Marcusa. Stopień porucznika zrobił na niej wrażenie. Z miejsca jednak stała się podejrzliwa. Czytałam w jej oczach jak w księdze: skandale, nieślubne dzieci, plotki…

– Głośno mówi się, że po Ystad grasuje przestępca – powiedział spokojnie Marcus – pozwoliłem więc sobie odprowadzić pani córkę do domu. Jest zbyt piękna i uczciwa i zbyt dobrze gotuje, by narażać ją na niebezpieczeństwo.

– Więc tak… – Matka wyglądała na zdezorientowaną.

– Annabella przygotowała najwspanialszy posiłek, jaki zdarzyło się nam jeść. Prawdziwy z niej skarb!

– Rozumiem… – Matka wyprostowała się i spojrzała na mnie ostrym wzrokiem. – Annabello, zapomniałaś, że mamy dziś piec chleb?

Rzeczywiście! Na śmierć zapomniałam.

Marcus pożegnał się w chwilę później. Zaczęłam za nim tęsknić, zanim doszedł do drzwi. Matka nie dała mi jednak wiele czasu na myślenie, tylko zaprzęgła do pracy. Sama miała jakąś sprawę do załatwienia.

Długo jej nie było. Wróciła zła, powiem więcej, zszokowana!

Złożyła wizytę w domu Fernérów, gdzie powiedziano jej, że przerastam ją w sztuce kulinarnej. Te plotkarki z kuchni wygadały jej wszystko.

Pocieszałam ją, jak mogłam, tłumaczyłam, że brak mi jej pewności i doświadczenia, ale matka nie mogła dojść do siebie.

– Wiesz, czego jeszcze się dowiedziałam? – spytała ostro.

– Nie…

– Że ty, moja córka, którą wychowywałam na przyzwoitą dziewczynę, zadajesz się z mężczyzną obiecanym innej kobiecie!

– To też usłyszałaś od kucharek? – zapytałam sucho.

– Nie… To znaczy, one mówiły, że porucznik Dalin jest taki przystojny, że przyszedł do kuchni i nie mógł od ciebie oczu oderwać. Annabello, to nie przystoi!

– Mamo…

– Milcz! Wracając natknęłam się na pewną młodą damę. Spytała, kim jestem, a kiedy się przedstawiłam, opowiedziała mi straszne rzeczy!

Matka zaczęła płakać.

– Ta biedna kobieta była załamana, choć starała się dzielnie panować nad sobą. Panna Mørne, tak się nazywa, młoda i sympatyczna. Złożyła mi wyrazy ubolewania i miała powód po temu. Ponoć zwabiłaś jej przyszłego męża do naszego domu w środku nocy! Annabello, nie znajduję słów! Co za wstyd!

– To nieprawda!

Matka nie słuchała.

– Wiesz, co jeszcze powiedziała? – ciągnęła bezlitośnie. – Przyjechał ojciec porucznika, generał Dalin, i wpadł we wściekłość. Zabronił synowi spotykać się z tobą! A ty masz zakaz opuszczania domu! Dopóki ten porucznik, ten… uwodziciel, nie wyjedzie!

Łzy napłynęły mi do oczu. Byłam tak roztrzęsiona, że wyciągając chleb z pieca, niezręcznym ruchem odwróciłam go spodem do góry. Przeraziłam się.

Bochenek odwrócony w piecu wróżył czyjąś rychłą śmierć!

Na nic się nie zdały moje wyjaśnienia, matka nie chciała mnie wysłuchać. Flora Mørne była sympatyczną i porządną kobietą, ze wszech miar godną zaufania. A ja zadawałam się z obcym mężczyzną!

Powtarzała w kółko te oskarżenia, aż rozbolała mnie głowa.

Na co jednakże mogłam liczyć? Że poślubię Marcusa któregoś dnia? Niewyobrażalne. Lepiej zakończyć ten romans, zanim będzie za późno. Nigdy nie zostaniemy parą, musiałam to sobie wreszcie jasno uprzytomnić. On, syn generała, ze świetlaną przyszłością przed sobą, i ja, zubożała córka szanowanego ojca, która musiała zarabiać na życie pracą dla innych. Na dodatek, w kuchni. Szacunek mieszkańców Ystad nie znaczył wiele w kręgach sztokholmskiej socjety!

Rozsądek podpowiadał mi, że najwyższy czas przerwać ten związek.

Co chwila jednak łzy napływały mi do oczu, odwracałam się wtedy tyłem do matki, by nie zauważyła, że płaczę. Tak minęły dwa długie dni.

Trzeciego dnia ktoś złożył nam wizytę.

Byłam zajęta właśnie niewdzięczną robotą – gotowaniem mydła. Z przedsionka dobiegł mnie głos matki, zaskoczony i rozradowany:

– Toż to pani Lehbeck we własnej osobie! Proszę wejść! Nieporządek u nas, córka gotuje mydło. Bardzo proszę do salonu…

Marietta! Serce zabiło mi mocniej. Obtarłam dłonie.

– Dziękuję, lecz długo nie zabawię – odrzekła Marietta. – Widzi pani, bardzo nam wszystkim brakuje pani córki, taka z niej miła i słodka istota. Zaprosiłam ją na wczorajszy wieczór, ale się nie zjawiła. Może jest chora?

Niewinne kłamstewka należały do stałego repertuaru Marietty.

– Doprawdy… nie wiedziałam – usłyszałam głos matki. – Zaprosiła pani moją…

– Mogę z nią porozmawiać?

– Rzecz jasna. Annabello!

Zanim zdążyłam otworzyć usta, Marietta wkroczyła do pralni.

– Tu jesteś – uśmiechnęła się. – Niepokoiliśmy się o ciebie. Czemu nie przyszłaś?

Spojrzałam bezradnie na matkę, która poczuła się zmuszona do odpowiedzi.

– To moja wina – stwierdziła przepraszającym tonem. – Może źle zrozumiałam, ale wydawało mi się, że Annabella była na tyle zuchwała, by… zalecać się do mężczyzny i… – jąkała się, zakłopotana.

Marietta odrzuciła w tył głowę i roześmiała się serdecznie.

– Annabella zuchwała! Gdyby wszyscy byli do niej podobni, świat byłby znacznie przyjemniejszym miejscem. Jeśli zaś chodzi o mego brata, porucznika Dalina, to nie jest on ani zaręczony, ani związany w jakikolwiek sposób.

Matka spoglądała po nas zmieszana.

– Lecz… panna Mørne twierdziła, że… i była taka przekonująca…

– Obrzucanie innych błotem należy do ulubionych zajęć panny Flory Mørne – oświadczyła Marietta oschłym tonem. – Jest wściekła na mojego brata za to, że odrzuca jej względy. Nie wątpię, że z najwyższą rozkoszą oczerniła pani córkę, bo domyśla się, jakie uczucia mój brat żywi wobec Annabelli.

Matka wciąż trwała przy swoim.

– Nadal uważam, że tak się nie godzi.

Stała w progu, jakby nie chciała zostawić mnie samą z Marietta. Marietta podeszła bliżej. Miałam wrażenie, że chce mi coś powiedzieć, gdy z udanym zainteresowaniem przyglądała się mojemu zajęciu.

– Nigdy nie widziałam, jak robi się mydło – stwierdziła, ustawiając się plecami do mojej matki. Matka nie ruszyła się z miejsca. W końcu Marietta poprosiła ją o szklankę wody.

– Mieliśmy dziś na obiad śledzie – wyjaśniła – i to dość słone. Bardzo chce mi się pić.

Matka wyszła i w tej samej chwili Marietta wcisnęła mi w dłoń jakiś karteluszek.

– Od Marcusa – szepnęła. – Ojciec wysłał go do Trelleborga, by nie pozostawał pod twoim złym wpływem – dodała z uśmiechem.

Matka wróciła ze szklanką soku w dłoni. W chwilę później Marietta się pożegnała.

– Czy Annabella mogłaby odwiedzić mnie dziś wieczorem? – spytała. – Czuję się taka samotna.

– Hm… – Matka zawahała się. – Sama nie wiem… Nie przystoi, by dziewczyna odwiedzała dom, w którym pełno jest młodzieńców… – Zamilkła na moment, po czym dodała zdecydowanie: – Poza tym dziś wieczorem potrzebuję jej pomocy. Nie, może innym razem.

Pokiwałam Marietcie. Bardzo się starałam, by matka nie odkryła listu schowanego w kieszonce fartucha. Jeden nieostrożny ruch mógł spowodować szelest papieru.

Ledwie skończyłam pracę w pralni, pobiegłam na górę do mego pokoju. Nie mogłam się doczekać, kiedy otworzę list od Marcusa. Pomyśleć tylko! List od Marcusa – do mnie!

Rozłożyłam karteczkę i zaczęłam czytać. Ręce mi drżały, nie mogłam spokojnie trzymać papieru.

Najdroższa Annabello!

Najdroższa… Przybliżyłam list do oczu. Najdroższa…

Myślę, że wiesz, iż pragnąłem pożegnać się z Tobą, lecz nie miałem wyboru. Wysłano mnie do Trelleborga w trybie nagłym. Nie zamierzam się jednak poddawać, Annabello. Muszę zobaczyć się z Tobą! Jak najszybciej! Nie spocznę, póki nie będziesz moja!

Opuściłam kartkę. Co miał na myśli? Oświadczyny czy bezwstydną propozycję? Mógłby wyrażać się jaśniej! Oświadczyny gotowa byłam przyjąć. Bezwstydnej propozycji nie. Tak przynajmniej uważałam.

Czytałam dalej.

Piszę ten list u Fernérów, czekając, aż przygotują mi konia do drogi. Ojciec pilnuje każdego mego kroku, więc się nie wyślizgnę. Wiem jedynie, że nie będę stacjonował w Trelleborgu przez cały czas, mam pełnić straż wzdłuż wybrzeża na zachód od Ystad W sobotę będę w Abbekås. Spotkajmy się tam w sobotę w południe. Ja przyjadę konno z Abbekås, ty z Ystad…

Konno! Nie miałam konia, nie jeździłam od wielu lat. Przynajmniej od śmierci ojca. Zamyśliłam się. Może Marietta ma wierzchowca…

Na wschód od Svarte leży niewielka zatoczka obrośnięta dębami, które nachylają się nad wodą. Tam się spotkamy, w biały dzień, by nie wzbudzać podejrzeń. Gdybym nie mógł przybyć, przyślę Ci wiadomość, obiecuję. Mam Ci tyle do powiedzenia.